KATHANG ISIP ( Ongoing )

Julian

  tw // death.

  Special Chapter.

  Alice Shae C. Delos Reyes.

  March 18, 1975 - April 07, 2011

  “A year has passed, Mama.” I
  tried sealing my lips when tears
  started falling down, but I was too
  weak. Everything, made me weak.
 

  Wala akong karapatan mag-
  reklamo. Ako ang salarin sa nang-
  yari. Hindi ako ang dapat umiiyak
  kakakwestyon sa pagkawala ni
  Mama.

  Hindi kami natuloy sa Australia
  dahil kinailangan ‘ko bumisita sa
  Psychiatrist, masyadong malaki
  ang epekto sa ’kin. Sa kasakiman
  ‘ko, may nawala pa. Nanay ko pa.

  Naging mahirap ang taon na ito
  para sa ’kin. Kaka-siyam ko palang
  noong Hunyo, pero parang pang-15
  na ‘yung bigat na dinadala ‘ko. 
  Graduating na rin ako ng Grafe 6.
  Kinalimutan ‘ko na ang pakikipag-
  kompitensya ‘ko sa pagaaral mag
  mula noong nangyare iyon. Para
  nalang akong patay na sumanib sa
  katawan ng buhay. Walang gana
  kumain, kumilos, magsalita. Wala
  lahat.

  Ayoko na rin tumira sa puder ng
  makasarili ‘kong tatay, kasama ng
  kapatid ‘ko na halos hilingin na
  mawala na rin ako araw-araw?
  Hindi nalang. Napagkasunduan
  namin na pagka-graduate ‘ko, kay
  Tita Narsia na ‘ko titira. Kapatid ni
  Mama. De hamak na mas mabait
  sila.

  “Kumain na kayo.” my Dad
  encouraged us to eat after he
  stabbed me with his awful words.
  Nag-away kami ni Kuya, malamang
  siya nanaman ang pabor kay Papa.
  Nice, I smirked. This is getting sick.

  “Sino aattend sa graduation mo,
  Brennon?” aniya Papa, pigil-galit
  na lumingon sa ’kin ang kapatid
  ‘ko.

  “Ikaw?” I made it sound like a
  question, sino pa ba? Alangan si
  Kuya na 3 taon lang pagitan sa ’kin.
  Hindi ba mukhang mas bata? Kung
  maka-asta kasi, akala mo pinalaking
  walang modo.

  “Sige.” he nodded. Inaasahan niya
  siguro na si Tita ang aakyat sa
  stage. Hindi na ‘ko nagreklamo
  dahil sigurado naman ako na huli
  na ‘to. Hindi ko na siya makakasama
  ulit. Magpakasaya sana siya.

  “Congrats Brennon! Congrats sa
  Batch natin.” ‘yun na lamang ang
  naaalala ‘kong memorya na
  natira nung Grade 6. Masaya kaming
  lahat, maski ako, sarado pa utak
  ko nito pero masaya akong makaka
  tuntong sa High School ng may
  Honor.

  Lumipas ang isang taon, at ako
  ay nasa Ikapitong-Baitang na.
  Naramdaman ‘ko na ulit ang
  tunay na pakiramdam ng saya
  dahil sa alaga at pagmamahal ni
  Tita Narsia. Madalas kaming
  umaalis tuwing Sabado’t Linggo,
  at higit sa lahat, pinayagan niya na
  ‘ko mag-Basketball. Gumaling na
  ang natamo ‘kong fracture dalawang
  taon nang nakaraan.

  In the same year, I experienced what
  love is really felt like. I got through
  7th Grade with Honors again, I'm
  currently in 8th Grade. I would
  always look up the sky from
  time to time, but I can't withstand
  the sight since it has always been my
  fault. If it wasn't for me being a
  minor.. nevermind. This was settled
  in the court already.

  “Hi!” Keyshia squealed when she
  saw me. Right, she's the person I'm
  courting. Our connection has been
  running smoothly since the first
  day we've met. I'm really certain of
  my feelings towards her, she is
  that kind of person who can
  understand me without any
  judgements. She gives me all the
  validation I need.