Centre Of My Universe

Chapter 6

"I'm,sorry." Mahina niyang bigkas.

Hindi ko maiwasang mapatitig pa lalo sa mga mata niyang parang laging nangungusap. His eyes was the most beautiful brown eyes I ever saw my entire life. 'Yong mga mata niyang parang laging may kapilyohang itinatago ngayon ay malungkot na nakatitig sa akin,he look hurt. Napalunok ako at bahagyang lumapit sa kanya. Parang may sariling buhay ang kamay ko at umangat ito sa pisngi niya.

Once my hand touch his face,he close his eyes. Hindi ko alam pero pakiramdam ko,nalulungkot din ako kapag nakikita kong malungkot ang mga mata niya,lalo na't alam kong ako ang dahilan.

He hold my hand and press it more on his face. I find the gesture sweeter than it is.

"I'm,sorry.. I'm sorry that I get jealous,kahit wala akong karapatan." Hinigpitan pa niya lalo ang hawak sa kamay ko.

"Alam ko naman 'yon, walang tayo.Sabi mo.Wala pang tayo. Does it mean that somehow,magkakaroon ng TAYO?"

He look at me with his hopeful pleading eyes this time.

Sinong makakatanggi kapag ganito kagandang mga mata ang makikiusap sayo?

Alam ko sa sarili kong hindi magtatagal at tuluyan na akong mahuhulog sa kanya. Pero hindi pa sa ngayon.  Dahil kong papasok ako sa isang relasyon,gusto kong sigurado na ako. I'm 16,going 17 nextmonth. And this time I want my relationship to be my last. I had fair share of failed relationship before,and it's always because of me.

I'm young and having a relationship before was like an experiment to have experience on that matter. Gusto ko lang dati maranasan kong paano ba at kong ano ang pakiramdam ng may boyfriend. At dahil na rin sa 'kanya'.

I so badly want to forget him.

Kaya ngayon,hanggang may alinlangan pa ako. Ayaw kong makipag relasyon. Ayaw ko nang makasakit. Playing games with LOVE is not my thing...anymore...

I want something serious this time. And I want someone who will make me choose him over Him.

Ngumiti ako sa kanya at bahagyang tumango.

"Pero hindi pa ngayon,sana makapag-antay ka. Kapag handa na ako."

----
Hindi ko maiwasang mainggit sa grupo ng mga college students na nakatambay ngayon sa harap ng bakery. Ganiyan rin sana ako. Kung sana kaya lang ng mga magulang kong pag -aralin ako ng koleheyo. Wala sana ako ngayon dito at nagta-trabaho.

But I never blame my parents. Kasi alam ko naman na kong kaya nila,sigurado akong pag-aaralin nila ako sa abot ng makakaya nila. Kase sino ba namang magulang ang hindi pangarap na makapagtapos sa pag aaral ang anak nila? Sinong magulang ang hindi maghahangad ng maganda at maginhawang buhay para sa mga anak nila.Wala. Dahil ang mga magulang laging kapakanan ng mga anak ang uunahin bago ang sarili nila.

[AUTHOR NOTE: Kaya kayong mga nag-aaral palang na nandito nagwawattpad,pagbutihin niyo ang pag-aaral niyo. Wag n'yong kalilimutan at babaliwalain lahat ng sakripisyo ng inyong mga magulang. Dahil napakaswerte niyo doon sa parteng kaya nila kayong tustusan at pag-aralin. Hindi lahat ng tao ay nabibigyan ng ganitong prebelehiyo.]

Hindi rin naman ako inutusang mag trabaho ng mga magulang ko. It was my own will,sarili kong desisyon. And I'm not regretting it. The feeling when I got my first salary was overwhelming. I feel proud of my self. Because at the age of 16,I'm already earning on my own. Hindi na ako humihingi ng pera sa parents ko.Hindi na ako dagdag sa alalahanin nila.  At may pag kakataon pang ako na ang nakakapagbigay sa kanila.

They never asked money from me. Dahil sabi nila,ang pera daw na kikitain ko sa pag tatrabaho ay para sa sarili ko. Pero kusa akong nagbibigay sa kanila,dahil 'Yong sayang nararamdaman ko sa tuwing mag aabot ako sa kanila ay walang makakapantay. Masarap sa pakiramdam na naibabalik ko iyong mga kabutihang ginawa nila sa akin mula nong ipanganak ako ng Nanay ko.