Bizim için

Sır

SAYIN AZINLIKTA OLAN OKUYUCULARIMIZ .HEPİNİZE ÖNCELIKLE COOK TEŞEKKÜRLER. SAOLUN IYIKI VARSINIZ. BIR KONUDAN BAHSETMEK ISTIYORUM.BOLUMLERIN BIRISINI CİDDİLI BIRISINI KOMİK YAZDIGIMIZIN FARKINDAYIZ. AMA HIKAYE ASLINDA KOMIK DEGIL.BIZ OTA BOKA GULEN İNSANLAR OLDUĞUMUZ ICIN ASYA KARAKTERINI DE KENDIMIZE BENZETTIK. NEYSE İŞTE DAHA DIKKATLI YAZICAZ BUNDAN SONRA İNŞ. HERKES E TEKRAR TEŞEKKÜRLER BIDE VOTE FLAN OLSA COK SEVINIRIZ NEYSE SJSJSJSJJS

KEYIFLI OKUMALAR

Her insan kendini guvende hissetmek ister.Her ne kadar "ben güçlüyüm,kimseye ihtiyacım yok,kendi ayaklarım üstünde durabilirim." gibi basit sözlerle kendini kandirsa da gerçek bunun tam tersiydi. Birilerine ihtiyacımız vardı. Bizi seven güvende hissettiren birilerine. Her şeye rağmen yanınızda olan birilerine. Ben ise bunların hiç birine sahip degildim. Ne beni koşulsuz şartsız seven bir anneye sahiptim. Ne de saçımı okşayan bir babaya. Bir tek abim vardı. Bu gerçekleri insanın kendine itiraf etmesi zor olsa da ben bu gerçekleri beynime kazıdım. Tam şuan şu saniye.

Abimin gözlerinde ki o hüzün ve pişmanlık bu gerçekleri saklandığı yerden çıkardı. Ama tek gerçek bu muydu ? Tek gercek yalnız başaramadığım mıydı ? Tabiki de değildi. Sanki sırlarla dolu bir kutunun içinde sonsuza dek tıkılacaktım. Bana uzanan bir el bile olmayacaktı ve sonunda o sırlar elimde kalan tek şeyi benden alacaktı. Beni boğacaklardı. Görünmeyen fakat varlığını bildiğim iki el bana hiç acımadan boğazıma yapışacaktı. Yalvaracaktım belki de. Sesimi çıkarmayacaktım ya da. Ama bu benim kaçamadığım sonumdu. Kabul etsem de etmesem de olacaklar buydu. Sesimi çıkarmamak buna kabullenmek süreci hızlandırmak olurdu. Bu da işime gelirdi . Evet evet kesinlikle işime gelirdi.

Elimin boğazıma gittiğini bile farketmemiştim. Nefesim kesiliyordu sanki. Yoksa sonum mu gelmişti ? Hayır bu kadar erken olmamalıydı. Bir yanlışlık vardı.' Olamaz ' diye fısıldadım kendime. Daha bir sürü çekecek acım vardı benim. Sabahlara kadar beynimin içinde dönüp duran, her yerimi kemiren sorularım olacaktı. Yavaş yavaş ölmeliydim ben. Şimdi - şu an ölmem yanlıştı.

Bu sefer tepki vermeliydim. Bütün bu olanlara tepkimi koymaliydim. Ve bağırdım avazım çıktığı kadar . Kimseyi umursamadan, gözyaşlarımı herkese belli edercesine. "Ölemem simdi degil. Hayir olamaz, olamaz " Yeniden bagirdigimda bacaklarimin beni artik tutmadigini farkettim. Farketmemle yere kapaklanmam bir oldu. Evet tam da dusundugum gibi ölüyordum. Nefesim kesiliyordu. Ellerimi bogazima yapistirdim. O gorunmeyen elleri uzerimden atmak icin cırpınmaya devam ettim. Hicbir faydasi olmuyordu. Napicaktim simdi ben? Caresizligim vücudumu esiri aldiginda gozyaslarim hickiriga dönmüştü. Öksürerek ve hıckirarak sarsıla sarsıla icimdeki nefreti kusuyordum sanki. Ölmeden önce son iyilikti bu bana. Dudaklarimda belli belirsiz bir gulumseme gecti. Dudaklarim kivrilmisti gamzemi belli edecek sekilde. Bu beni bile sasirtmisti. Birden kollarimda bi agirlik hissetttim ama o kadar güçsüzdüm ki donup bakamadım bile. Hıçkırmaktan ve bağırmaktan sesim kesilmişti. Konuşamıyordum. Sesim çıksa bile konuşabilir miydim peki? Bunun cevabını düşünmeden gözlerimi kapadım. Bedenimin yerden yavaşça kaldırılmasını hissediyordum fakat bi tepki bile veremedim. Incitmemeye çalıştığına karar verdigim ellerin sahibine bakmanin zamani gelmisti. Gozlerimi acmak icin kendimi zorladım fakat acamadim tekrar denedigimde aralayabilmistim. Karsimdakinin Ceyhun oldugunu gormek beni sasirtmisti. Olanlardan sonra arkasına bakmadan gitti diye düşünmüştüm. Gitmemisti yanimdaydi. Tekrardan kafamı kaldırdıgımda sahile geldigimizi farkettim. Bunlarin hicbirini farketmemem bile ne kadar acınası bi durumda oldugumu yüzüme vuruyordu. Ceyhun 'a tekrar odaklandigimda gozlerindeki seyi tam olarak çözemedim. Korku muydu yoksa endişe mi? Yoksa acııyo muydu bana.. Neydi bu ?

Oturacak bi yer buldugumuzda beni yavasca kucagindan indirdi ve oturttu.Elleriyle yüzümü tutmuş gozlerini gözlerimden ayirmiyordu. Bir saniye bile. Dudagimin titredigini hissettim. Krizin etkisini hala ustumden atamamıştım ama Ceyhun ' un varlığı güvende hissetmemi sağlıyordu. Gözlerimi tekrar gözlerine cevirdigimde o ifade degismemisti. Aslında bu gururumu okşamıştı. Yıllar sonra birinin beni umursaması, endişelenmesi o kadar farklıydı ki... Aslında aşina olduğum bi duyguydu. Beynimin unutulmuş bi köşesinde kendini soyutlamıştı. Unutmuştum bu hissi. Itiraf etmek gerekirse özlemiştim de. Bana hissettirdiklerini...