Leyla ben tek bir an bile senden ayrı kalamazken... Kavuşmamıza daha zaman olduğunu öğreniyorum..
Beklemem gerektiğini...
Dedem sürekli sana evlilik teklifi etmemin önüne geçmeye çalıştı ama dinlemedim. Zaten o da bizi kavuşturmak için gelmemiş miydi? Önce anlayamadım neden böyle olduğunu.. Sonra biz yemek yerken yüzüğü bulamadım ve eve gittim. Gittiğimde dedem "daha zamanı değil, beklemek zorundasın." dedi.
Leyla dayanamıyordum ben artık. Sensiz geçen her bir an yaşamak çok zor geliyor. Katlanamıyorum. Yanında olmak varken sana bu kadar uzak kalmak bitiriyor beni. Aşık olduğundan uzak olmak istemez ki insan. Ben sen olmadan yapamıyorum. Her şey o kadar anlamsız oluyor ki.. Yaptığım hiçbir şey tam anlamıyla gerçekleşmiyor. Her şey yarım kalıyor. Kalan aklım hep sende çünkü. Sensiz yarımım ben. Tamamlanamam...
Seninle geçirdiğim her an çok kıymetli benim için... Yemeğe çıkana kadar bayağı dolaştık aslında ama seninle geçen hiçbir zaman sıkıcı olamaz. O yüzden seninleyken ne yaptığımızın hiçbir önemi yok Leyla. Yanımda olman yetiyor bana.
Ama Leyla...
Biz kavuşursak dünya tersine dönüyormuş. Dedem gösterdi her şeyi.
Biz kavuşursak, herkes ayrılacakmış...
Biz kavuşursak, dünya tersine dönecekmiş...
Leyla.. Ölüyorum... Bunu sana nasıl söylerim? Birbirimizi böylesine seviyorken... Ne yapacağımı şaşırdım.
Senden başka tek bir isteğimin olmadığı şu lanet dünyada, sana kavuşmak neden bu kadar zor?!
Leyla...
Daha birkaç saat ayrı kalmaya dayanamıyorken, doğru zamanı beklemem gerektiğini öğrendim...
Ve.. Seni çok özledim sevgilim.
En içimi acıtan şey de dedemin şu sözü oldu; "ya dünyayı seçeceksin, ya Leyla'yı..."
Bunu sana nasıl açıklarım bilmiyorum Leyla. Dedemin aslında rüyamdan çıkıp geldiği, istediği herhangi birinin rüyasına girebildiğini, asayla kafama vurunca beni bir yerlere götürdüğünü... Ve dün de öyle bir gündü. Uzaya çıktık dedemle. Sana bunları anlatsam, inanır mısın bilmiyorum..
Seni o kadar çok seviyorum ki Leyla..
Ama kalanların mahvolmasına da içim elvermiyor. Eğer gelecekse o doğru zaman...
Ben seni hep beklerim.. Leyla...
İnsanın söylemek isteyip de hani, söyleyemediği sözler vardır ya ne bileyim..
Böyle bir kanser gibi hani. Büyüdükçe büyüyor... Büyüdükçe büyüyor... Anladın mı? Büyüdükçe büyüyor. İşte.
Seni gördükten sonra Leyla.. Sen öyle büyüdün ki içimde, her yanım sen oldun. Anlıyor musun?
Sonra ben sensiz olamadığımı anladım. Yalanlar söyledim sana, bir sürü yalan söyledim sana evet. Bu yalanlar öyle büyüdü ki, kaçıp gideceğinden korktum. Hep böyle bir korku vardı içimde. İşte sen o içimdeki korkuydun Leyla...
Senin yanında mutsuz olmaya bile hazırdım ben.
Böyle dünyaları verseler, anladın mı? Dünyaları verseler vazgeçmem derler ya...
Öyle olmuyormuş işte. O kadar basit değilmiş Leyla. Birinin çıkıp başkalarını düşünmesi gerekebiliyormuş yani anladın mı?
Onların mutluluğunu, sevgilerini, acılarını, ne bileyim... Bazen sevmek Leyla... Fedakarlık yapmayı gerektirebiliyormuş. Anlıyor musun?
Ben seni hep beklerim.
Bir saat de beklerim, bir ömür boyu da beklerim...
