GELİNCİK. vuslat Tuna .şiirleri.8.

Sönmez Oldu

Sen şu ömrüme geldin geleli
Yanandı bağrım sönmez oldu
Garip gönlüme bir sevda yeli
Esti dört mevsim dinmez oldu

Şenlendi yurdum yuvam senle
Düğün bayram hep,bitmez oldu
Can buldu tabiat, kainat şevk le
Yandı umudum, hiç sönmez oldu

Ne kırgınlık kaldı ne hüzün, gitti
Kara günler bir daha gelmez oldu
Söndü kızıl yangın, yagmur dindi
Uyandı bahar güller solmaz oldu

Ne kutlu sevda bu, ne ulvi sancı
Tüm yaralarım, hiç kanamaz oldu
Kayboldu yalnızlık, yetimlik, acı
Yeryüzü yüzüme hor bakmaz oldu

Ben beni bilmeden sen bildin beni
Ruhum, kendinde evreni arar oldu
Anladı o da,yar kapısına kul edeni
Vuslatı  yoluna kurban eder oldu

Vuslat Tuna