Deniz'in kaleminden
Yaşadıklarım çok hızlı gelişti. Yaren'in kötü durumda olduğunu gördüm ve yanına gittim. Tahmin ettiğimden kötüymüş. Kucağıma düştü ve sürekli sayıkladı. "Deniz Deniz seni seviyorum." Bu benim için garipti çünkü ben onu seviyor muydum? Onun kalbini kırmak istemiyordum ama onu sevip sevmediğimi bilmiyordum. O arkadaşımdı onu hiç böyle düşünmemiştim. Olay benim için gittikçe garipleşiyordu. Zor belkide hayatımı etkileyebilecek bir karardı. Öff kendi kendine gelin güvey oluyorsun Deniz! Belki kız sadece hoşlanıyordur senden. Belki sen o Deniz değilsindir bile... Ama o kişi olduğumu hissettiğim zaman içimi kaplayan mutluluk duygusuna yenik düştüm. Ben dört yaşındayken babamın tayini çıkmış ve buraya yerleşmek zorunda kalmışız. Ama buradaki evleri alacak bütçemiz yokmuş. Babam sağdan soldan borç alarak evi anca alabilmiş. Ama bir adama bulaşmışlar ki adam verdiğinden fazlasını istemiş babamda vermeyince kaçak yaşamak gibi saçma bir plan yapmışlar. Ertesi gün bir otobüse binmişiz. Otobüs yolda kaza yapmış. Otobüste hayatta kalan olmaz diye arama yapmamışlar bile. O anlar dün gibi aklımda. Otobüsün emniyet kemerini açamayışım ve beni buldukları an... Ağlarken sesimi duymuşlar ve yardım çağırmışlar. Otobüste tek hayatta kalan kişi olmuşum. Bu olaydan sonra ben uzun süre psikolojik yardım almak zorunda kaldım. Sonra benim hiçkimsem olmadığı için çocuk yurduna verildim. Yaklaşık bir ay oradaydım ardından bir aile geldi. Şehrin en zenginlerinden bir aile. Gelip bir çocuk evlat edinmek istediklerini konuşurlarken çocuklardan biri"Tuvalete gidicem de onları dinle hadi!" dedi ve koştum." Nalan abla!"
"Bir saniye Deniz" ben daha beş yaşındaydım o zaman. O gün çekilmiş bir fotorafım var. Kırmızı yanaklarım kahverengi saçlarım mavi gözlerim ve yeşilli mavili bir yelek giydirmişler şaşkın şaşkın kameraya bakıyorum. Aile beni görünce diğer çocuklara bakmadı bile. Gelip beni aldılar. Yurttan hatırladığım son şey ise beni onları dinlemeye gönderen abinin kızgınlıktan kızaran yüzüydü. O günden beri şehrin en zengini ailemle yaşıyorum bu hikayemi kimse bilmiyor. Mina hariç... Mina benim yine o günlerden arkadaşım. Beni en iyi o tanır. Ailem benle çok ilgilenemezdi o yüzden Mina hep benim yanımdaydı. Sevgiye muhtaçtım ve Mina beni fazlasıyla seviyordu. Kardeş gibiydik tek farkımız vardı oda onun gerçekten inatçı ve aşağılayıcı bir yönü olmasıydı. İnsanları kendinden küçük görüyor onlara sataşmaktan zevk alıyordu. Bir keresinde kendinden 10 yaş büyük birine sataşmıştı. Abi bizi birkaç sokak kovalamış sonra yorulmuştu. Geçen gün onunla bu yüzden kavga ettim. Hala konuşmuyoruz ve ben çok yanlız hissediyorum. Yaren'in beni sevdiğini öğrenmek... İlk defa farklı birinin beni sevdiğini hissettim. Beni gerçekten seviyordu param için değil gerçekten sevdiği için... Ama ben onu seviyor muyum?
