Why the Stars Shine [ON-HOLD]

Chapter 3

Medyo malakas na ang hangin nang makauwi kami. As usual, tahimik pa rin bahay.

Nakakamiss na ang ingay dito. Hindi naman kami ganito dati eh.

Those walls were once echoing with laughter. The house itself was warm because it was a home. Now it stands here empty and quiet.

I missed the way things used to be.

I went to my room to set down my things. I was feeling tired again. Alam ko nang aatakihin na naman ako kaya uminom na muna ako ng tubig at humiga.

I don't want my fatigue to get worse kaya di muna ako tumayo para magbihis. Pinilit ko ang sarili kong matulog. This might now help but atleast I won't be feeling the overwhelming fatigue.

Tanging ang mga patak ng ulan ang naririnig ko kaya doon ko itinuon ang atensyon ko para madali akong makatulog. The rain really gives off a calming feeling.

Gusto ko nang mamatay.

When did I start having these thoughts? I don't know... I just woke up realizing living is really exhausting and no one wanted me to live anyway.

Sa sobrang dami ng iniisip ko, di ko namalayang nakatulog na pala ako. Nagising ako dahil sa katok sa pintuan ko.

"Ate! Halika sa baba! Wala pa si daddy eh!" Nakangiting sambit ni Lili. Napangiti nalang din ako dahil mukhang ang saya niya.

Laging ganito kapag wala si daddy, we would spend our time downstairs, watching TV. Daddy always leaves the house after a fight pero bumabalik siya para mag-inom at mag-wala sa sala namin.

These are one of the occasions I treasure.

Bumaba ako pagkatapos ko magbihis. Nasa baba na sila Louise at Lilith, nag-aagawan sa remote. Napailing naman ako habang nagbabangayan silang dalawa.

"Akin na kasi! Ako ang gwapo sa pamilyang 'to!" At inagaw niya ulit ang remote kay Lilith.

"Akin! Ang pangit mo kaya! Buti pa ako cute!" Sagot naman ni Lili.

Umupo ako sa gitna nilang dalawa at inagaw ang remote. Saka ko pinatay ang TV.

"Paano kung mamatay ako." tanong ko. Mukhang di nila in-expect dahil napatulala sa akin si Louise habang napatitig naman sa kung saan si Lilith.

"Ano ka ba ate? Di ka pa mamamatay 'no! 5 years din baga ang life expectancy after diagnosis! Malalampasan mo yun!" sabi ni Louise at sinuntok pa ako sa balikat. He smiled playfully but I saw sadness in his smile.

"Kaya nga ate! Tapos nandito pa kami ni kuya Louise diba? Sabi mo di ko kami iiwan?" I smiled at Lilith. I know I can't promise that. Anytime soon I might go and di ko mapiligilan yun.

"Alam niyong di ko mapapangako yun. Anytime pwede akong mamatay, Lilith. Kaya paano kung mamaya o bukas, kunin na ako?" Lilith looked at me sadly. She looked like she's going to cry anytime. Lumapit siya sakin at ipinalibot ang maliliit niyang braso sa akin. She hugged me tight.

"I love you, ate" Lili whispered on my ear. I hugged her tight after that. We were in the moment bago nanira si Louise.

Narinig nalang naming bumukas ang TV at napaka-lakas ng volume.

"Ngayong araw ang pag-pasok ng bagyong Karol sa PAR at aasahang maglalandfall ito sa Metro Manila mamayang alas-nwebe ng gabi. Inaabisuhang mag-ingat at lumikas ang mga nasa mababang lugar. Nagpapatrol Ange-"