Ay'a Hasret

3

  İlk hikayem destek olursanız sevinirim

Amacını kaybetmiş insanlar napardı?
Benim gibi yolunu mu kaybederdi? Yoksa hayata devam mı ederdi?
Ailesini kaybetmiş biri ne kadar iyi olabilirdi hayatında?

Bugün aldığım garip bi telefon sayesinde yüzüm gülmeye başlamıştı.
Bir ihtimal vardı; belki de ailemin yaşadığına dair. Sizce bu mümkün olabilir miydi? Herşey bitti derken yeniden başlayabilir miydi?

İmkansıza hep inanmak istemiştim yine bir imkansızın peşinden koşuyordum. Belkide sadece geri dönmem için yapılmıştı. Belkide o gün orada olmasam bunlar olmazdı. Benim yüzünden bunca şey yaşanmıştı. Ben artık aile hasretine dayanamıyorum. Ben artık onları görmek istiyorum. Ben artık onları duymak istiyorum. Ben artık onlara sarılmak istiyorum. Yetmez miydi bu kadar ayrılık.

Yeni hayatımın ikinci haftası bugün. Günler nasıl geçiyor farkında bile değilim artık. Dün bugünün aynısıysa bugünün dünden ne farkı olur. Herşey maraton bir şekilde ilerliyor. Ankarada bu mümkün müydü sanki. Her gün farklı bir skandal. Buraya alışmak kolay  değil. Önceden çok yoruluyorum diye şikayet ederken şimdi iş bulamıyorum.

Dışarıda vakit geçirmek güzeldi. Eve girdiğimde hissettiğim o kötü his olmuyordu. Kafede tanıştığım bir iki arkadaşım vardı. Bugün onlarla buluşucaktık. En azından onlar yanımdayken geçmişi unutabiliyordum. Geçmiş geçseydi bu kadar acıtır mıydı?

Kafeye girdiğimde ilk dikkatimi çeken iki bölüm olarak ayrılması oldu. Çok şaşırdım buna. Resmen bir kısım siyah duvar, beyaz masalarla doluyken. Diğer kısım beyaz duvar ve rengarek masalarla doluydu.

Kızlar renkli olan kısma oturmuştu anlaşılan onlar hep pozitif olmayı tercih ediyordu.

Siparişlerimizi verip sohbet etmeye başladık . İkisi de o kadar komikti ki yanlarında gülmemek elde değildi. Kahkahalarımız kafeyi dolduruyordu. Uzun zaman sonra gülmek , tekrar mutlu olabileceğini fark etmek o kadar güzeldi ki. İnanıyorum bir gün herşey biticek. Bir gün herşey geçecek. Bir gün herşey yoluna girecek.