Group B meets Group A (the maze runner)

Hoofdstuk 21.

'Wat is er met Ryan gebeurd?' Ik wist dat de vraag ging komen en ik neem het Harriet ook niet kwalijk dat ze het vraagt. Ik neem luid adem. 'Me niet onderbreken alsjeblieft, ook niet als ik begin te huilen.' zeg ik. Harriet kijkt me geschrokken aan, maar uiteindelijk knikt ze toch. Zuchtend begin ik te vertellen. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken, maar ik blijf verder praten. Bij zijn poging om mij te vermoorden, slaat Harriet haar hand voor haar mond. Eenmaal dat ik uitgepraat ben, staat Harriets gezicht vol met medelijden, onmiddelijk knuffelt ze me, haar haren kriebelen mijn neus. 'Gaat het?' vraagt ze en ze laat me weer los. Ik knik. 'Ik heb Minho nu, maar...' Ze kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. 'Maar...wat?' Ik zucht. 'Is het niet te snel, het voelt alsof ik Ryan nog steeds niet volledig heb losgelaten; het voelt zo oneerlijk tegenover Minho, ik wil mijn volledige hart aan hem geven, maar Ryan houdt me nog steeds tegen.' Harriet kijkt naar beneden en haalt diep adem, ze kijkt me helder in de ogen. 'Kijk, Sonya, Ryan is weg, laat hem los.' Ik wil iets zeggen, maar Harriet legt me het zwijgen op. 'Ik heb gezien hoe jij en Minho naar elkaar keken, voordat hij het labyrint in vertrok, hij zal je niet laten gaan, ook al heb je misschien tijd nodig, hij houdt van je.' Mijn adem stokt bij haar woorden. 'Ik hou ook van hem, Harriet.' Ik heb er al een paar keer aan gedacht, maar het voelt raar om de woorden uit mijn mond te horen. Harriets ogen sparkelen, ze geeft me weer een knuffel. 'Je komt er wel uit.' Ik lach. 'Bedankt, Harriet.' Ze lacht ook.

 'Hi, Teresa.' We gaan met onze lunch aan haar tafeltje zitten. 'Hi.' zegt ze terug. 'Teresa.' Ze steekt haar hand uit naar Harriet. Harriet pakt hem vast. 'Harriet.' Ik zie aan Teresa's ogen dat ze de naam herkent, haar ogen flitsen naar mij, ik glimlach, waarna zij ook begint te glimlachen. 'Leuk om nog een meisje te zien.' zegt Teresa vrolijk, maar ik merk aan haar stem dat er iets is. Ik kijk haar vragend aan, ze ziet het, maar ze maakt met haar blik duidelijk dat nu niet het moment is. Snel begin ik te eten, wat zou er met haar aan de hand zijn?

'Wat is er?' Harriet is haar bord gaan wegzetten, ik zie vanuit mijn ooghoeken dat ze een gesprek is begonnen met Wok. Teresa zucht. 'Thomas, ik mis hem gewoon.' zegt ze vreugdeloos. Ik weet wat ze bedoelt, het voelt niet goed dat de jongens daar in het labyrint zijn. 'Ik weet wat je bedoelt, Minho en Newt.' Oftewel mijn vriendje en mijn broer. Ze knikt. 'Ik zou zo graag in het labyrint willen rennen om ze te gaan zoeken.' Ik zie dat ze zich echt zorgen maakt, gerustellend leg ik mijn hand op haar arm. 'Ze redden zich wel, het zijn stoere jongens hoor.' Ze glimlacht flauwtjes. 'Ik zie je later wel nog.' Ze loopt weg, ze gaat richting de uitkijktoren. Daarin lijkt ze zo hard op Aris.

'Moeten jullie niet gaan werken?' roept iemand naar ons, ik kijk achter mij en zie Gally staan. Hij komt naar ons toegelopen met een kwade blik op zijn gezicht. 'Dag Gally, wat ben je toch vrolijk vandaag.' Hij kijkt me direct vuil aan. 'Is dit een groentje?' vraagt hij, wijzend naar Harriet. 'Nee, dat ben ik niet.' zegt Harriet, voordat ik mijn mond kan opendoen. Ze gaat recht gaan staan, ze is ongeveer even groot als Gally. 'Waag het niet om mij een groentje te noemen.' Ze port  tegen zijn borstkas. Gally heeft zonder dat hij het weet een gevoelig snaar geraakt. 'Ik zit al 4 jaar vast in mijn labyrint, misschien niet hetzelfde labyrint, maar ze lijken zeer sterk op elkaar.' Gally staat verbaasd te kijken naar het kwade meisje voor hem, voor het eerst sinds ik hier ben, heeft Gally geen weerwoord klaar. 'Dus waag het niet om groentje tegen me te zeggen.' Ik kijk geschrokken toe, mijn ogen flitsen heen en weer tussen Harriet en Gally. Harriet zucht luid. 'Zo, nu ik dat gezegd heb, ik ben Harriet.' Ze zet een glimlach op en steekt haar hand uit naar Gally. Verbaasd schudt Gally haar hand. 'Ga...' Hij schraapt zijn keel. 'Gally.' zegt hij weer met zijn normale stem. Ze schudden elkaars handen langer dan normaal.

Gally laat ons weer met rust; Harriet gaat terug voor mij gaan zitten. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Ze kijkt me met een glimlach aan. 'Wat?' Hij verdiende het, oké.' Ik lach luid. 'Wat is er zo grappig?' Ik kijk haar aan. 'Gally en jij.' Met een frons kijkt ze me aan. 'Nog nooit, maar dan ook nog nooit liet hij zich zo doen, je hebt hem met woorden verslagen, meid.' Nu lacht Harriet ook. Ze haalt haar schouders op. 'Ze moeten weten dat ik me niet laat doen, ook al ben ik een meisje.' Ik lach. 'Oh, ik denk dat de boodschap overgekomen is.'

De rest van de dag is een van de beste die ik hier al heb gehad. Samen met Harriet en Teresa loop ik rond in de laar, we praaten over vanalles en nog wat. Ik merk dat Teresa en Harriet ook vriendinnen aan het worden zijn. We lopen naar een hut, lachend lopen we naar binnen. Binnen staan Gally en enkele van zijn vrienden, wanneer we binnen lopen, richt Gally zijn aandacht direct op Harriet. Hij komt op ons afgelopen, Gally negeert mij en Teresa en richt zich tot Harriet. 'Kan ik je even spreken?' Harriet glimlacht. 'Tuurlijk.' Samen lopen ze naar buiten, ik en Teresa kijken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Wat was dat?' vraagt Teresa aan mij, ik vertel haar snel over die middag. 'Ze heeft dus indruk op hem gemaakt.' Ik knik. Eventjes later liggen we plat van het lachen, nog steeds lachend lopen we naar buiten.

Gally en Harriet lopen enkele meters voor ons, ze zijn duidelijk diep in gesprek. Ik zie zelfs dat Gally enkele keren moet lachen.  Ik en Teresa lopen de andere kant op, ze verdienen wel wat privacy. 

We lopen richting de poorten, ik kan mijn ogen niet geloven. Er staan drie figuren voor de poort. 'Ze zijn vroeg.' zegt Teresa naast mij. 'Waarom zijn ze maar met drie?' vraag ik. Geschrokken kijken we elkaar aan, snel lopen we richting de poorten om te zien wie er ontbreekt.