Yaklaşık dört aydır birlikteyiz ve aramız çok iyiyken bir anda kötü gitmeye başladı. Eymen artık beni hiç umursamıyor, yaz olduğundan dolayı ikimizde memleketlerimize dağıldık. Artık her gün kavga ediyoruz ve bu soğukluğunun nedenini anlayamıyorum. Aklıma bir sürü şey geliyor, sevmediğini düşünmeye başladım ve en kötüsü ise aramızda başka biri olmasından şüphe ediyorum. Artık doğru düzgün mesajlaşmıyoruz bile hatta günlerce konuşmadığımız zamanlar oluyor ve ben bu kadar bağlanmışken onu kaybetmek istemiyorum. Gerçekten korkuyorum, benden gitmesinden, hayatına başkasının girmesinden çok korkuyorum. Kendimi öyle rezil hissediyorum ki bir kız için ilk mesajı atmak kadar zor bir şey olamaz herhalde.
Yaz bana zehir oldu diyebilirim, her gün ağlar oldum. Ama hiçbir faydası yoktu, beni üzen de umursanmamak, canından çok sevdiğin hayalini kurduğun adamın seni umursamaması.
--------
Eymen'in dört senelik bir kız arkadaşı var onun deyimiyle kardeşiymiş (!) Kim ne derse desin asla o kızın samimiyetine inanmıyorum, olmuyor bir erkekle kız çok yakın arkadaş olamıyor. Benim sevgilim nasıl böyle bir memeli mestanla saatlerce konuşabilir anlayamıyorum. Öyle mutsuzum ki sürekli ikisini takip eder oldum, kız çirkin ve kilolu, bu sözlerimi onu kıskandığım için söylemiyorum, gerçekten öyle. Ben burada Eymen için kendimi yırtarken onlar buluşup günlerini gün ediyorlar. Kendimi anlatamamaktan öyle yoruldum ki çevremdeki herkes ondan ayrılmamı istese de ben bunu göze alamıyorum. Üzülmek istemiyorum , belki de birlikteyken ona eziyet ediyorumdur beni istemiyordur, ama ben onu istiyorum. Ve ilk defa kendim için bir şey yapıp sonuna kadar sabredeceğim.
Bugün en yakın arkadaşım olan Büşra'nın yanındaydım. Sadece ona ağlayabiliyorum, kimse anlamaz beni, anlamasınlar, anlamasalarda olur asıl hürriyette budur.
Bugün Eymen ile adam akıllı konuşmaya karar verdim. Neden soğuk olduğunu sordum ona "Bilmiyorum" dedi. İşe başlamış yorgun gekiyor ve benimle ilgilenecek vakti bulamıyormuş peki ya o kıza nasıl buluyor?!
Sadece sabrediyorum bekleyeceğim, pişman olacak biliyorum. Bu yaptıklarına pişman olacak...
8. Ay
-----------------
Bugün Eymen tatile gidiyor. Ve gideceği yer bana iki saatlik bir mesafede kararlıyım onu göreceğim. Buluşmayı da ben teklif ettim, yanında teyzesi ve kuzenleri olacağı için buluşamazmışız. Ne kadar alınsam kırılsam da vazgeçmedim biliyordum, o gün bize iyi gelecekti. En sonunda ikna ettim yarın buluşuyoruz, tek başıma gitmek istemiyorum. Daha doğrusu cesaret edemiyorum. Kuzenim benimle gelebileceğini söyledi ve kimse beni bu haberden sonra daha mutlu edemezdi ya da öyle sanıyordum. Yolda kuzenimle güzel vakit geçirdik. Eymen ise her dakikaya bir beni arayıp " Nerede kaldın? " diyordu. Ben de her 5 dakikaya bir sabret aşkım 5 dakikaya ordayım diye karşılık veriyordum. Derken otobüsten indim onu öyle özlemişim ki tutuldum karşısında adeta. O ise bana sarılıp saçlarımı öpmeyi tercih etti ve bir an olsun elimi bırakmadı. Gerçekten hiç böyle huzurlu hissetmemiştim, ve kendini affettirmeyi başarmıştı biraz da olsa. Konu bizim memeli mestandan açıldı, bu konu cidden çok canımı sıkıyor. Eymen ile ilk defa birbirimizi anlayarak konuştuk diyebilirim yanyanayken kavga etmeyi beceremiyoruz. Bu konu hakkında bana sadece "Korkma, ben seni çok seviyorum, kıskanılacak hiçbir şey yok" diye karşılık verdi. Tam olarak rahatlamasam da birazda olsa iyi hissediyordum. En çok ona, onun sevgisine ihtiyacım vardı ve o kızdan sürekli bahsederek bugünü mahvetmek istemiyordum. Artık eve gitmem gerekiyordu ama ayrılamıyordum. Sanki son görüşmemizmiş gibi ağlamaya başladım. Sımsıkı sarıldı bana "Niye ağlıyorsun be sen hep benimsin, sanki vedalaşıyoruz" dedi. Beni teselli ediyordu evet ama başımı kaldırdığım da onun da ağladığını farkettim. Eymen asla ağlamaz asla, o gün öyle çok hissettim ki beni sevdiğini bunuda söyledim ona ama o ise sadece "Ben sana aşığım" diyerek dudaklarıyla beni susturdu. Yanından ayrılmak öyle zordu ki. Akşam eve gidene kadar ağladım, gözlerim şişmiş sürdüğüm eyeliner gözümün etrafına yayılmış, sanki uyuşturucu bağımlısı gibi görünüyordum. Ne yani Eymen beni böyle mi görmüştü?
Aghhh şimdi ne farkım var o memeli mestandan...
Artık eskisinden daha tutkulu seviyoruz diyebilirim ve hayatındaki en değerli insanın ben olduğumu söyledi. Bundan güzel bir cümle olabilir mi ya?
Bugünler de sevinçten ağlıyorum diyebilirim. Memeli mestanı da sevmeye çalışıyorum. Ama sanırım sevemeyeceğim, bugün Eymen ona benden bahsetmiş ve bana ne kadar güvendiğini anlatmış. Eymen artık bana ailem diyor daha ötesi olamazdı...
