Όταν στενεύει ο κλοιός...
Δεν είναι τυχαίο που κάθε φορά που ζορίζομαι, γράφω. Σίγουρα θα σας εκπλήξω, όμως αυτήν την φορά γράφω για εμένα.
«Για εμένα που πιέζομαι, για εμένα που δεν το κάνω ποτέ, για εμένα που ο κλοιός τελικά στενεύει γύρω μου και όχι αλλού, για εμένα που μπορώ τα πάντα μόνη μου.»
Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του όρια και τους δικούς του τρόπους να ξεπεράσει καταστάσεις. Μέχρι την ώρα που τα πράγματα πραγματικά σοβαρεύουν και είσαι έρμαιο των γεγονότων τα οποία φυσικά και πάντα θα σε προλαβαίνουν.
Σε λίγο καιρό θα κλείσουν δυο κύκλοι, δυο κεφάλαια που επένδυσα χρόνο κατά κύριο λόγο και όχι μόνο και ηθελημένα ή όχι ήρθε η στιγμή να τα κλείσω. Μαζί με αυτά θα κλείσει κ το 2020.
«Η χρονιά μου» έλεγα και το πίστευα ότι όντως αυτή η χρονιά θα είναι για μένα κάτι παραπάνω από σημαντική και ήταν. Απλά όχι όπως ακριβώς την είχα φανταστεί. Μέσα σε 10 μόλις μήνες κλήθηκα να σκεφτώ τι επιλογές έχω ,τι θέλω να κάνω και τι όχι, να αφήσω πίσω καταστάσεις, να περάσω μια πανδημία και μια καραντίνα και μέσα σε όλα αυτά να μην τρελαθώ. Και τα κατάφερα αλλά ποιος κάνει κάτι τέτοιο χωρίς να μην έχει έστω και μια μικρή επίπτωση;
Ο ψυχολόγος του εαυτού μου
«Να μάθεις να ξεπερνάς τις καταστάσεις που σε φοβίζουν περισσότερο»
Κάποτε έλεγα ότι δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα και ύστερα με έβλεπα να τα πραγματοποιώ ένα προς ένα. Δεν είναι θέμα αντοχής, ούτε εξαρτάται από τα θέλω μου. Απλά κάποια για να επιτευχθούν, ήθελαν το σωστό timing. Γιατί αυτό καθορίζει τα πάντα. Η 10 λεπτή καθυστέρηση σου σε κάποιο ραντεβού, μπορεί να σημαίνει πολλά για σένα αργότερα. Αν καταφέρεις ποτέ να τα δεις. Εκείνη την στιγμή, στο συγκεκριμένο μέρος, με το συγκεκριμένο πρόσωπο ήταν για να γίνει και έγινε.
Δεν μίλησα ποτέ για συμπαντικές δυνάμεις και κάρμα, μιλάω απλώς για το σωστό χρονοδιάγραμμα. Αυτό το πλάνο που είναι δημιουργημένο για τον καθένα μας ξεχωριστά και παρόλα αυτά είναι τόσο ασταθές αλλά πάντα καταλήγει σωστό. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα οδηγηθείς εκεί που έπρεπε εξαρχής να είσαι. Μήπως αυτό είναι που μπερδεύει τις καταστάσεις; Μήπως γνωρίζοντας ότι κάπου καταλήγουμε και στην προσπάθεια να φτάσουμε εκεί πιο γρήγορα από ότι ορίζει ο χρόνος κάνουμε λάθη; Λάθη που στοιχίζουν καθώς μας απομακρύνουν από τον στόχο. Άρα μήπως το θέμα δεν ήταν τελικά το που θα καταλήξουμε αλλά το πότε;
Πολύ σκληρή για να αγαπήσει
Ήττα, καθαρή ήττα.
Την είχε πληγώσει πολύ το γεγονός ότι ήταν -ή μάλλον ένιωθε- μόνη της. Πίστευε ότι δεν είχε κανέναν να την ακούσει όταν δεν ήταν καλά, ενώ στην πραγματικότητα εκείνη έδιωχνε τον κόσμο από δίπλα της. Ήθελε συνεχώς να νιώθει πως κάποιος την αγαπάει και την νοιάζεται χωρίς όμως να το δείχνει και να το επιζητάει.
Γιατί το συναίσθημα για εκείνη ήταν ήττα.
Μια ήττα που της επέφερε μόνο πόνο για αυτό και τα αντιμετώπιζε όλα με την λογική της. Ήταν ρεαλίστρια και το υποστήριζε ακράδαντα. Δεν την ενδιάφερε η γνώμη των άλλων και έκανε πάντα αυτό που ήθελε, μάλλον σχεδόν πάντα. Δεν ήταν ρομαντική και δεν πίστευε στον έρωτα. Γιατί για εκείνη ο έρωτας ήταν εξάρτηση από άτομα και καταστάσεις και αυτό μπροστά στον τεράστιο εγωισμό της και στην ανεξαρτησία της φάνταζε ακατόρθωτο.
-Τέλος 1ης Πράξης-
