Geen hand vol, maar een land vol!

Hoofdstuk 2

POV Rosa

Ze vroeg hoe het met Wesley ging en eerlijk gezegd… ik wist het niet zo goed. Ik voelde de tranen opkomen en kreeg een brok in mijn keel. Ik dronk mijn drankje op en proefde niet eens waar het naar smaakte. Jaimy en ik hadden geen geheimen voor elkaar, maar ik wist niet zo goed hoe ik dit moest brengen. Ze mocht Wesley niet zo en ze zou vast blij zijn met dit nieuws. Ik wilde het hier helemaal niet over hebben en was bang dat ik in tranen uit zou barsten. Midden in de La Place… Dacht het niet! ‘Ik vertel het thuis, goed?’ Jaimy knikte en ik wist zeker dat ze nieuwsgierig zou zijn. Haar gezicht sprak boekdelen en stiekem moest ik inwendig grinniken.

Om de aandacht van mij af te wenden vroeg ik maar hoe het met haar liefdesleven ging, alhoewel ik als beste vriendin van dit gekke, lieve, grappige en knappe meisje natuurlijk helemaal op de hoogte was. Jaimy en ik lijken best veel op elkaar. We zijn allebei ongeveer 1.75 meter, best wel slank, maar Jaimy heeft wel iets vrouwelijkere rondere vormen, allebei hebben we groenblauwe ogen en lang blond haar. Hoewel ik nu bijna een jaar met Wesley had, was Jaimy meer zo’n meisje dat met iedereen flirtte, maar eigenlijk te bang was om verder actie te ondernemen. Ik werd in mijn gedachte verstoord. ‘Zag je hoe hij naar me knipoogde?’ Haar wangen kleurden rood en in haar ogen verschenen pretlichtjes. Eerlijk gezegd had ik niets gezien, maar ik zag aan haar hoe leuk ze het vond. ‘Hij ziet je echt wel zitten,’ zei ik daarom zo enthousiast mogelijk. Vrolijk kwebbelde ze verder, puur optimisme, altijd. Rustig at ik mijn saucijzenbroodje op.

Nadat we nog een hele tijd hadden zitten kletsen, gingen we eindelijk naar de Only. Alhoewel… kletsen… Vooral Jaimy had zitten kletsen. Ik zat met mijn gedachtes vooral bij Wesley. We hadden bijna een jaar en zijn ouders vonden het leuk om ons te feliciteren door ons een klein, gebruikelijk cadeautje te geven. Ik weet niet wat zij een klein, gebruikelijk cadeautje vinden, maar een tripje naar Amerika vind ik geen klein cadeautje. Ja lieve mensen, Amerika. Ik kan er nog steeds niet over uit. Ik zou dan samen met mijn vriendje 2 weken naar Amerika gaan, omdat we 1 jaar verkering hebben. Absurd gewoon. Echt een heel klein cadeautje. Zoiets geef ik ook altijd aan Jaimy voor haar verjaardag. NOT! Mijn ouders mochten dan wel goed bedeeld zijn, maar ik had nog nooit een reisje naar Amerika van ze gehad, laat staan dat ik ooit in Amerika geweest was en eigenlijk was het tripje naar België mijn eerste reisje en daar had ik zelf hard voor gespaard. Echt belachelijk.

Dit was dan ook het punt dat ik ging twijfelen aan mijn relatie met Wesley. Niet zozeer omdat ik niet naar Amerika durfde, omdat ik vliegangst zou hebben of omdat Amerika me niet leuk leek. Nee, in tegendeel, Amerika leek me super! Ik ging vooral twijfelen omdat ik samen met een jongen, weliswaar mijn vriendje maar toch, 2 weken alleen zou zijn, zonder mijn vriendinnen met wie ik even kon praten en ik zou dus 2 weken op 1 kamer slapen met een jongen, zelfs in 1 bed! Ik twijfelde of Wesley de juiste was ‘om het bed mee te delen’. Zo figuurlijk natuurlijk niet, maar als ik 2 weken naast hem zou liggen, zou dat er vast wel van komen. We hadden tenslotte al een jaar en we zijn al zeventien.

Om er dus even op terug te komen: Jaimy had zitten kletsen en ik zat dus na te denken. Uiteindelijk ben ik voor ons beiden nog een warme witte chocolademelk gaan halen (echt een aanrader!).

De jongen die naar Jaimy had geknipoogd was nu weg. Jammer, ik had hem nog wel even willen goedkeuren. Ik moest inwendig lachen. Gekke Jaimy, dacht ik en ik werd raar aangekeken. Blijkbaar had ik toch niet in mezelf gelachen. Met een rood hoofd en de twee bekers met witte chocolademelk en een grote toef slagroom liep ik terug naar het tafeltje.

‘Je boy was er niet meer,’ zei ik tegen Jaimy toen ik weer bij het tafeltje stond. Nu kleurde Jaimy rozig aan, net als een framblijtje (geen framboosje, want ze keek blij). ‘What happened,’ vroeg ik haar achterdochtig. En nu kleurde ze zo rood als een aardblij (padumtss). ‘Jaimy!’ riep ik uit en ze liet me een klein briefje zien met daarop een 06-nummer. Meteen riep ze ‘niet gaan gillen, Roos! Hij staat daar bij een tafeltje achter je iemand te helpen.’ Ik hield me in om niet te gaan gillen, maar draaide me gelijk om. Daar keek een lookalike van Nash Grier, maar dan met groene ogen, me recht aan. Hij zat gewoon stiekem te gluren, Ohhhh! Ik kon het niet laten en zwaaide naar hem met twee handen, net als een klein kind. ‘UWGHH, waarom ben jij toch mijn vriendin?!’ Ik draaide me weer om naar Jaimy, die met haar handen haar rode gezicht verborg. ‘Omdat onze moeder ons niet had kunnen hendelen als zusjes!’ Ze keek weer omhoog en ik hoorde de jongen achter me hartelijk lachen. ‘Nu durf ik hem nooit meer te whatsappen,’ zei ze.

We dronken onze chocolademelk op en toen we opkeken, hadden we beiden een slagroomsnor. De tranen liepen over onze wangen en je kon ons echt oprapen. ‘Geef je telefoon is, dan maak ik een foto’ zei ik tegen Jaimy en wonderbaarlijk genoeg gaf ze hem nog ook. Ik deed net of ik een foto van haar ging maken, maar stiekem had ik een plan. Daarnet had ze het nummer van de jongen in haar mobiel gezet en ik zag dat ze er Stefan bij typte. Snel ging ik naar haar Whatsapp en zocht zijn naam op. ‘Heeyy,’ typte ik. Daarna zei ik tegen Jaimy: ‘Wauww! Wat een fabulous foto!’ en ik liet haar het beeldscherm zien. Ze trok wit weg toen ze zag wat ik gedaan had. ‘Anders stuur je hem nooit wat,’ zei ik ‘ik ken jou langer dan vandaag Djeem.’ Daarna keek ze me toch wel opgelucht aan. ‘Thanks,’ zei ze stilletjes. Stefan stond ondertussen achter Jaimy en hij leek me uit te lachen. Ik keek hem raar aan en bedacht toen dat ik nog steeds een snor had. Snel veegde ik hem weg en trok Jaimy mee naar de Only. Ik mijn ooghoek zag ik dat ze naar elkaar zwaaiden.