SuperLife

Prolog

Był najbardziej irytującą osobą, którą było dane mi poznać.

Jego obecność zawsze wywoływała we mnie mieszane uczucia - odrazę i sympatię. Miał tę zdolność do wychodzenia ze swojej skóry i zarażania swoją pewnością siebie każdego w zasięgu wzroku. Był jak lustro odbijające moje najskrytsze myśli i pragnienia. Każde jego spojrzenie, każdy uśmiech sprawiał, że czułam się jak rozebrane na czynniki pierwsze moje wewnętrzne ja.

Jego doskonały wzrost przyprawiał mnie o zawrót głowy, a zadziorny uśmiech wskazywał, że zna odpowiedź na każde pytanie przed jego zadaniem.

Jego włosy, burza brązowych loków, aż błagały mnie, żebym zatopiła w nich swoje palce.

Jego oczy, różnokolorowe tęczówki przypominały jakąś dziką siłę przyrody, gotową rozszarpać wszystko na swojej drodze.

Często zastanawiałam się, czy takie osoby jak on są stworzone, aby przypominać nam, jak wiele jeszcze mamy do odkrycia o sobie samych. Czy ta perfekcyjność była tylko maską ukrywającą jego własne wątpliwości i niepewności? Czy miał swoje upadki i obawy?

Nie wiedziałam, co było prawdą, ale jedno było pewne: był najgorszym i zarazem najlepszym wytworem tego świata. Jego obecność była jak błądzenie w labiryncie - frustrujące i fascynujące jednocześnie. Był jak zagadka, której odpowiedzi nie potrafiłam odnaleźć, mimo że próbowałam. I pomimo mojej niechęci, nie mogłam się oprzeć myśli, że może, pośród wszystkich tych irytujących cech, ukryta była prawdziwa, autentyczna dusza, której nie znałam, mimo tylu lat razem, bo czasami widziałam jej przebłyski.

A może to ja jestem tą, którą nie znała jeszcze samej siebie, nieustannie go krzywdząc?

Tak czy inaczej, wiedziałam, że nasze losy były ze sobą splecione i że ta historia miała dopiero zostać napisana.

___________________________________

Do tej pory spotykałam tutaj samych niegrzecznych chłopców, tak więc przedstawiam wam toksyczność w damskiej wersji.

Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić w towarzystwie tego opowiadania.

Enjoy, Dxo ✨