Fanboy 2~{l.s}

"wedding day-finale of the fanboy books"

İşte bu o sabahtı. 3 yıldır gerçekleşmesi için her gün beklediğim gündü bugün. Bugün benim Harry ile düğün günümdü.

Harry bugün Londra'daki ikinci evinde, ben ise kendi evimizdeydim. Birbirimize düğüne kadar birbirimizi görmeme sözü vermiştik. 4 gündür onu görmüyor olmak gerçekten işkence gibiydi.

Yüzümü yıkayıp kahvaltımı yaptıktan sonra dolabımı açtım. Askıdaki damatlığıma uzunca baktım. Sanırım hiç bu kadar heyecanlı olmamıştım. Birkaç saat sonra kızlarla düğünün yapılacağı yere gittik. Artık saatler kalmıştı.

Lottie ve ikizler biraz dışarıda dolandıktan sonra içeri geldi. Kuaförler gelmeden önce onlarla konuşmak iyi gelecekti.

"Louis.." diye başladı Lottie, "annemizi kaybettikten sonra sen bizim her şeyimiz oldun. Sen ve Harry, bizi bir an bile olsun yalnız bırakmadınız ve yardım ettiniz. Eminim ki harika ve mutluluk dolu bir geleceğiniz olacak." Yanaklarına akan gözyaşlarını sildi, "Seni çok seviyorum." dedi.

O an ona sarılırken onu hiç bırakmamak istedim. İkizlere ve ona sıkıca sarılıp hiç bırakmamak, sonsuza kadar yanlarında olmak istedim..

Göz yaşlarımı sildim ve gülümseyip onlara baktım. Onlar benim her şeyimdi. Biz ağlayıp bir yandan gülerken kapı çaldı, gelen bizi hazırlayacak olan kuaförlerdi.

Uzamış saçlarımı güzelce şekil verdiler ve kızların saçlarını ise onların istedikleri şekilde şekillendirdiler. Artık düğüne saatler kalmıştı ve ben hâlâ kendimi lisede onun için hayran sayfası açan o çocuk gibi hissediyordum. Yaşadığımız her şey üzerine hikayeler yazılabilecek şeylerdi. Eğer birisi bizim hikayemizi yazacak olsaydı, bu hikayenin mutlu bir sonla biteceğine emindim.

Bunları aklımdan geçirirken telefonumun titreşim sesiyle tüm düşüncelerim dağıldı. Bugün telefonum gerçekten hiç olmadığı kadar meşguldü. Tüm tanıdıklarım destan uzunluğunda tebrikler mesajları atıyor ve güzel dileklerde bulunuyordu. Fakat bu mesaj bilmediğim bir numaradan geliyordu. Gözlerimi kısıp ekrandaki mesaja biraz yaklaştım; "Onunla evlenmemelisin. O sandığın gibi biri değil."

Olduğum yerde kalakaldım ve mesajı yeniden okudum.. ve sonra bir kez daha ve sonra bir daha. Bu kimdi? Neden böyle bir şey yazmıştı? Harry'nin hakkında bilmediğim şey ne olabilirdi ki? Titreyen ellerimi klavyenin üzerinde bir şey yazmak için hareket ettirirken omzumdaki dokunuşla ürküldüm.

"Hadi Louis, damatlığını giyi artık!" dedi Daisy, beni kendine çekip sarılırken. Zoraki bir şekilde gülümsedim ve kıyafet odasına girdim. Aklımda hâlâ o mesaj dönüp dolaşıyordu. Giydiğim gömleğin düğmelerini yanlış iliklediğimi anladığımda tüm düğmeleri çözüp yeniden ilikledim. Lottie ve ikizlerin "Hadi!" diye söylenmeleri artmıştı. Ceketimi giydim ve pudra renkli tek bir dal olan lotus çiçeğini ceketimin üst sağ cebine yerleştirdim. Aynaya baktım ve derince nefes alıp verdim. Bugün benim en güzel günümdü. Hiçbir şeyin bunu bozmasına izin vermemeliydim.

Odadan çıktığımda kızların ağzı apaçık kalmıştı. Gözlerinin dolduklarını aramızdaki mesafeden görebiliyordum.  "Keşke annem de burada olabilseydi," dedim kendi içimden "burada olabilseydi ve ona başımı yasladığımda bana her şeyin iyi olacağını söyleyebilseydi."

"Nasılım?" dedim tavana baktım ve derince bir iç çektim. İçim içime sığamıyordu. Hâlâ kafam çok karışıktı. Lottie'nin yanıma gelip bana sarılmasıyla kendime geldim. "Louis! Sen şaka mısın? Harika görünüyorsun!" diyordu neredeyse çığlık atacak kadar yüksek bir sesle. Sarılışına sıkıca karşılık verdim.

Biz laflamaya devam ederken kapı tıktıklandı. Mark ellerindeki pudra rengi gül ve lotus buketiyle kapının önünde, bana bakıyordu. "Oğlum,  ben.. ben ne diyeceğimi bilemiyorum. Louis, çok güzel olmuşsun." dedi ince gülümsemesiyle. Elindeki buketi bana verdi, "Seni hiçbir zaman kendimden çok uzak hissetmedim, her ne kadar benim kanımdan olmasan da, Louis, sen benim oğlumsun. Ve ben senin için her zaman buradayım." dedi. Ona sıkıca sarıldım. Üvey babam olmasına rağmen benim gerçek babamdan daha çok babaydı. Onu gerçekten çok seviyordum.