The Living Megaphone and The Human Cockroach [On Hold]

Chapter 4 : Call Your Manager, Now!

LYLE's POV (he's at media)

"Lyle, naranasan niyo na bang mainlove?"

O_____O

*screeecchh...*

Halatang nagulat si Riyee sa ginawa kong pagpreno pero mas nagulat ako tanong niya.

"Where did you get that f*cking question?" Emotionless kong  tanong.
"Wala lang po si----"
"Lyle."
"Aish. Wala lang Lyle. Naisipan ko lang kung bakit ang sungit'2 mo. Nabroken hearted ka na ba o inborn mo na yan?"

'Hindi naman ako ganito dati eh.' Sa isip ko.

"None of your business." Chismosa rin kasi ang isang 'to. Tch.
"Okay Lyle. Hindi pa kasi kita nakitang ngumiti. Ilang drum ba ng problema ang dala mo? Ako nga eh halos pasan ko na ang mundo sa dami ng problema ko. Pero hindi yun sapat na dahilan para hindi na ako ngumiti. Alam mo kasi Lyle, 'Always wear a smile on your face for life is just too short to cry on a nonsense situation." Isa lang naman ang problema ko eh. Si Tasha.
"Where did you get it?" Saan niya kasi nakuha na life is just too short. For me kasi, life is too long. Matagal ko na ngang gustong mamatay, yung araw na iniwan ako ni Tasha. But look at me now, still alive. -_-||
"Ang alin po?  Yung english na sinabi ko? Haha! Huwag kang mag-expect Lyle na sa sarili kong thoughts galing yun. Spell A-S-A. Sa wattpad ko lang napulot yun saka ko ibinato sa'yo. Medyo bagay kasi, hehe."

Napa-face palm na lang ako sa sinagot niya. Syete ang babaeng 'to. Hindi naman yun ang ibig kong sabihin eh.

"Tch." I just sarted the car engine as she murmured. Tch! I don't have a time to talk to her. I still have many things to do and sayang lang ang laway ko kakausap sa isang megaphone.

"Saranghae Lee Sang Yoon."

=_____=

Talking while sleeping? Tch. What a habbit.

But, seriously? She's sleeping? What makes her sleepy? Wala naman kaming ginawang maaring ikapagod eh.

Napatingin ako sa gawi niya. Nakangiti siya. Napangiti na rin ako. Nakakadala kasi yung ngiti niya.

Maganda naman siya. May appeal.

"Bakit nagagawa mo pang ngumiti. Nakakainggit ka naman." Bulong ko sa sarili. Para akong baliw nito. Nakikipag-usap sa isang tulog. Psh.

"Simple lang Lyle."

O___O

Napalakas pala ang boses ko? And wait, she's awake?

"You're awake? I thought...."
"Akala mo natutulog ako? Tsk! Bakit naman? May ginawa ba ako para maging dahilan na mapagod ako? Wala naman eh. At yung pagbanggit ko sa pangalan ni Lee Sang Yoon, kung narinig mo man, nasabi ko lang yun kasi siya agad ang pumasok sa isip ko." Nakangiti na may halong kilig niyang sabi. Hindi ako sumagot.  Mukhang may idudugtong pa kasi siya.

"Yung tungkol naman sa tanong mo, always think about the happy moments hapen to your life to be the reason of your smile. Huwag yung puro problems na ibinigay ni God. Malalampasan mo rin yan someday. Si God yan eh. EveRy problem you've passed can lead you to a happiness. So, tiwala lang sa Kanya." She said while smiling as what I can see at my peripheral view.

Pinipigilan kong ngumiti. Eh sa ayaw ko talaga. If they can bring my happiness in front of me, I'll be the happiest man alive.

---

Mall

RIYEE's POV

"Lyle, bakit mo nga ba ako bibilhan ng damit? " eh sa nacucurious ako eh.
"For school."
"Hindi ba uso ang uniform? Edi kung ganun, huwag na. May blouse at jeans naman ako sa bahay eh. Yun na lang susuotin ko."
"Jeans and blouses are not allowed at Go's University. Every girl requires to wear dress. That's the policy."
"Eh Lyle, hindi ako sanay eh."
"From now on, kailangan mo nang masanay. "
"Eh Lyle, diba PA mo ako? Hindi ko na sigurong kailangang mag-aral. " pero sa totoo lang,  gusto ko talaga.
"It's a request from my Dad and I must follow him weathered I like it or not."
"Parang sinabi niyo na rin Lyle na labag sa kalooban mo ang pagdala sa'kin dito." Nakapout Kong sabi. Eh sa nakakatampo eh :3
"It's not what you think."
"Pasensya naman."
"Tch."