Mahalle güzeli

2.Bölüm

Bugün sırf inadım yüzüne  kısa bir etek giymiştim. Pişman da değildim. Bana annem babam karışmıyor gerçi annemler beni yok sayıyorlar genelde.

Okul bitmiş mahalleye dönmüştük. Canan fırına gitmişti. Ben de eve yürüyordum. Sokağın sonunda park vardı. Parkın önünde Barlas abinin arabasını gördüm. Beni böyle görmesini istiyordum. Benim bir birey olduğumu ve kimsenin bana karışamayacağını anlamalıydı. O tarafa doğru yürüdüm. Biriyle konuşuyordu. Konuşurken gülüyordu. Ne kadar güzel gülüyordu. Yo çokta güzel gülmüyor diye kendime kızdım. Hala yürüyordum. Gözleri bir an benimle kesişti. Sonra geri çekti kafasını. Bir şeyler anlatıyordu. Ardından hızla bana döndü. Dik dik bakmaya başladı. Gözü mü seğiriyordu onun ?

Tam sokağın sonundan markete dönecekken seslendi.
'Feride' arkamı döndüm yanında ki adam arkasını dönmüş gidiyordu.
Kafamı ne dercesine sola çevirdim.

'Bu halin ne ?'
Kaşlarımı çattım
'Anlamadım'
'Kırmızı ruj, kısa etekler,süslenmeler biri mi var hayatında?' Adama bak ben bir erkek için değil kendim için süsleniyordum.!
'Barlas abi ben bir erkek için değil her zaman kendim için süslenirim.'
Bir şeyler mırıldandı
'Yine de mahalle de bu kadar kısa etek... biliyorsun yani buraları ondan diyorum.'
Gülümsedim
'Eğer birileri giyimime bir şey derse ağızlarına tıkarım o lafları.' Deyip vücüdümü dikleşirdim.
'Anladım,ee nasıl gidiyor?'
'Muhteşem' dedim ukala bir tavırla
Sıkıntıyla ofladı.
'Sen niye bana karşı hep öfkelisin söyle bakalım.'
Yutkundum. Bu soruyu hiç beklemiyordum.
'Yoo.. yani.. değilim.'
'Yok eğer bir derdin varsa biz de bilelim..bu tavırlar falan.' Elleriyle yaptığı harekette baktım. Duruşuyla,konuşmasıyla tam bir ağır abiydi.
'Her zaman ki Halim.' Dedim
Bana doğru bir adım attı.
'Yok yok,ben anladım sen sadece bana böylesin,nasılsa öğrenirim Feride hanım.'
Yüzüne dik dik bakıp yanından geçip gittim. Hayır yani ben de de hata var al işte adamı peşine taktın. İki yıldır muhattap bile olmuyordun şimdi iyice yakınlaştın. Ah salak kafam niye inatlaşıyorsun. Gördüysen gördün çıksana evine.

Bugün mahalle de düğün vardı. Düğünlerden nefret ettiğim için gitmeyecektim. Annem kesin giderdi. Kendisi fizik öğretmeni ve çok düz bir hayatı var.

Markete gidip kek malzemesi alıcaktım. Kakolu sadeli kek çekiyordu iki gündür canım. Mahalle bomboştu. Herkes düğündeydi tabi. Mobilyacı Nazım abi çok sevilirdi.

Markete girdiğimde sadece çırak Mete vardı. Kabartma tozu ve kakao bir de süt alıp çıktım. Eve doğru yürüyordum ki önümde simsiyah bir araba durdu. Hızlıca bir kişi indi. Ben hala yürümeye devam ediyordum arabayla aramda çok az bir mesafe vardı.
'Bakar mısın.' Bakmadım.
'Hey sana diyorum.' Denmesiyle döndüm. Ne yani bana mı sesleniyordu.
'Buyurun' muhtemelen yol soracaktı.
Bana doğru adım attı.
'Demek o sensin.' Ortam gittikçe gergin bir hal alıyordu.
'Anlamadım.'
'Boşver.' Dedi eliyle bir işaret yaparak ama sırıtıyordu.
'Ne demek istediğinizi söyleyin lütfen.'
Bir adım daha attı
'Pekte kibarsın.' Dedi ve beni aşağı süzdü ardından arkasını dönüp arabasına doğru yürüdü.
'Demek o sensin derken ne demek istedin...dursana hey.'derken arabasına binip geri geri gitti ve köşeden döndü.

Demek o sensin derken ne demek istemişti???
Kek fırında pişerken derin düşünceler ruhumu sarıyordu.

Telefonum çalmaya başladı.
'~annem~'
'Alo'
'Alo kızım,teyzen doğuruyo ben düğünden çıktım hemen Bakırköy'e gidiyorum.Kapıları iyice kilitle yalnız olduğunu belli etme kapıya da babanın ayakkabılarını koy kimse anlamasın.'
'Tamam haberleşiriz.'
Hayır teyzem doğruyorsa ben de gelebilirim. Ama hiç umursamadan binmiş gitmiş. Ne diyebilirim ki...

Annemin dediğini yapmak için kapıyı açtım. Babamın sporlarını kapının önüne koymuştum.Kapıyı da üç kere kilitledim.

Odamdan sesler gelmesiyle tabiri caizse altıma sıçtım.Mutfakta sakin sakin kek yiyip test çözüyordum. Elime aldığım tavayla yavaş yavaş odama yürüdüm. Odamın kapı kolunu açıp geri çekildim. Ayağımla kapıyı ittim. Arkası dönük adam silüetine tam tavayı geçiyordum ki tavayı havada yakalayıp beni kapıyla arasına kıstırdı.

Ciyakladım:BARLAS ABİ!