Tonę, pomóż mi, proszę. - Drarry fanfiction.

Rozdział 3

1 kwietnia- wieczór.

To jakaś kpina, bezlitosna i koszmarna kpina! Jak można coś takiego wyrządzić niewinnemu człowiekowi! Czy dyrekcja i inni pedagodzy w tej szkole zostali wyprani z mózgu?- pomyślał Harry jedząc kolację. Przez chwilę przewinęło mu się przez myśl, że może to jest żart prima aprilisowy. ponieważ dzisiejsza data wskazywała wszem i wobec 1 kwietnia.

Po kolacji Potter udał się razem z Hermioną i Ronem do wieży Gryffindoru. Złote Trio głośno dyskutowało na temat jakże cudownej decyzji profesora Dumbledora i innych nauczycieli, ale nic nie wskazywało na to, że oni faktycznie żartowali.

- Wy to sobie wyobrażacie? Ja i Pansy?- warknęła niezadowolona Hermiona- Przecież w stu procentach dojdzie do tego, że zaczniemy rzucać na siebie haniebne klątwy!

- Herm, po pierwsze, Ty jesteś za grzeczna na rzucanie zaklęć, które mogą wyrządzić komuś krzywdę. Zostaw tę robotę Ślizgonom- powiedział Ronald patrząc się z delikatnym rozbawieniem w oczach na Granger.

Hermiona spojrzała na niego spod byka. Potter patrzył na przyjaciół i nie wiedział jak ma się zachować- czy ma się śmiać, czy płakać.

- Ronaldzie Weasley!- gwałtownie zatrzymała się gryfonka- Czy Ty siebie słyszysz? Sugerujesz mi, że pochłonie mnie śmierć? Jeszcze z rąk tej obślizgłej i paskudnej ofiary losu? Może i wyglądam na niewiniątko, ale nie dam sobą pomiatać!- wrzasnęła na rudzielca.

- Boże, uspokój się, loczku- zaśmiał się Harry- po prostu udawaj, że nie obchodzi Cię jej zdanie na Twój temat- zasugerował.

Granger oblała biała gorączka i niesamowita furia.

- Wy!- wskazała palcem na Rona i Harry'ego- jesteście jebnięci! Jak tak można? Ja głupia myślałam, że mogę na was liczyć, miałam wielką nadzieję na waszą pomoc a okazało się JAK ZWYKLE!!!- krzyknęła zrozpaczona Hermiona i pobiegła w stronę łazienek.

Ron i Potter spojrzeli się na siebie i wzruszyli ramionami.

- Przejdzie jej- rzekł Weasley.

- Taa- odpowiedział Potter.

Tymczasem w lochach Slytherinu aż wrzało. Węże miały szczęście, że nałożyli zaklęcie wyciszające na drzwi prowadzące do pokoju wspólnego, bo gdyby Snape tam wpadł, bo nauczyłby każdego z osobna latać bez użycia czarów i miotły. Nawet perfekt Slytherinu ich nie uspokajał, bo wiedział, że go również zjedzą. Co chwila padały wulgarne słowa, bluzgi i inne obelgi głównie w stronę Gryffindoru. W sumie nie trzeba było się dziwić, skoro połowa ślizgonów dostała gryfońskie pary, a jak wiadomo od lat te domu się kłóciły i skakały sobie do gardeł.

Pansy Parkinson rzucała na ogień jakieś zaklęcia z nerwów, Dracon Malfoy miał wyjebane, bo wiedział, że zabawi się Potterem w sposób niszczący jego psychikę, Zabini płakał w kącie a reszta domowników krzyczała ze złości. Nigdy nie było takiej sytuacji w lochach, że atmosfera była tak gęsta, że można było ją ciąć piłą mechaniczną i ani trochę by nie drgnęła.

2 kwietnia- poranek.

Złoty Chłopiec zwany Harrym Potterem wstał o dziwo bardzo wcześnie jak na swoje życiowe przyzwyczajenia. Według jego matematycznych obliczeń było po 6 rano, a zajęcia jak na złość zaczynał ze Ślizgonami. Na tę myśl chłopakowi chciało się wymiotować i poderżnąć sobie gardło.
Nie minęło 5 minut a Potter zwlókł się z łóżka, delikatnie je zaścielił by nie obudzić swoich towarzyszy w dormitorium, zabrał z kuferka potrzebne rzeczy by dokonać porannej toalety i udał się w stronę łazienek.