Toen hij de trap was afgegaan naar de inkomhal en het geluid van zijn klauwen stillaan verdween, pakte ik het kleed vast en duwde het ruw aan de kant zodat ik weer in de gang stond. Het kleed bedekt met rozen en bijtende doorns kneep ik zowat plat in mijn hand.
Ik draaide me naar de kleine voorwerpen om en zei toen ferm:
"De meester wou dat ik de beste kamer kreeg? Daarom moest ik me verstoppen voor degene die me m'n vrijheid ontnam! Ík!", zei ik luid, maar toch net stil genoeg om te vermijden dat het beneden te horen was.
Oké, ik had voorgesteld om hier te blijven, maar met vader...het was mijn plicht.
Dus het was makkelijker om de schuld bij het beest neer te leggen.
Wat nu als ik vader had achtergelaten?
Ik had weg kunnen gaan uit Villeneuve, ik had er niks meer te zoeken. Ik zou kunnen doen wat ik maar wilde.
Zou ik het knagende schuldgevoel kunnen dragen, wetende dat hij hier zijn laatste dagen zou slijten?
Nee... ik... had het juiste gedaan.
Ik moest gewoon kokhalzen bij de gedachte dat ik egoïstisch was, en ik daar zelf achter zou staan.
De antieke decorstukken sloegen hun ogen neer naar hun kleine voetjes of poten in Pendules geval. Ik zuchte bij hun aanblik.
Ik had misschien wat te heftig gereageerd.
"Het spijt me, ik reageerde te heftig jullie wilden me alleen maar helpen",zei ik zuchtend excuserend.
Lumière keek weer glimlachend naar me terwijl Pendules ogen van staal naar me keken, bijna emotieloos.
"Het spijt ons dat u hier doorheen moet gaan", zei hij oprecht gemeend.
Ik glimlachte naar hen. Ze gaven me weer sein te volgen, wat ik deed. We stonden voor twee klapdeuren met gouden deurknoppen.
Terwijl ik de deur opende mompelde ik stil:"Het is niet jullie schuld", maar in mezelf dan naar hen toe, alsof ik nog bevestiging nodig had.
Weer kwamen we in een gang die in plaats van donker was, zoals de andere, zeeblauw beschilderd was met gouden takjes die over de muren kropen.
Op het einde van de gang was een raam waar de zon krachtig doorscheen, waardoor de kristallen aan de kleine kroonluchters glinsterden.
De gang had vier deuren. 2 links en 2 rechts en tussen die twee stonden op gelijke afstand tafeltjes tegen de muren met oude hortensia's die al bijna bruin werden, maar toch zag het er mooi uit als geheel. Ook de poten van de tafeltjes waren in goud gehuld.
Pendule en Lumière gingen naar de laatste deur aan de rechterkant.
Lumière maakte een hoge sprong om de deurklink naar beneden te duwen. De deur klikte open en leidde naar een verbazingwekkend grote kamer.
De kamer had eveneens een turquase kleur en het plafont was meters hoog met dunne slierten goud verspreid over het oppervlak.
Ik was er zeker van dat ik sommigen kon aanraken.
JE LEEST
Belle en het Beest
FanfictionJe kent het verhaal. Je kent het betoverde kasteel. Je kent de magische roos. Je kent het einde. Maar wat is alles daartussen in? Belle leeft in Villeneuve. Een dorpje waar slechts weinig aan de gang is en ze zich ergert aan de bekende jager Gaston...
