Kabileler Savaşı

0.5 "Her Beyinde Aynı Sis"

Geniş odanın ortasında, buz gibi soğuk zemine oturmuş, Frank'in anlatacaklarını dinlemek için sabırsızca bekliyorduk. Aaron'ın söyledikleri, çok garip bir şekilde, beni pek şaşırtmamıştı. Bir şekilde Sam'in anlattıklarından olayın sonunun buraya varacağını anlamıştım. Ona verdiğim tepki karşısında afallamıştı, çünkü sadece omuz silkip "Bana uyar," demekle yetinmiştim. Şu ansa beyin hücrelerimi zorlayıp, kafamın içini inleterek dönüp duran soru gerçekten gitmek isteyip istemediğimdi. Kaçmak istiyor muydum? Bu sorunun cevabı zihnimin derin sisleri arasında gizlenmiş, onları savuşturmama izin vermeyerek beni her geçen saniye daha da dehşete düşürüyordu.

Odada yaklaşık yirmi kişiydik ve herkes merakla çevresine bakınıyor, yanındakiyle hararetli hararetli tartışıyordu. Bense gözlerimi boşluğa sabitleyerek kendimi bu ortamdan soyutlamış, düşünce âleminde dalıp gitmiştim. Hayır, normalde bu kadar düşünceli biri değildim ama beni düşünmeye iten etken, işte o zihnimdeki uğursuz gri sislerdi. Anılarıma erişimimi engelliyor, nasıl oluyorsa, beynime ulaşımımı kapıyorlardı. Sinirle kafama vurdum. Nasıl olur da kaçıp gitmek konusunda hiç bir, -üzerine basarak söylüyorum, HİÇ BİR.- düşüncem olmazdı! Sanki hata veriyordum, teknik bir arıza yapmış gibiydi zihnim. Ne kaçmak istiyordum, ne de kalmak. Kafamda bir fikir şekillendiremiyordum. Böylesi bir durum ilk kez başıma geliyordu. Gözlerimi sımsıkı yumarak bir şeyler üretmeye çalıştım. Bir fikir, bir düşünce. Başımı ellerim arasına aldım. Düşüncelerime ulaşma çabam sonuçsuz kalırken Frank'in kendini zorlayarak, dikkatleri üzerine çekebilmek için kalınlaştırdığı sesi geniş odada yankılandı. Tüm bakışlar ona dönerken, kendimi ellerimi kucağımda birleştirmiş, söylediklerini dinlemek için ona dimdik bakarken buldum.

"Lütfen herkes sessiz olabilir mi? Teşekkürler. Şimdi hepinizden tüm dikkatinizi bana vermenizi istiyorum." Duraksayıp kalabalıkta göz gezdirdi. Bu sırada odaya çöken derin sessizlik herkesin pür dikkat Frank'i dinlemesine zemin hazırlamıştı.

"İlk olarak hepinizin beynini kurcalayan soruya cevap vermek istiyorum," dedi Frank daha sakin bir sesle. "Biz kimiz?"

Ortasında oturuyor olduğum kalabalıktan bazıları onaylar gibi, beklenti dolu sesler çıkardılar. Bir başka grupsa, "Aynen be, bir türlü cevaplayamadınız şu soruyu," gibi şeyler geveledi. Frank'in sağ yanında, üç dört adım uzağında ayakta duran Sam çenesini kapalı tutamayan gruba baskıcı ve susmaları için onları uyaran bir bakış attığındaysa içeri Koç Ruskin girmiş gibi susup dikkatlerini geri Frank'e verdiler. Frank sabırsızca iç geçirip tekrar konuşmaya başladı.

"Anlamış olduğunuz üzere biz tamamen yabancıyız. Daha önce bizi hiç görmediniz. Hiç uzatmadan bunun sebebini söyleyeceğim. Dışarıda yaşıyoruz. Size bunca zamandır öğretilenlerin aksine, dışarıda bir dünya var. Orada da sizden başka iki kabile ve bizim gibi kaçaklar yaşamını sürdürüyor,"

İlerleyen dakikalarda Frank, Sam'in bana, ben Samantha'nın evinde tutsakken anlattığı her şeyi teker teker anlattı. Kimse sözünü kesmemişti, evlerimizin salonunu ve mutfağını içine alabilecek genişlikteki odada sıcak nefeslerimiz haricinde havayı dolduran tek şey Frank'in tereddütsüz sesiydi. Her ne kadar anlattıklarını önceden biliyor olsam da tüm benliğimi onu dinlemeye vermiştim. Neredeyse nefes bile almıyordum, sadece gözlerimi dikmiş, kulaklarımı kabartmış bir vaziyette söylenenleri sindirmeye çalışıyordum. Bunu yapmak zannedildiği kadar basit değildi. Bana bir gün içinde ikinci kez yaşadığım hayatın bir yalan olduğu, sağlam kanıtlarla desteklendirilerek anlatılıyordu ve inkâr etmek sonuçsuz kalacak bir çabadan başka bir şey değildi. Bu gerçeği beynimdeki okyanusun pis gri suları ve içinde hayatta kalmaya çalışan ufak balıklarım -ki bu durumda o zavallı balıklar benim düşüncelerim oluyordu,- bile kabullenmişti. Yakında bir tsunaminin yaşanacağından emin olsam da hâlâ bazı şeyleri anlayabiliyordum ve bu ufak çaplı listede, karşımda duran yabancıların yalan söylemediği de vardı.