giderken beni almayı unutmuşsun | jaeyong

ağlamasaydık nolurdu

eve geldiğim her günden bir tanesi. bir sessizlik ve de huzursuzluk var. birisi gerçek, diğeri hislerimde.

koltukta oturmuşsun, kafanı kollarınla sarmışsın, bacağını bile sallamadan oturuyorsun. söylemekten çekindiğin bir şeyi söyleyeceksin, adım gibi eminim.

yaklaşıyorum, kollarını çekiyorsun ama kafanı kaldırmıyorsun. "taeyong" diye seslenip devamını getirmiyorsun. kabanımı çıkartıp asıyorum, tırsarak yanına oturuyorum. başka koltuk yok çünkü.

kafanı aniden çeviriyorsun, gözlerin düşünceli. zaten adımla da seslendin, bugün kötü şeyler olacak. en son köpeğim öldüğünde adımla seslenmiştin.

bekliyorum, hazırlıklı olduğumu zannediyorum, ama buna değil. "ayrılmak istiyorum." diyorsun. gözlerin gözlerimde, ama benimkiler bacaklarımı izliyor. hemen yaşarıyorlar tabii. dayanır mı yürek.

kafamı sallıyorum, bu söz cevap veremeyecek kadar yormuş beni. hep bu günü düşünmüştüm, ama daha da ağırıymış, tahmin edilemezmiş. bu müthiş bir acı. kaydediyorum hafızama, bir daha yaşanmaz böylesi.

ardından aklıma geliyor, biz birlikte yaşıyoruz. ne yapacağız şimdi diye düşünürken, konuşmadan cevabı yapıştırıyorsun. odamıza girip, iki bavulla çıkıyorsun. kafamı kaldırıp etrafa bakıyorum hemen, bir sürü eksik eşya var, seninkiler. demek planlamışsın.

kapıya gidiyorsun, üstün de giyinik zaten. şaşırıyorum biraz, ama çok değil. sen busun.

kalkıyorum, yaklaşıyorum kapıya. biraz uzağındayım, iğrenmiş gibi. ama ifademe bakan saatlerce güler. ağlıyorum, hüzünlüce gülümsüyorum ve kaşlarım çatık. ama sen görmüyorsun, bakmıyorsun çünkü.

yine de ben senin gözlerini görüyorum. onlar da dolmuş. belli bir şey olmuş ama susuyorsun. belki ne olduğu hakkında düşünüp sonra da öğrenebilirim ama yorulmuşum, üstümden tırlar geçmiş. uzattığın anahtarını içim parçalanarak alıyorum ve kapıyı hızlıca kapıyorum. fakat gerisi, işte onu hatırlamıyorum.