Kan.

5

-İsterseniz benim arabamı alabiliriz , dedim depoya bakarak.Evren benim yanımdaydı resmen.İstediklerim düşünmeme bile gerek kalmadan kendiliğinden oluyordu.

-İyi olur yolda kalmak istemem , dedi aynı sevecen sesle.

Arabadan çıkarak benim arabama doğru ilerledik.Arabamda gerekli malzemeler vardı.İnternetten edindiğim bilgiler sayesinde ihtiyacım olan şeyleri alıp bagaja koymuştum.Heyecan içindeydim.Yol boyunca sustuk.Şehir dışına çıktığımızı farkettiği zaman ;

-Nereye gidiyoruz ? diye sordu.

-Sabredin göreceksiniz , dedim.

-Şehir dışına çıkmamızın bir mantığı yok , dedi.

-Mantık aramak için biraz geç sanırım , dedim.Sakindim düşündüğümden daha sakin.

Söylediğim cümleyi düşündü bir an ve geçte olsa korkmaya başladı.Yaşlı olduğu ve ağır hareket ettiği için işim kolay olacaktı , bu benim şanslarımdan biriydi.Tedirgin gözlerle bana bakıyordu.Anlamaya çalıştı.Bir süre sustu ve sonunda;

-Hatırlıyorsun , dedi.

-Her anını , diye cevap verdim.

-Ne yapmayı düşünüyorsun bilmiyorum ama iyi şeyler olmadığına eminim.Eşim beni her saat başı arıyor ve eğer cevap vermezsem şüphelenecektir , dedi.Kuş beyinli.

-Evli olmadığını biliyorum , dediğimde ne kadar soğukkanlı olduğumu bir kez daha farkettim.Hiçbir söylediği beni korkutmuyordu.Hazırlıklı olduğumu bilmiyordu,fazlasıyla hazırlıklı.

Elini yavaşça çantasına uzattı.Görmediğimi sanıyordu çünkü yola bakıyordum.Gözleri üzerimdeydi fakat eli çantasının içindeydi.Kafamı ona bile döndürmeden sağ elimi uzattım ve çantasını aldım.Ayak ucuma yere bıraktım.Tek kelime bile etmedi.Anayoldan o dar patikaya doğru döndüğümde konuşmaya başladı.

-Lütfen , ne düşünüyorsan vazgeç.Gençtim,psikolojik sorunlarım vardı düşünemedim özür dilerim, dedi.

-Herşey için çok geç,dediğimde ağlamaya başladı.

-Lütfen bana zarar verme , diye yalvarmaya başladı.

Birşey söylemedim.Kulübe anayoldan yarım saat uzaklıktaydı.Hemen hemen 1 buçuk saattir yoldaydık.Oraya varmak için can atıyordum.Kulübenin önüne vardığımızda hızla kapıyı açarak kendini dışarı attı.Arabanın arka tarafına geçip hazırladığım sırt çantasını aldım.Yeterince güçlü olmayan bacaklarıyla koşmaya çalışıyordu.Hızlı bile değildi.Seri birkaç adımımla ona yetiştim ve sertçe kolundan tuttum.Kurtulmaya çalıştıkça kolunu daha sert sıkıyordum.Çok az bir çabayla onu kulübeye doğru sürükledim.İçeriye girdiğinde yalvarırken bir yandan etrafa bakıyordu.Aldığım takma kilidi kapının koluna geçirerek kilitledim.Anahtarını ise çantama koydum.Bir köşeye sindi ağlamaya ve yalvarmaya devam etti.Çantamın içinden aldığım yedek kıyafetlerimi çıkararak soyunmaya başladım.Üzerimi değiştirdikten sonra çantamdan defalarca bilediğim bıçağı , eteri ve pamuğu çıkardım.Onları gördükten sonra kapıya koşarak kilidi açmaya çalıştı , ne yazıkki yapamadı.Eteri pamuğun üzerine dökerek arkasına yanaşıp burnuna dayadım.Bir süre direndikten sonra verdiği etkiye dayanamayarak yere yığıldı.Zor bir şekilde onu sürükleyerek eski karyolaya yatırdım.Masanın üzerine koyduğum bıçağı elime alarak yanına gittim.Ne yapacağımı, nasıl yapacağımı bilmiyordum.Zihnimde birkaç hafta önce elimden yayılan kanın kokusunu düşündüğüm zaman burnumda o kokuyu yeniden hissettim.İştahımı açan bir kokuydu…