Tragic Attraction

Chapter 6

Ilang buwan na ang nakalilipas mula nang mabaril si Rhianne. Hindi makakalimutan si Louie na nananatili sa tabi niya araw-araw, at tuwing gabi, hinihintay siyang buksan ang mga mata. Ang nanay ni Rhianne ay pinanghihinaan na ng loob.

Panibagong araw nanaman Nagising si Louie at nakita pa rin ang kasintahan na nakahiga na nakapikit. Napabuntong hininga siya dahil sabi ng doktor na kung hindi siya magigising sa loob ng isang taon magsasagawa na sila ng euthanasia upang matapos na ang paghihirap ni Rhianne.

Louie's POV
"RHIANNE" "ayaw mo ba ko makita?" i was shedding tears habang hawak ang kamay niya.
lagi ko siya dinadalaw pagkagaling ko sa school.

As days go by, I started to feel hopeless.
"Ano nang gagawin ko kung wala ka, di ko kakayanin. Rhianne parang awa mo na gumising ka na" I held her hand. Nagdikit yung pendants as usual, I suddenly saw tears flowing down from her face alam kong naririnig niya ko and it feels like she's telling me na wag ko siya susukuan.

*Time pass*
There's only 5 months left
Natutulog ako sa tabi ng kama niya at hawak ang kamay niya ng bigla akong may naramdamang gumalaw. Gumalaw ang daliri niya, agad ako tumakbo upang tawagan ang mga doktor at sumugod ang mga doktor at nars, pinagaantay ako sa labas ng kwarto nito.

Nagaalala ako ng sobra at pinagdadasal na sana ayos lang siya. Ilang minuto ang lumipas lumabas na ang doktor at agad kong tinanong kung napaano na si Rhianne.

"You're a one lucky guy, gising na siya at hinahanap ka nga niya kanina pagmulat ng mata niya" sabi ng doktor kaya't agad ako pumasok at nakita uli ang mga ngiti ni Rhianne.

3rd person's POV
Niyakap ni Louie si Rhianne and you can tell na miss na miss nila ang isa't isa. Nagliliyab na mga damdamin na silang dalawa lamang ang nakakaalam.

Rhianne's POV
"Louie, Thank you for staying by my side Naririnig kita lage" I said with a smile.
He tells me kung gaano siya nagaalala saken nung mga panahong di pa ko nagigising, He leaned closer at hinalikan ako.

'di nagtagal ay may nagbukas ng pinto, nagulat ako ng makita ko ang nanay ko at may kasamang matangkad na lalake.

"Papa?" I ran towards him at niyakap siya.
"Patawarin mo 'ko kung wala ako sa tabi niyo ng nanay mo pero walang araw na kinalimutan ko kayo, ngayong wala na si Fernand pwede ko na kayo makasama. Mahal na mahal kita anak" sabi niya.

Habang mahigpit ang pagkakahawak ko may kumapit sa pulso ko at nakita ang nanay ni Louie. Totoo ba 'to?
"I'm so glad na gising ka na" she said with a smile napatingin ako kay Louie dahil alam kong 'di ako tanggap ng magulang niya.

"Sorry sa attitude ko towards sayo dati, malaki ang pasasalamat ko sa'yo dahil niligtas mo ang anak namin" sabi niya at hinawakan ang dalawang kamay ko.

"Lahat gagawin ko, kahit sumalo ng bala para mapatunayang totoo ako at 'di ko gagamitin ang anak niyo para sa yaman" sagot ko and she nodded happily.

Andameng ganap but at least now, Louie and I can enjoy our relationship na wala ng hadlang at dapat katakutan.
It’s the spark of love’s memory inside your heart that recognizes them and most of the time they recognize you too. That spark is the magnet that always brings us back to each other. Like glue, it binds us together with an invisible cord from lifetime to lifetime, soul mate to soul mate.