Everything for you (Harry Styles)

74.

Het was donker en stil op straat. Ethan en ik besloten een rondje te lopen. 'Ben je erg gepest?' vroeg ik. Hij knikte. 'Als kind al.' Ik voelde zoveel medelijden voor hem. 'Ik ben zo blij met een vriendin zoals River. Zonder haar had ik het echt niet getrokken. Zij heeft me echt uit mijn schulp getrokken.'
'Het is wel dapper van je dat je alleen naar Australië bent gegaan. Of was het meer vluchten?' En ik dacht aan mijn eigen verhaal. Hij haalde zijn schouders op. 'Bristol heeft altijd een speciaal plekje in mijn hart, ondanks de pesterijen.' Ik vroeg mij af waarom ik altijd mensen aantrok met een rugzak. 'Sorry, ik word een beetje verdrietig van dit soort verhalen,' zei ik en ik meende het. 'Sorry, ik wilde je niet zo'n gevoel geven.'
'Het is oké, ik trek dat soort dingen gewoon heel erg aan. Ik ben er gevoelig voor omdat ik zelf...Laat maar.'
'Omdat je wat...?'
'Ik heb ook een verhaal...' Ik wilde hem eigenlijk niks vertellen omdat ik niet wist of ik hem kon vertrouwen maar het ging vanzelf. 'Ik ben misbruikt,' flapte ik eruit. 'Door mijn vader.' Zijn ogen werden groot. 'Jezus, sorry.'
'Het is oké. Ik ben nu gelukkig.' Hij sloeg zijn arm om me heen en voor even spande mijn lichaam zich aan, maar toch voelde het vertrouwd. 'Zo heeft iedereen wel wat,' zei ik en ik slikte de brok in mijn keel weg. Het bleef lastig om het erover te hebben. Het verbaasde me dat ik het met een vreemde besprak. 'River weet ook alles. Ik ben zó blij met haar in mijn leven.'
'Ja, River is River,' zei Ethan lachend. 'Hoelang blijf je hier eigenlijk?' Hij haalde zijn schouders op. 'Tot ik er klaar voor ben om naar Bristol te gaan. Maar eerst wil ik tijd doorbrengen met River.' Ik knikte begrijpelijk. 'Ik vind je sterk, Liv.' Ik glimlachte. 'Bedankt. Jij bent ook sterk.' En ik meende het. Ik kon me niet voorstellen hoe het gevoeld moet hebben voor hem om iedere dag gepest en uitgelachen te worden. Ik dacht dat hij zelfverzekerd was, maar het tegendeel was bewezen. Ook deze persoon, had een verhaal met veel littekens. En ik begreep hem maar al te goed.

'Zo waar bleven jullie joh?' Ik wilde geen verkeerde indruk op wekken bij de rest. 'We hadden het over Engeland, niet wetende dat we zo lang weg zouden blijven,' loog ik. Waarom verzon ik een verhaal? Waarom verantwoordde ik mijzelf? Ethan ging naast River zitten en schonk me een kleine glimlach. Ik voelde mijn wangen kleuren en mijn onderbuik kriebelde. What the fuck gebeurde er met me? Ik keek op mijn telefoon en zag ik dat ik een bericht van Harry had. Hij vroeg of ik het gezellig had en of ik zin had om morgen iets leuks te doen met hem. Waarom had ik hier geen zin in en waarom wilde ik in Godsnaam hier blijven? Ik negeerde zijn berichtje en deed mijn mobiel terug in mijn tas.

'Als jullie het niet erg vinden, ik ga écht naar bed.' Ik keek op de klok en zag het dat half vier was. De rest had het duidelijk nog gezellig, behalve Ethan, die ging een paar minuten geleden al naar bed. 'Je weet waar je spullen zijn!' riep River met dubbele tong. River had altijd extra toiletspullen van mij in huis, voor het geval dat. Ik strompelde half slapend naar boven en deed een deur open. Ik schrok van Ethan die in de kamer zijn koffers uit stond te pakken. 'Oh, sorry. Ik wist niet dat je in deze kamer sliep.' Hij lachte. 'Geeft niet hoor.' Ik bleef staan en betrapte mijzelf erop dat ik stond te staren. 'Is alles oké?' vroeg hij. 'Ja, ja, sorry, ik ben nogal moe.'
'Snap ik hoor. Ben je het niet gewend om tot laat op te blijven?' Ik schudde mijn hoofd. 'Niet echt.' Waarom was ik in Godsnaam zo nerveus? 'Nou, ik ga maar naar bed,' zei ik en ik draaide me om. 'Wacht.' Ik draaide me snel om. 'Dat van je vader...Heb je het een plekje kunnen geven?' Zonder dat ik het door had, liep ik de slaapkamer in en deed de deur achter me dicht. 'Niet echt, het zal me altijd blijven achtervolgen.' Hij zette een stap in mijn richting. 'Ik begrijp niet dat iemand zoiets kan doen.' Ethan was iets groter dan ik was. Hij was een stuk kleiner dan Harry. Het was donker maar ik kon zijn fel blauwe ogen waarnemen. Zijn vinger streelde mijn wang. Dit voelde zó fout maar tegelijkertijd wilde ik niet dat hij stopte. 'Je bent mooi, weet je dat eigenlijk wel?' Ik schudde mijn hoofd. De aantrekkingskracht die ik naar hem voelde was zo ontzettend sterk en ik wist niet waarom. Ik kende hem niet, hij was mijn type niet. Maar er was iets aan hem wat mij aantrok. 'Ik wil je iets laten horen.' Hij pakte zijn mobiel en zette een muziekje op. 'We kunnen wel wat vrolijkheid gebruiken, denk je ook niet?' Mijn moeheid leek in één klap verdwenen te zijn. Het lied Stand By Me galmde door de kamer en ik hoopte dat het beneden niet te horen was. Ethan legde zijn hand om mijn middel en bewoog mij heen en weer op het ritme van de muziek. Ik lachte, net als hij. We danste door de kamer en voor even was ik alles vergeten. 'Je bent een slechte danser,' grapte hij. 'Jij ook.' Hij legde zijn voorhoofd tegen dat van mij. Harry sprong op in mijn gedachten en meteen voelde ik me slecht. 'Ik ga nu wel echt slapen,' zei ik en ik liet hem los. Zo snel als ik kon ging ik naar mijn eigen kamer en ik plofte neer op bed. Wat was er gebeurt?