Around katipunan (Katipunan Series 1)

Prologue

Disclaimer:

This is a work of fiction. Names, characters, places and incident either are the product of the writer's imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual person living, business, establishment and events are purely fictional.



Note:

I used universities in manila. UP/ADMU/UST/DLSU/FEU/UE/NU/AU. And some names in UAAP Athletes. But the events in this story is hundred percent not affiliated with the said university. This is purely fictional!

-

"Goodmorning Doc"

Some nurses greeted me when I entered the hospital. Tangi'ng ngiti lang ang naisasagot ko sakanila. Masyado'ng aksaya sa oras kung titigil pa ako at babatiin sila isa isa.

Medyo nakaka-ngalay din ang pag ngiti. Mula kasi sa parking lot madami ng bumabati saaki'n kahit yu'ng ilan don ay hindi ko naman kilala. Ganon siguro talaga pag isa ka'ng Doctor.

Nag madali na ako'ng maka dati'ng sa office ko. Nurse diane told me yesterday na madami daw ako'ng pasyente ngayo'ng araw.

"Goodmorning Doc" Salubong na bati sakin ni diane.

"Goodmorning diane" Pag bati ko din.

Ila'ng sandali lang ng ilapag ko ang gamit sa table. Lumabas na ako ng office para mag ikot sa mga pasyente ko. Inuna kona yu'ng mga dati ko'ng pasyente, bago dun sa mga bago ko'ng pasyente.

"Wag po kayo'ng mag alala misis, bukas na bukas ay pwede na po kayo'ng maka-uwi" Sambit ko sa asawa ng huli ko'ng pasyente.

"Maraming salamat doc" Masaya'ng sagot saakin, ng matandang babae. Sa tingin ko ay nasa 50's ang age.

"Sana lang po ay mapiit niyo na si mister sa paninigarilyo, masama po ito sa kalagayan niya" Muling paalala ko.

Tangi'ng pasasalamat muli ang natanggap ko. At tangi'ng ngiti lang di ang naibigay ko bago tuluya'ng tumalikod at lumabas ng kwarto.

Sobrang napagod ako. Halos apat na oras din pala ako'ng nag ikot. Nang tingnan ko oras lunch time na pala. Balak ko'ng kumain sa pinaka malapit na restaurant dito sa hospital pero nasa office ang wallet ko kaya kailangan kopa'ng bumalik don.

Nang makasaka'y ako sa elevator.  Akma'ng sasarado na sana ng may pumasok na isa'ng babae. At kahit pa naka talikod siya ay kilala'ng kilala ko kung sino siya. Hugis pa lang ng pangagatawan ay kilala kuna. Nabasag ang katahimikan ng mag salit siya.

"I never thought you would be a doctor" She said with a low tone.

"Maybe there is no problem if I'm a doctor now" I managed to said camly. Even though I was pissed off by what she said.

She laughed fakely. "In my father's hospital, huh" Sarkastikong sambit niya. "I think this is one of your plans" Pahabol pa niya'ng sabi.

"Maybe" Pang-aasar ko. Nang tumunog na ang elevator, nandito na pala ako sa floor ko. Bago pa'man ako lumabas ay humarap muna ako sakanya.

"Btw, I'm here na pala. Bye Doc. Reyes" I said. "Oops' sorry I forgot, Doc. Romero" I teased her and looked down at the ring she wear.

Kahit pa alam kong naasar ko siya. Nawala padin ako sa mood. Dahil kahit naman ako nagtataka ku'ng bakit sa dinami dami'ng hospital ay dito pa talaga ako natanggap.

When I entered the office. I caught up with diane, who looked like she's waiting me for a while.

I sat down in my chair and open my laptop. "You look like you are nervous, Is there a problem or what?" I asked while looking on the screen of my laptop.

"S-orry doc nakalimutan kopo'ng sabihin sainyo, may bago po kayo'ng pasyente 11:30 po yu'ng time na naibigay ko sa pasyente, nawala po sa isip ko. Sorry po doc" Sambit niya.

