𝗔𝘀𝘁𝗿𝗮𝗹 / 𝗧𝗮𝗲𝗸𝗼𝗼𝗸

~Final~

"Evine Hoşgeldin"

Arkamı döndüğümde sadece yaşlı bir adam vardı.
zararsız gözüküyordu ama onu tanımıyordum ve ne demek istediğinide anlamamıştım.
Gözlerimin içine bakıyordu sadece.
Omuzuna dokundum ve bana ne demek istediğini sordum.
Gözleri kıpkırmızı olmuştu..
Uzun tırnaklarını boynuma geçirdi.
Kan kusuyordum.
B-Bu üçüncü boyuttan...Büyüklerden biri olmalıydı !!
Beni öldürmek için insan kılığında dünyaya indirilmiş bir şeytandı o.
Kendimi kurtarmaya çalışıyordum çünkü
Jungkook'u kurtarmadan ölemezdim.

Ellerini boynumdan çekmeye çalışıyordum ama kanımı o kadar akıtmıştı ki kendimi güçsüz ve bitkin hissediyordum.
Feryat çığlıkları atıyordum sadece gözyaşlarımın içinde kaybolurken.
Ona karşı yenilemezdim.
Her şeye bu kadar yaklaşmışken pes edemezdim,nefes almaya devem etmeliydim hayatımın aşkı için.

Benim kurtarıcı meleğim için kendimi kurtarmalıydım.
Ve zaten bunun için mücadele ediyordum ama o çok güçlüydü.
Boynumdaki tırnak izleri canımı çok yakmıştı.
Canımı almaya çalışıyordu,yok olmamı istiyordu.Bunların hepsi kuralların dışına çıktığım için bir insan bedeninde olduğum için ve Jungkook'u üçüncü boyuta gönderdiğim için oluyordu.

Ama yanlış bir şey yaptığımı düşünmüyordum,sadece karanlıktan kurtulmak istemiştim.Güçlü bir hamle yapıp onu ittikten sonra koşarak kaçmıştım oradan.Mezarlıktan..
büyük eski bir ağacın önünde çömelmiş ağlıyordum şimdi.
Başaramamıştım,onu kurtaramayacaktım sanırım.
Büyük iç çekişimi gökyüzüne bakarak sürdürdüm.
sadece yok olmalıydım şu an,belki de o şeytana canımı almasına izin vermeliydim.
Yaşamamın bir anlamı yoktu çünkü.
Bu koca dünyaya sadece yaşamak için dönmek istememiştim ki.
Aşkı da bulabilirdim ve ben bunu bulmuştum da ama o şu an çok fazla uzaktaydı.

Keşke bunu bir şehir ya da ülke olarak dillendirebilseydim fakat hayır o üçüncü boyuttaydı ve ben onu nasıl kurtaracağımı da bilmiyordum.
Eve gitmeliydim şimdi de ama ben oraya ait bile değildim.
Gücümde kalmamıştı artık ayağa kalkmaya çok halsiz ve bitkindim,yorgun düşmüştüm.
Ağaca sırtımı dayamış gözlerimi kapatmıştım sabahı bekleyecektim artık.
Kim bilir belki güneş bana mutluluğu getirirdi...

Güneşin gözlerimi alması ile açmıştım gözlerimi süzmüştüm etrafımı,kimse yoktu tabi.
Burası sesiz bir yerdi,mezarlığa yakın olması ile birlikte bu şaşırtmıyordu.
Sırtım tutulmuş bacaklarım kaskatı kesilmişti ve karnımda epey açtı ama değil yemek yemek kuru olan boğazımdan su bile geçirmek istemiyordum.Adil değildi çünkü bu sevdiğim adamın bedeninde keyif sürermişçesine yiyip içmek.Kendimi ödüllendiriyormuşum gibi bir his veriyordu.Bu yüzden kedimi aç bırakmak istiyordum.

Saatlerce guruldayan mideme susmasını istermişçesine yumruklar atıp durmuştum.Kulağa komik gelebilirdi ama bu bana sadece ne kadar acınası olduğumu hissettiriyordu.
Yutkunacak tükürüğümün bile kalmadığını fark etmiş yutkunmakta zorlanan ben sanki ölmek için kendi kuyumu kazıyor gibiydim.

