The Rejected Mate

Chapter 1

Bagong araw na naman, ang mga paa kung walang saplot ay malayang naglalakad sa lupa. Sa bawat pagtapak ng aking paa sa kagubatang ito ay tila sumasabay ito sa akin.

Isang taon na ang dumaan ngunit hindi parin nakakasawa ang gandang tinataglay ng San Saurez.  Kasing katulad parin ito noong unang dating ko rito at sa bawat araw ng nagdaan ay tila mas lalo pa itong gumaganda.

The flowers who dance along with the wind while facing the never-ending ray of the sun. It was soothing to see with the petals that consist of a vibrant color which the greenly color of its leaf's helps to protrude its beauty from where it is located. The bunny also helps to create the perfect scene in front of me. They are busy jumping and finding its own food. 

I was walking in barefoot and following the marks that I made for me not to be lost on this forest. I've decided to journey in the depth of this place to find food of my own to last for days. And as I scan the path, I am going my hope didn't fail as I saw berries and fruits hanging from the tree. 

Gamit ang aking puting saya ay ginawa ko itong  lalagyan ng prutas. Unti-unti kong kinukuha ang mga hinog na prutas, kasabay naman nito ang pagsubo ko ng iilang piraso. Napatingin ako muli sa aking lalagyan.

"Hindi pa sapat ang mga ito para magtagal ng ilang araw." 

Muli ko na namang sinimulan ang aking paglalakbay upang makahanap ng pagkain. Ang kaliwang kamay ko ay abala sa paghawak ng aking saya kung saan nakalagay ang prutas na nakuha ko kanina habang ang isa naman ay malayang hinahawakan ang bawat bulaklak na aking nadadaanan. 

Napakagandang pagmasdan ang mga halamang nakasabit sa sangay ng mga kahoy, mukha itong mga baging na nagsisilbing magandang palamuti. At dahil sa abala akong tingnan ang mga sanga ay nahagip ng aking mga mata ang isang napakahinog na prutas. Napangiti ako ng malawak.

Wala na akong inaksayang oras pa, agad akong kumuha ng isang maliit na sanga sa lupa at pinuntirya ko ito. Sa ilang subok ko ay hindi naman ako nadismaya. Masaya akong tumakbo kung saan nahulog ang prutas habang hawak ko parin ang aking saya. Napaluhod ako sa lupa upang abutin ang hinog na prutas gamit ang aking kanang kamay ngunit bago ko pa man mabibit ang prutas ay may malakas na ungol ng taong lobo ang aking narinig, napakalakas nito na naging dahilan ng panginginig ng aking kamay.

"AHWOOOOOO," ungol ulit ng lalaking lobo na mas lalong dumagundong sa aking tenga.

"It c-can't be. Hinid 'toh pwede," I whisper in a weak voice. I never failed to notice my trembling hands. I immediatly hide it by clasping it in my skirt and cleching my hand as hard as I can until I feel numb. 

I am differently scared, I admit. Ang ungol na aking narinig ay sumisigaw nang kapangyarihan na kasing katulad din ni Batic. Sa aking espekulasyon ay galing ito sa malayong lokasyon ngunit kahit gaano pa ito ka layo ay hindi matitinag ang otoridad na taglay ng ingay na ito. 

I was paralyze standing alone but not until I heard another growl. Hindi na ako nagpapatumpik-tumpik pa at tumakbo sa malalaking dahon kung saan ay makakatago. I am silently observing my surrounding. Looking for any unsual moves that is around me and trying to sharpen my sense of hearing. 

Lalong tumatagal ay mas lalo lang lumalakas ang ungol ng taong lobo kaya hindi ko mapigilang isiksik ang aking sarili sa puno kung saan ako nakatago. 

I wasn't expecting this to happen. How could this be? 

Matagal ko ng pinutol ang koneksyon ko mula sa mga lobo at pati narin sa mga tao, at simula ng nakadating ako sa gubat na ito ay pinangako ko na sa aking sarili na lumabayan na ang lahat ng nilalang na nabubuhay sa labas ng gubat.