SEGRETO

PROLOGO

Malamig na simoy ng hangin ang sumalubong sa akin nang sinubukan kong buksan ang bintana ng aking kwarto.

Noon, paboritong-paborito ko ang pagdating ng ulan, dahil kapag umuulan panigurado hindi masyadong mainit at masarap matulog.

I feel so comfortable to the point that I can sleep peacefully. I love the sounds of the rain, the raindrops. I love how they make sounds every time they fall.

But now, after all the things that happened maybe I don't deserve to sleep peacefully.

I laughed with my own thought.

Maybe, maybe i don't really deserve to have a peaceful sleep.

"Pagkatapos ng lahat ng ginawa ko sakanila noon?" napailing na lamang ako at ngumiti ng mapait. My thoughts were interrupted when I heard a noise coming from the door.

"Still reminiscing babygirl?" I felt his whispers in my right ear.

His manly voice that I never forget. Iniyakap nya ang kanyang mga braso sa maliit kong katawan at inihilig ang kanyang baba sa aking balikat.

"Why are you here?" mahinang tanong ko rito. Naramdaman kong mas lalo nya akong niyakap and suddenly kissed my hair. He's always like this, just like before.

"I just missed you baby," pabulong na sabi nito at iniharap ako sakanya. He touched my lower lip and smiled. Sinamaan ko ito ng tingin ngunit tumawa lamang ito kahit wala namang nakakatawa. Parang tanga.

"Stop looking at me like that, Zian told me that you are here." Natatawang sabi pa rin nito.

Kumawala na lamang ako sakanyang yakap at umupo sa kamang puti na nasa malapit.

That damn noisy little kid. Mura ko na lamang sa aking isipan.

Sumunod siya sa akin at umupo sa bandang dulo ng kama. What is this jerk doing here? What are they planning to do this time?

"It's been 2 years Vale... ano nang plano mo?" he seriously asked. Napatingin ako rito ngunit napaiwas din ng mahuli niya ang aking titig.

Dalawang taon? Napakabilis naman. Natawa ako ng mapakla sa isipan. Dalawang taon na simula nang umalis ako.

Dalawang taon na pala? Ulit ko sa aking isipan.

Do I want to go back? Gugustuhin ko pa ba ulit na bumalik roon? At makapanakit? Babalik pa ba ako? Manggugulo na naman ba ako? Maninira? Silly me.

"Ilang beses ka nang bumalik rito Zerick, at ilang beses ko na ring sinabi sayo na hindi na magbabago ang isip ko!" iritadong saad ko sakanya at tumayo.

Mahinang napatawa ito ng makitang naiirita na ako. Oh, damn. He's just annoying me again.

He stood up from his seat at natatawang lumabas na. But just right before he leave, he said something that makes me stiff.

"Bumalik kana hindi ka naman hinihintay non Vale!" he quickly run to the door bago ko pa sya mabato ng hawak kong frame.

"I am not expecting him to wait for me, stupid." I whispered even though i know he can't hear me.

But who the hell am I kidding? I am still hoping. I am still wishing that someone is waiting for me. I am lying. I am pretending. That's where I am good at.

I'm crazy.

Natatawa na lamang ako sa sarili kong iniisip. Why would someone wait me? Dalawang taon akong nawala. Nawala na parang bula. I vanish in the air without them knowing.

Pero umaasa ako. Kahit konti lang umaasa ako na iintindihin ako ng isang taong gusto kong intindihin ako. Umaasa ako. Sa kabila ng lahat ng nagawa ko, umaasa ako.

Sana, sana kaya mong intindihin kung ano man ang irarason ko. Sana maintindihan mo kung bakit ko ginagawa ang lahat ng ito.

I wished before, and I am still wishing now. Please, wait for me. Please. I am wishing even though I know that this is impossible.

hakdog :>