Taki başıma sırtımı yasladığım büyük ağaçtan düşen kırmızı elma ile baş başa bulana dek.
Yerde duran elma ile bakışıyordum.Elimi uzatırken sanki çok kötü bir hatanın içine düşecekmişim gibi tedirgindim.
Yavaşça ağzıma götürüyordum,küçük bir ısırık alacaktım sadece.
Tükürük ihtiyacımı giderebilmek için.

Ve o ısırığı almamla saatler bir saniyenin içine sığdırıldı.Başımın dönmesi ile kendimi soğuk topağa düşmüş buldum.Gözlerim yavaş yavaş kapandı ve sonsuzluğa gittim.
Ama bu iyi bir şeydi yalnız olmayacaktım artık.
Sevdiğim adamda benimle olacaktı.
Onu görme şansım vardı.

Karanlığa doğru ilerliyordum onu bulmak için, her yer ezberimdeydi şimdi ait olduğum yerdeydim.
Arkası dönük ayaklarını uçuruma sarkıtmış meleğimi görmem ile beraber kristallerimi bırakmıştım,ağlıyordum.
Arkasından ilerleyip gözlerini sıkıca kapattım ve ona şöyle dedim.

"Buraya gelene kadar kan ter ve göz yaşı akıttım ama sonunda burda senin yanındayım."

𝗬𝗼𝗿𝘂𝗺 𝘆𝗮𝗽𝗺𝗮𝘆𝛊 𝘃𝗲 𝗼𝘆 𝘃𝗲𝗿𝗺𝗲𝘆𝗶 𝘂𝗻𝘂𝘁𝗺𝗮𝘆𝛊𝗻

𝗕𝘂 𝗳𝗶𝗰 𝗰̧𝗼𝗸 𝗱𝗲𝗴̆𝗲𝗿𝗹𝗶 𝗯𝗲𝗻𝗶𝗺 𝗶𝗰̧𝗶𝗻,𝗳𝗮𝗿𝗸𝗹𝛊 𝗯𝗶𝗿 𝘆𝗮𝗻𝛊 𝘃𝗮𝗿.
𝗔𝗺𝗮 𝗮𝗿𝘁𝛊𝗸 𝗯𝘂𝗿𝗱𝗮 𝘀𝗼𝗻𝗹𝗮𝗻𝗱𝛊𝗿𝗺𝗮𝗹𝛊𝘆𝛊𝗺 𝗱𝗶𝘆𝗲 𝗱𝘂̈𝘀̧𝘂̈𝗻𝗱𝘂̈𝗺 :"
𝗢𝗸𝘂𝘆𝗮𝗻,𝗼𝘆 𝘃𝗲𝗿𝗲𝗻 𝗵𝗲𝗿𝗸𝗲𝘀𝗲 𝘁𝗲𝘀̧𝗲𝗸𝗸𝘂̈𝗿 𝗲𝗱𝗶𝘆𝗼𝗿𝘂𝗺.
𝗗𝗮𝗵𝗮 𝗯𝗶𝗿 𝘀𝘂̈𝗿𝘂̈ 𝘆𝗮𝘆𝛊𝗺𝗹𝗮𝗺𝗮𝗱𝛊𝗴̆𝛊𝗺 𝘃𝗲 𝘆𝗮𝘆𝛊𝗺𝗹𝗮𝗺𝗮𝘆𝛊 𝗱𝘂̈𝘀̧𝘂̈𝗻𝗱𝘂̈𝗴̆𝘂̈𝗺 𝗳𝗶𝗰𝗶𝗺 𝘃𝗮𝗿 𝗼𝗿𝗱𝗮 𝘀𝗶𝘇𝗶𝗻 𝗶𝗹𝗲 𝗯𝘂𝗹𝘂𝘀̧𝗺𝗮𝗸 𝗱𝗶𝗹𝗲𝗴̆𝗶 𝗶𝗹𝗲 𝗴𝗼̈𝗿𝘂̈𝘀̧𝘂̈𝗿𝘂̈𝘇 𝗺𝘂𝗮𝗵.