Everything for you (Harry Styles)

62.

7 juli, 2017

Liv

Ik had de boeken weer netjes op een rij gezet en vroeg mij af waarom mensen er keer op keer toch een puinhoop wisten te maken. Theresa had er ook meerdere keren over geklaagd bij mij. 'Liv...' Ik draaide mij om en keek recht in de ogen van Anne. Ik draaide me om en beet op mijn lip. Als ik iemand niet wilde tegen komen, was het wel iemand van de Styles familie. Inmiddels was ik redelijk over het liefdesverdriet heen maar toch deed het pijn als ik één van hen tegenkwam. En dan was ik nog blij dat ik Harry niet was tegengekomen sinds onze breuk. En ik wist dat dat nog wel een keer ging gebeuren maar ik hoopte dat dat pas zou zijn als ik er honderd procent over heen was. Ik hoorde Anne haar hakken klikken over de houten vloer en ik wist dat ze op me af stapte. 'Hoe is het met je?' Ik draaide me om en ik schraapte mijn keel. 'Prima,' zei ik kortaf. Ik wilde niet gemeen overkomen tegen haar - zij kon er nota bena niks aan doen. 'Weet je het zeker?' Ik was bijna vergeten dat Anne soms nogal overbezorgd kon zijn. 'Ja. Maar als je het niet erg vind, ik moet verder.' Ik herinnerde me nog heel goed dat ik haar niet mocht aanspreken met U. Anne scande de winkel. 'Er is niemand. Heb je zin om te lunchen?' Ik keek Anne verbaasd aan. Dacht ze nou serieus dat ik doodleuk wilde lunchen met mijn ex-schoonmoeder? Of misschien wilde ze iets over Harry vertellen. Had hij een vriendin? Ging het niet goed met hem? Ging het weer slecht tussen hen? 'Dat moet ik even bespreken.' Ergens wilde ik wel met haar lunchen en haar laten zien dat het goed met me gaat - wat ook zo is maar ik wilde haar niet laten merken dat ik het liefst bij haar zoon wilde zijn. Theresa kwam aangelopen en ze ging akkoord met de lunch met Anne. Ze had geen idee wie Anne was en dat wilde ik graag zo houden. Theresa bemoeide zich nogal graag met mijn zaken. Niet op een vervelende manier, maar ze was net als mijn oma.

En daar zat ik dan, tegenover Anne op een terras. 'Fijn dat je wilde lunchen.' Ik glimlachte zwak en keek naar de tafel. 'Weet je zeker dat het goed gaat?' Ik slikte. 'Heel goed zelfs.' Ze trok haar wenkbrauw op. Ik wist niet of ze zou verwachten of ik over Harry zou beginnen maar ik deed het niet, ook al was zij zijn moeder. 'Met jou?' Ze glimlachte. 'Goed, hoor.' Ik wilde haar vragen waarom ze in Godsnaam met me wilde lunchen maar ik wilde niet onbeleefd zijn. Uiteindelijk rolde ik mijn ogen en zuchtte. 'Waarom wilde je met me lunchen?' vroeg ik uiteindelijk. 'Nou, Harry vroeg het.' Mijn maag draaide om en zenuwen ontstonden in mijn buik. 'Harry vroeg het?' Ze knikte. 'Waarom?'
'Hij wilde weten hoe het met je ging.'
'Dan had hij mij zelf een bericht moeten sturen. Als het goed is heeft hij mijn nummer nog.'
'Hij zei dat hij niet wist of je die zou beantwoorden.'
'Waarom wilt hij weten hoe het met me gaat? Hij is toch verder gegaan met zijn leven?' Het deed pijn om die woorden uit te spreken. 'Denk je dat?' vroeg Anne. 'Ik ben zijn moeder hé. Ik ken mijn zoon wel een beetje.' Ze knipoogde. 'Hij mist je, Liv.' Het gevoel in mijn lichaam viel niet te beschrijven en ik wist niet of ik blij moest zijn. 'Hoe weet je dat? Heeft hij dat gezegd?' Ik voelde dat ik wanhopig werd. Ik wilde nu alles weten. 'Nee. Maar nogmaals, ik ken hem goed genoeg.' Ergens was ik teleurgesteld dat hij het niet tegen haar heeft gezegd. Nu betwijfel ik of Anne gelijk had. 'Hij was in Zuid Afrika, maar na een week kwam hij alweer thuis. Hij vertelde me dat de reis in zijn eentje drie keer niks was.' Anne doelde uiteraard op mij. 'Je zou meegaan toch?' Ik haalde mijn schouders op. 'We hebben het er nooit specifiek over gehad maar het leek me van wel. Als we nog samen waren.'
'Zou je hem terug willen?' Ik beet op mijn lip en voelde tranen branden. Het was lang geleden dat ik intense verdriet voelde maar dat kwam omdat ik het opkropte en genoeg afleiding zocht. 'Ik zou niets liever willen. Maar er is teveel gebeurt tussen ons.'
'Ik weet niet precies wat er gebeurt is tussen jullie want Harry is geen prater zoals je wellicht weet, maar wat ik wel weet is dat hij nog nooit zoveel van een meisje heeft gehouden.' Ik slaakte een diepe zucht. 'Hetzelfde geld voor mij. Maar ik kan zijn verleden niet loslaten. Hij heeft teveel dingen gedaan.'
'Luister Liv, dat met die vrouwen was in zijn slechte periode. Hij was zichzelf toen niet.' Ik begreep heus wel dat Anne het voor haar zoon opnam. 'Hij was in onze relatie ook vreemdgegaan,' flapte ik eruit zonder het besef dat Anne dit misschien niet eens wist. 'Oh...' Beschaamd liet ze haar gezicht hangen. 'En dat heeft mij echt heel veel pijn gedaan,' voegde ik er aan toe. 'Dat begrijp ik maar Harry kon het niet meer aan dat hij constant werd gewezen op zijn verleden. Dat vertelde Niall mij.' Ik rolde mijn ogen. 'Wilde je met me lunchen om mij een rotgevoel aan te praten of...?' Ik raakte geïrriteerd omdat ik er slecht tegen kon dat ze dacht te weten hoe onze relatie in elkaar zat. 'Nee helemaal niet. Ik hoop gewoon dat ik je ooit weer mijn schoondochter kan noemen.' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik denk dat dat er niet meer in zit. Het is echt beter als we ieder onze eigen weg gaan.' Ik baalde dat ik toch met haar ben gaan lunchen aangezien ik me nu eigenlijk nog rotter voelde dan voorheen. Het ging net goed. 'Denk alsjeblieft na. Ik weet zeker dat Harry je terug wilt.'
'Dat heeft hij niet gezegd, toch?' Ze schudde haar hoofd. 'Nou dan.'
'Denk gewoon goed na, Liv.'