I looked at the time, and it's already 12:00. "Don't worry, I will go there now. Where's the patient by the way?" I said.

"Sa VIP room po doc. Samahan kona po kayo" Sambit niya.

Nag tungo na kami sa VIP room. Pero bago pa'man kami makapasok sa loob nag salita si diane kaya natigil kami sa tapat ng pinto ng kwarto kung nasaan ang pasyente.

"Doc. Kinakabahan ako may pagka masungit kasi ang pasyente" kinakabaha'ng padin na sambit niya.

Sa palaga'y ko nga ay hindi basta basta ang pasyente sa loob. Dahil karamiha'ng gumagamit ng mga kwarto'ng to ay may mataas na katayuan sa buhay. Kaya nakakasiguro ako na tama si diane. Ganon naman karamiha'ng mga pasyente na may mga kaya madalas ay masusungit.

Hindi nako nag dalwa'ng isip na buksan ang pinto at pumasok. Nang makapasok ako at makita kung sino ang pasyente ay para'ng nalag-lag ang puso ko. Parang gusto ko nala'ng tumalikod at umatras sa kinatatayuan ko. Ayon sa pag tingin ko sakanya' ay ganoon din ang reaksiyon niya. Hindi din niya inaasahan na ako ang nasa harap niya at siya ang nasa harap ko.

Its was almost five years since we see each other. Maybe he forgot me. But when I saw her reaction, I was sure he still knew me.

Huminga muna ako ng malalim. Bago lumapit sakanya, kailangan ko'ng mag panggap na para la'ng siya'ng isang normal na pasyente saakin. Habang nararamdaman ko ang pag lapit ko sakanya sumasabay ang bilis ng tibik ng puso ko. Na para'ng sasabog sa kahit anong oras.

Na'ng makalapit ako. Bumali'ng muli ako sakanya at nagkatamaan ang mata namin na muka'ng kanina pa niya hindi inaalis saakin. Nakaramdam ako ng pagka-ilang kaya agad ako'ng nag iwas ng tingin.

Kinuhaan ko la'ng siya ng dugo. Dahil kailanga'ng icheck ang dugo niya. Naiila'ng pa ako'ng lumapit sakanya pero. Nilakasan ko lang ang loob ko. After non nai-check ko lang ang dextrose niya.

"Just rest first Mr. Romero, While waiting for the result of your blood" I said, without looking at him. "Diane can you give her medicine, I'm go now" I said to diane.

Tumalikod na at at akma'ng lalakad na sana ng mag salita siya. Feeling ko ay para'ng kinakalaban ako ng puso ko ng marinig ang boses niya. Sa loob ng lima'ng ta'ong hindi ko narinig ang boses na iyon. Para'ng gusto ko nala'ng irecord at pakinggan ng paulit-ulit.

"Should, I thank to you Doc. Del Rosario?" He asked camly.

Humarap muli ako sakanya, at tsaka ko siya sinagot. "It depends on you Mr. Romero" I said and give him a faked smiled.

"Thankyou and..." Hindi niya maituloy ang sasabihin niya. "Sorry" Nang naituloy niya ang sinabi niya, parang tumigil ang pag tibok ng puso ko.

Para ba'ng sa kinatatayuan ko, ay ako na ang magigi'ng pasyente at hindi na isa'ng doctor dahil sa nararamdaman ko ngayon. Napaka taksil ng puso ko. Hindi ko pwede'ng maramdaman ang ganto'ng pakiramdam lalo na't ang dahilan ay ang tao'ng nasa harapan ko ngayon at seryoso ang expression.

I smiled. "That is the word I want to hear from you five years ago" I said and finally turned around and waked out.

When I came out. It's was my heart was being stabbed badly. Huling beses na naramdaman ko' ito ay dahil sakanya. Hindi ko lubos akalain na mararamdaman ko ulit ito' at dahil ulit sakanya.

Same pain. Same person. :)))

--------------------------------------

:)