BUM! Bu-Bum!
Laboratuvarın arka kısımlarından gelen patlama sesleri ile herkes o tarafa döndü.
Elinde pipetlerden birini tutan, yüzü küçük patlamanın etkisiyle kararmış, zaten karışık olan saçları havaya kalkmış, koca laboratuvarın içerisindeki en genç olana döndü bakışlar.
"Yine yaptı yapacağını..." cümlesi geçti bu üniversitede uzun süredir öğretim gören herkesin aklından. Alışmışlardı artık.
Aralarına yeni katılmış 1. sınıflar dışında herkes işlerine geri döndü.
1. sınıflardan birisi dayanamadı ve yeni tanışmasına rağmen çok gıcık bulduğu kimya öğretmeninin verdiği grup ödevini yapmak için geldikleri laboratuvarda yanında bulunan 3. sınıf grup arkadaşına sordu:
"Neden kimse şaşırmıyor ya da kızmıyor? Çocuk az kalsın laboratuvarı patlatıyordu!" Gözlerini pörtletmiş kısık sesle konuşmaya çalışıyordu. "Bir de bu okulda okuduğunu düşünmüyorum, üniversiteye gidebilmek için çok küçük görünüyor." diye mırıldandı kendi kendine çocuğa kısa bir bakış atarak.
3. sınıfın ağzından bir kıkırtı salındı, gözlerini fazla şaşırmış küçüğüne döndürdü:
"Her hafta bir çıkıntılık yapar..." duraksadı ve etraftaki şaşkınlığın nedeni olan çocuğa çevirdi gözlerini. "Derslerle ilgili bir şeyle uğraştığını sanmıyorum. Her hafta bu saatlerde buraya geliyor ama hiç bir ders notu veya kitabı çıkardığını görmedim." diye devam etti sözlerine sakince gözlerini uğraştığı karışıma çevirerek.
"Ayrıca küçük bir çocuk olabilir ama o burada 4. sınıf." diye devam etti iç çekerek. O da buna inanamıyordu içten içe.
"N-Ne?!" dedi 1. sınıf ses tonunu kontrol edemeden.
İnanmıyordu, inanmak istemiyordu. Büyük ihtimalle yine şu büyük sınıfların yaptığı gereksiz şakalardan biriydi.
Gözleri tekrar patlamanın kaynağı olan kişiye döndü ve ikinci bir şok dalgası geçti yüzünden.
Çocuk sanki hiç bir şey olmamış gibi duygusuz bakışlarını koruyor, not defterine daha demin sonuçlandırdığı deneyinin sonuçlarını yazıyordu!
"Hi-Hiç de utanması yok bunun!" dedi daha yüksek bir sesle. O sırada yanında bulunan diğer bir 1. sınıf gergince nefes aldı:
"Onun da bizim gibi 1. sınıf olduğu o kadar belli ki!" diye devam ettirdi sınıf arkadaşını. "Hatta belki de bu okulda okumuyordur bile!" dedi yan masadan biri.
Bu şekilde tüm 1. sınıflar onlarla aynı fikirde olduklarını belirtmeye başladılar.
3. sınıf ise kafasını sağa sola salladı ve işine geri döndü. Nasıl olsa sonunda pes edecek ve gerçeği öğrendiklerinde yüzleri utançtan kızaracaktı.
Bu sırada üstünde fazlasıyla uğraşının bulunduğu deneyinin tekrar hüsranla sonuçlanmasının nedenini düz bir yüz ifadesiyle sorgulayan çocuğun bu olanları umursadığı söylenemezdi.
Bibip! Bibip! Bibip! Bibip!
Laboratuvardaki tüm uğultuyu kesen kısık sesli saat alarmı duvarlarda yankılandı. İroniktir ki, ses uğultunun oluşma sebebinden geliyordu.
Herkes çocuğun kol saatinden gelen sesle çocuğun ne yapacağına dikkat kesildi.
Gözlerini kullandığı malzemeler ve not defterinden çekti ve kolunu kaldırıp kol saatine baktı. Burada harcaması gereken süre sonlanmıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Pantherinae | little_yeezar
Teen Fiction"Neden ağlıyor?" "Babası hapse girmiş. Fakat üzgün olduğu için değil de mutluluktan ağladığını söylüyorlar..." "Ne? Bu mümkün mü? Yani bi insanın mutluluktan ağlaması?" "Evet mümkün, insan bi duyguyu çok yüksek dozda hissedince onu vücudundan dışarı...
