İsyanın gölgesinde yaşayanlarla
Hüzne düğùmlenen insanların sesinde yaşamaya mecbur edildik.
Gölgelerin karanlığında umudu aralayan kalbimin derinliğinde birbirimize olan sevda yüklü şehirlerde imha edilmeyi bekledi bu yürekler...karanlık hain bir bıçak gibi göstersede dişini umut hep vardı.inadına yaşayanlar adına...hep vardı...
Bir nebze de olsa soluklanır İNSAN seslerin soluğunda....
Ayak seslerinin bir çig damlası gibi buyuyen sokağın ardından gelen müziğe verir kendi şarkısı dillenir...
Belki umudun ezgisi çalınır,sönmeyen yüreklerde kalan umut kırıntılarında gidiveren çigdemlerin seslerinde büyür...gidiverenlere gelsin sönmeyen ışıltıların sesine...
