My busy life at the top feat. One Direction

Hoofdstuk 24 (oma Jennie)

Romy's P.O.V.

Nogsteeds vermomd klop ik aan bij mijn oma, Jennie. Ze woont in een huisje naast de dierentuin, die overigens door haar gerund wordt. Ik ben dol op mijn oma en altijd als ik hier ben mag ik helpen in de dierentuin. Ze weet dat ik daar rustig van wordt. Gewoon even alle problemen vergeten en helpen met de dieren. "Hey, oma," zeg ik als ze open doet. Oma krijgt meteen een glimlach op haar gezicht als ze me ziet. Ze is misschien al een jaar of tachtig, maar vanbinnen is ze niet ouder dan twintig. Dat is echt heel gaaf. Heb je wel eens een oude, maar moderne vrouw van tachtig met een rollator, kunstgebit en een brilletje voor haar verouderde ogen gezien die beter kan skateboarden dan de meeste mensen? Nee? Nou dan ken je mijn oma niet. Ze kan een miljard keer beter skateboarden dan ik. Niet dat dat een mega grote prestatie was geweest als ze jonger was geweest, want zodra ik op een skateboard sta en die een centimeter beweegt flikker ik er van af, maar ze is al best oud, dus dan is het weer wel een prestatie dat ze nog zo goed is.

"Hey, Romy! Wat een verassing om jou hier te zijn," zegt oma enthousiast. Ik glimlach even naar haar en meteen is ze minder vrolijk. Dat is ook zo leuk aan mijn oma. Ze is één van de weinige mensen die ik niet voor de gek kan houden me mijn acteerkunsten en dat is erg knap, want de enige andere personen die het verschil zien zijn Ty, Nick, Okkie, Esprit, Jaylinn, Nova, Jinthe, Elise, Lisa en... Niall. Hij had gezien dat ik niks voor Onno voelde. Het punt is dat miljoenen mensen mij kennen en er dus maar ongeveer elf het verschil zien tussen mijn acteerkunsten en mijn echte emoties. "Wat is er, Romy?" vraagt oma bezorgd.

"Niall, haat me," zeg ik met een gebroken stem. Het heeft toch geen nut om het te verzwijgen. Ze komt er toch achter. "Dus toen ben ik uit Londen vertrokken. Ik moest er gewoon even weg. Snap je?" Oma knikt begrijpend. Nog iets leuks aan mijn oma, ze begrijpt altijd alles.

"Kom maar snel binnen dan. Je kan hier blijven tot je weer terug wil en ik zeg niks tegen wie dan ook," zegt ze met een knipoog. Wow, ze kent me zelfs nog beter dan ik dacht als ze wist dat ik aan niemand mijn precieze locatie heb verteld. Ik loop met haar naar binnen. Er is niks veranderd, behalve dan dat er meer foto's bij zijn gekomen. We gaan zitten in haar kleine, knusse woonkamer en ik vertel precies wat er gebeurt is. "Misschien moet je met hem gaan praten. Als jij echt niet wist wat er aan de hand was, dan was het waarschijnlijk een misverstand," zegt oma tegen me.

"Nee, ik wil hem niet zien," protesteer ik gelijk. "Ik voel me al ellendig genoeg. Ook zonder nog een keer van ze te horen dat ik stom en gemeen ben." Oma kijkt me meelevend aan.

"Snap ik wel, meissie, maar ooit zal je weer met hem moeten praten. Vroeg of laat gaat dat gebeuren." De opmerking die ik meteen maak is dat ik dan liever voor laat ga. "En hoe ga je het doen met je optreden?" Sh*t, daar had ik nog helemaal niet aan gedacht.

"Ik denk dat ik het met weggaan wel af heb gezegd en het zal me niks verbazen als de fans al weten dat ik weg ben, dus die weten het dan ook al," zeg ik en ik weet dat mijn verzonnen antwoord waarschijnlijk nog waar is ook. De klok verteld ons dat het etenstijd is en oma besluit dat ze pizza gaat bestellen voor ons tweeën. "Nee, dank je, ik heb geen honger," zeg ik tegen haar. Oma kijkt me onderzoekend aan.

