Autumn and Sunset

Chapter 4

Chapter 4

Maybe there are things we can't explain. There are also things we know what it means but we try to ignore it. Katulad ng mga bagay na nararamdaman ko. I try to ignore it. I try to get it out of my mind. I try not to pay attention and I try not to understand.

I knew in myself that the unusual I was feeling was just new to me. I have never felt this way before. I haven't experienced it yet. Nararamdaman ko ang pagtibok ng puso ko kasi buhay ako. Pero ang hindi ko maipaliwag ay kung bakit bigla nalang itong nagwawala sa hindi ko malamang kadahilanan.

My friend said... I am in love. I believe in such thing but, I never thought I would feel it and it would happen to me. I'm just a normal person. Nakakaramdam ng pagmamahal dahil sa mga taong mahalaga sa akin. Ang gusto ko lang naman ay mabuhay sa mundo. Kontento na ako sa buhay na mayroon ako. I have nothing more to ask but to live and enjoy myself while I am still breathing and living in the world.

Siguro nga naging makasarili ako dahil hindi ko na naisip ang bagay na iyon. Katulad nang pag-ibig na tinutukoy ng aking kaibigan dahil palagi ko lang iniisip ang aking sarili. Always thinking about my own good. Always thinking about my own life. Hindi naman siguro kasalanan ang mangarap na mabuhay sa mundo. Sa ganoong paraan buhay ko lang ang iisipin ko. I don't have to dream of anything else because my life is enough.

Hindi ko naman itinatanggi na ang mga nararamdaman ko ay normal lang. Na parang wala lang. Sa mga nakalipas na araw ay pinilit kong tuklasin ang aking mga hindi mapangalanang nararamdaman. Alam ko sa sarili ko na iba na ito. Still, I can't face or accept the thing that is gradually disturbing my whole being. Disturbing the peaceful and normal beating of my heart. Oo, takot ako. Takot ako sa bagay na ito.

Marami na akong nabasa na mga libro at napanood na mga palabas na tumutugma sa aking mga nararamdaman. I hate to admit that maybe I'm in love. I just don't want to admit to myself that this is really happening to me. I try not to admit it because I have once witnessed in my life how much it hurts.

Mismong mga mata ko ang nakasaksi sa bagay na ayokong mangyari din sakin sa huli. Bagay na... nasaksihan ko sa aking mga magulang. I witnessed the love they once shared. I witnessed how they were hurt. I witnessed how the word 'love' hurt them. Kaya hanggat hindi pa tuluyang nahuhulog ang loob ko. Pipilitin ko itong pigilan. Pipilitin kong huwag itong maramdaman.

"He's not my boyfriend!" I said angrily to my friend.

Isang linggo na ang nakalipas pagkatapos nang pangyayaring iyon sa restaurant. Looks like my friend still can't process that incident properly. Still can't believe what happened. Pilit pa akong pinapaamin sa bagay na hindi naman talaga totoo.

"Why are you denying your boyfriend! Hindi ko naman iyon aagawin." nakabusangot niyang saad sa akin.

"Because that's the truth." I said, still trying to make her understand.

"Psh. Other women are almost proud of their boyfriends. Ikaw naman idini-deny mo pa." nakabusangot niyang komento habang nakadapa sa aking kama.

Umirap nalang ako sa hangin. My head hurts even more because of her. How come he forced me several times, asking me why I was denying that man. Hindi pa yata talaga siya nakaka-recover sa nangyari. A week has passed and I just ignore what happened but no matter how hard I try to forget it, it bothers me even more.

"Please. Be. Mine."

"Please. Be. Mine."

"Please. Be. Mine."

"Please. Be. Mine."

Parang sirang plaka na paulit-ulit na nagre-replay sa aking utak ang kaniyang mga salitang ibinulong sa akin. Pakiramdam ko sasabog na ang aking utak kakaisip sa kaniyang mga sinabi.