Kan.

Güven ?

  -10 dakikaya kadar evdeyim hayatım , dediğinde kalbim küt küt atmaya başladı.Dışarıda olduğumu söyleyememiştim.Nerede olduğumu sorduğu zaman bir cevap verememekten korktum.Gazı sonuna kadar kökledim.Trafikteki boşluğun benim için bir işaret olduğunu düşündüm.O  süreden daha az bir zamanda evde olmalıydımki dışarı çıktığımı farketmemeliydi.Yalan söylediğimi çabucak anlayabiliyordu.Marketteydim ? Üst komşuya çıktım ? Ne diyebilirdimki ?

Eve vardığımda kan ter içinde kalmıştım.Nefesim olduğundan çok daha hızlıydı.Kalbimde korku ve heyecanın verdiği duygunun etkilerini hissedebiliyordum.Nefesime aldırış etmeden anahtarı deliğe soktum ve çevirdim.İçerisi karanlıktı, henüz gelmemişti.Rahatça bir ‘ohh’ çekip hemen odama geçtim ve pijamalarımı giydim. Yüzümdeki sade makyajı silerek dışarı çıkmış izlenimimden kurtulmaya çalışırken anahtar sesini duydum. Hemen arkamdan gelmişti. Beni görmüş olabilir miydi ? Saçımı toplayıp nefesimi kontrol etmeye çalıştım ve oturma odasına geçtim.

-Hoşgeldin sevgilim , diyerek boynuna sarıldım.

-Hoşbulduk hayatım , nasılsın ? dedi.

Görmediğini anladığım zaman içimdeki rahatlama sayesinde gerilen bütün uzuvlarımı serbest bıraktım.

-İyiyim, sıradan bir gündü işte.Sen nasılsın , günün nasıl geçti ?

-Daha kahvaltı bile edemeden bir cesetle karşılaşmak  nasılsa öyleyim işte , dedi ağız bükerek.

-Ahh , bu senin seçimindi sevgilim sonuçlarına katlanmak zorundasın , dedim ve yanağına bir öpücük kondurdum.Oda gülerek karşılık verdi.

-Çok acıktım , birşeyler yapabildin mi ? dedi.

Eyvah ! Yemek ! Tamamen aklımdan çıkmıştı.

-Halsiz hissediyorum bugün biraz yemek yapamadım , diyerek aklıma ilk gelen şeyi söyledim.

-Hasta mısın yoksa ?

-Yok , biraz fazla uyudum sanırım uyandığımdan beri böyle hissediyorum hasta değilim merak etme.

-Peki o zaman dışarıdan birşeyler söylerim hemen , dedi ve telefonunu cebinden çıkardı.

Yalan söylediğimi bilse nasıl bir tepki verir acaba diye düşündüm biran.Gerçeği söyleyebilecek cesaretim olsaydı söylerdim.Beni korkutan şey polis olması değil vereceği tepkiydi.Yıllardır birlikte olduğum insana söyleyebileceğim bir şey değildi yaşadığım.Kimseye söyleyebileceğim bir şey değildi.

Üniversitenin ilk yıllarında tanıştım onunla.Sevgisinden şüphem yoktu.Benim için hayatını değiştirdi , işini yapabileceği çok daha iyi yerler varken sırf ben istiyorum diye benimle Ankara’ya geldi.İyi biriydi , bana yaptığı şeye rağmen. Affettiğimi düşünsede onu hiç affedemedim. Bazen aklıma gelir , odama kapanırdım.Öyle durumlarda oda nedenini anlar tek kelime etmezdi.Böyle bir evliliği sürdürmek zordu ama benim için yaptığı şeyleri düşününce hatasını affedebilirim gibi geliyordu.Sineye çektim , hatırlamamaya çalıştım ya da her ne ise.Öyle ya da böyle onu seviyordum bunu değiştiremezdim , onsuz bir hayat düşünemiyordum.

Yemekler geldiği zaman masaya geçtik.

-Yarın gidiyor musun kliniğe ? dedi.

-Evet , bir bakan aradı bugün.Yeğeni  son zamanlarda garip davranmaya başlamış. Danıştığı doktorlarda beni tavsiye etmiş. Bu önemli bir iş olacak benim için , adımın duyulmasına yardım edebilir.