"Oké dan, maar dan maak ik voor morgen je ontbijt en je moet alles opeten," zegt ze. Ik knik braaf. "Ik ben morgen trouwens de hele dag in de dierentuin. Red je je in je eentje? Of wil je ook mee?" vraagt ze dan.

"Ik red me wel, maar ik ga nu naar boven. Ik ben moe," zeg ik. Het is eigenlijk een klein beetje een leugen. Ik wil gewoon op bed gaan liggen, omdat ik me verdrietig, ontdaan, verward, futloos, verslagen, alleen, gekwetst, hulpeloos, gefrustreerd, bedroefd, ongelukkig, wanhopig, triest, kwetsbaar en gebroken voel. Vooral gebroken. En ik heb geen idee hoe ik het voor mekaar krijg om zoveel negatieve gevoelens tegelijk te voelen. Oma knikt als teken dat ik naar boven kan gaan. Ze hoeft me niet te vertellen waar ik kan slapen, want dat weet ik al. Ik kan gaan slapen in de logeerkamer. Ik heb vroeger al zo vaak bij oma geslapen dat het zelfs een klein beetje naar mijn stijl is ingericht.

Ik sleep mijn koffer mee naar boven en maak het bed op. Vervolgens ga ik gewoon liggen en staar in het niets. Ik weet niet op welk moment de tranen geluidloos over mijn wangen begonnen te stromen, maar ik weet wel dat ik me daardoor nog ellendiger voel.

Na een uur ben ik doodmoe. De jongens, de tranen, de gevoelens, de reis en het feit dat waarschijnlijk ongeveer de halve wereld me zoekt hebben me uitgeput. Langzaam val ik in slaap.

Ik ben alleen. Helemaal alleen. Het enige wat er is zijn bomen, die enge schaduwen op de grond werpen. Normaal voel ik me op mijn gemak in het bos, maar nu niet. Ik ben bang, heel erg bang en een heel slecht voorgevoel verergerd dat. "Ga weg, Romy," zegt de boze stem van Zayn. Ik kijk geschrokken om me heen, maar ik zie niemand.

"We haten je, Romy," zegt dan de boze stem van Harry. "Vooral Niall heeft een hekel aan je." Weer kijk ik geschrokken om me heen. 'Zayn?! Harry?!' wil ik gillen, maar als ik dat probeer komt er geen geluid uit mijn keel. Het werkt niet. Het maakt me alleen nog maar banger.

"Romy, we weten dat je goed kan acteren, dus we trappen er niet in! Rot gewoon op!" schreeuwt Liam's stem. Ik begin te huilen, terwijl de stemmen van Zayn, Harry, Liam, Louis en Niall schreeuwen dat ik moet oprotten, dat ze me haten, dat ze dit niet van me veracht hadden, dat ik echt heel erg gemeen en harteloos ben en ga zo maar door. Ik begin steeds huider te huilen en probeer te roepen dat ze op moeten houden, maar ik kan nog steeds niks zeggen en ze blijven gewoon doorgaan.

Trillend en zwetend wordt ik wakker. Zo te zien is het midden in de nacht. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen en ik voel me verschrikkelijk. Ik weet dat het maar een droom was, maar aangezien ze sommige dingen echt hebben gezegd en dus waarschijnlijk echt zo over me denken doet het me heel erg veel pijn.

Ik probeer wakker te blijven, maar dat lukt me niet. Ik val weer in slaap, maar ik wordt om het uur wakker van nachtmerrie's over de jongens en dan vooral over Niall.

--------------------------------------------------------

Arme Romy, :( Maar jullie weten nu wel ongeveer waar ze is. Bij haar oma Jennie in een huisje naast de dierentuin, maar dan weten jullie nog steeds niet in welk land ze zit. Nanananana :)