Yaren'in kaleminden
Dün yaşadıklarımın etkisi ağır gelince bayılmışım. Deniz beni yakalamış. DENİZ! Ben hala şoktayım. Deniz'in o telaşlı hali geliyor gözümün önüne. Korkulu gözlerle bana bakıyordu. Nur'u hemen yanıma çağırmış. Nur'da ailemi çağırmış. Korkudan ölmüşler. Yani bende benim gibi çocuğum olsa korkardım... Benim bu gece hastanede kalmam gerekiyordu Nur annemleri postaladı. 1 saat boyunca kaldı sonra annesi çağırdı. Annesiyle kavga edip yenik düştükten sonra eve yol aldı. On beş dakika sonra Deniz içeri girdi. "Nasılsın Yaren?" "İyiyim Deniz daha iyiyim" "Nur rica etti yanında kalacağım" "Ne!?" "Ne oldu beni yanında istemiyor musun?" "Yooo sorun değil ama seni ailen merak eder!" "Hiçbirşey olmaz. Haberleri var!" Heyecandan ölecektim fakat ona belli etmemeliydim. "Biraz film izleyelim mi?" "Oluuur! Ne izleyelim?" "Ben son Stranger Things bölümünü izleyelim derim" "Bende onu izlemek istiyordum!" "En sevdiğim dizidir!" Bölümü izlemeye başladık. En sevdiğim diziyi onun da sevmesi beni mutlu etmişti. Birlikte bölümü bitirdik. "Deniz benim kalkmam lazım!" "Doktor ayağa kalkmasın dedi!" "Lavaboya girmem lazım" "Ah! Pekâlâ" Kalkmama yardım etti. "Gerisine kendin gitmelisin... Yapabilir misin?" dedi bana. "Hallederim" Yavaş yavaş yürüyerek tuvalete girdim. İşim bitince dışarı çıktı beni yatağıma yatırdı ve yanımdaki koltuğa oturdu. Uyuyakalmıştı. Üstünü örtmek üzere ayağı kalktım. Başım dönüyordu yatağı geri düştüm. Deniz sesime uyandı. "Ne oldu?" "Üstünü örtecektim" "Birdaha ayağı kalkma lütfen. Yeniden birşey olmasını istemiyorum" "Teşekkürler... Beni düşündüğün için" "Ne demek..."
Yazarın kaleminden
"Yaren!" diyerek içeriye daldı Tuna. "Dışarı çık Deniz!" "Tuna bunu yapamazsın! Kafana göre insanlara bağıramazsın da! " diye bağırdı Yaren. "Tamam Yaren çıkarım sorun değil." "Deniz beni onla yanlız bırakma!" "Tuna onu rahatsız ediyorsun demek ki. Çıkmıyorum! " "Çık dışarı!" Tuna Deniz'in yakasına yapıştı. "Çık dışarı!" "Tuna dur! " Yaren ayağı kalkınca başı çok fazla dönmeye başladı. Yere düştü fakat bayılmamıştı. Yanına koştular ve doktor çağırdılar. Yaren'i yatağı yatırıp Tuna ve Deniz'i dışarı attılar.
Tuna'nın kaleminden
Bizi dışarı çıkarttılar. Korkudan ölüyorum benim yüzümden oldu. Ona cidden kötü birşey olduysa. Onu seviyorum. Ona birşey olmasına izin vermem ama ben biraz fazla kabayım. Ona göre değilim. Zaten beni sevmiyor. Ben neden tribe giriyorum ki! O daha iyilerini hak ediyor. Benim gibi bir kabadayıyı değil. Belki değişirim. Değişirsem beni sever belki... O şu an benim yüzümden orada. Hissedebiliyorum çok güçlü biri olarak çıkacak....
Üzgünüm biraz fazla geç kaldı ama sonunda bölümü bitirebildim. Ödevlerim çok yığıldı hala onlarla uğraşıyorum. Pazar günü yeni bölümümüz geliyor... Bu sefer eminim.
