Een strijd naar een mooier leven

3.

Het is hier zo stil. Ik hoor de seconde wijzer van de klok. Ik wordt er best zenuwachtig van. Ik hoor dat het gesprek in de kamer naast mij word afgesloten. Nog even en dan ben ik aan de beurt. De deur klink gaat langzaam naar benden en er loopt een mevrouw de deur uit. Dan komt er een andere vrouw in de deuropening staan. Ze stelt zichzelf voor. Hoi ik ben Helen. Ik geef haar een hand en lach even. We gaan zitten in een kleine en lege ruimte. Wil je een kopje thee vraagt ze. Ja lekker! Koekje erbij? Nee dank u wel. Ze opent het gesprek. Ik heb gehoord van je mentor dat je de laatste tijd wat somber bent weet je hoe dat komt. Het antwoord op deze vraag heb ik in mijn hoofd al 100 keer gezegd. Welke moet ik nou kiezen? Wat is geloofwaardig? Ik kijk even weg. Uhm ik heb het gewoon een beetje druk. Ik kijk haar weer aan zou ze me geloven. Aan haar gezichtsuitdrukking was niets te zien. Maar ze ging er op in. Ik zat nog een half uur in die kleine kamer aan het praten met een maatschappelijk werkster van school. Eindelijk ik mocht gaan. Ik wou de kamer al uitlopen en toen zei Helen nog, zie ik je volgende week? Ja is goed zei ik. Waarom zei ik dat? Ik wil helemaal niet praten. Of vind ik het stiekem wel fijn om even met iemand te praten...