You don't know me anymore

Hoofdstuk 2

Vandaag vertrek ik naar Amerika. Alles is al geregeld. Via internet hebben we een kamer gehuurd in een grote villa waar meedere mensen wonen van mijn leeftijd. Het is een soort studentenhuis, maar dan voor mensen die nog op High School zitten. Bij mijn kamer zit ook een badkamer die ik moet delen met degene in de kamer naast de mijne. Ik kon kiezen uit een kleinere kamer met een kleinere badkamer voor mij alleen, of een grotere kamer met ook een iets grotere badkamer die ik moet delen. Ik koos voor het laatste. Mijn kamer is gelukkig al wel ingericht met meubels. Ik weet ook al dat er een gezamelijke woonkamer en keuken is. Ook het washok is gezamelijk. 

Ik sta nu nog in mijn oude kamer in Australie en ga mijn paklijst af. Mijn koffers zijn al ingepakt en ik vind dat het aantal koffers nog best wel mee valt. Ik heb drie koffers, twee met kleren en schoenen en de andere met tassen, toiletspulletjes, accessoires en een paar spulletjes voor in mijn kamer. Het zijn niet zo'n bijzondere spullen, gewoon wat foto's en wat versieringen. Ik ga mijn lijst voor mijn handbagage af en check of alles al in mijn tas zit. Haarborstel: Check! Nood make-up: Check! Zakdoekjes: Check! Tijdschriften: Check! Laptop met oplader: Check! Ipad met oplader: Check! Iphone met oplader: Check! Oortjes: Check! Portemonnee: Check! Dan mist er nog maar 1 ding: mijn paspoort en vliegticket, maar die krijg ik zometeen pas van de directeur. Eigenlijk vind ik het nog steeds raar dat hij mij laat gaan. Ik bedoel, dit is een school die van bad girls good girls wilt maken, maar ik ben alleen maar erger geworden. Toen ik hier binnen kwam, zei de directeur tegen mijn begeleider: "Wees u maar niet bang! Ze gaat hier niet weg voordat ze zo netjes en beleefd is, dat ze zelfs de dochter van president Obama zou kunnen zijn!" Nou, dat is hem dus niet gelukt. Niet dat de directeur veel meer doet dan boos zijn op leerlingen, maar ook de leraren hebben gefaald. En hard! Ik heb het ze, samen met mijn groepje, zo moeilijk gemaakt dat de meesten zich na een opmerking snel omdraaiden naar het bord, zodat de klas ze niet zag huilen. Ondanks alles werd ik er nooit uitgestuurd. In het begin nog wel, maar na een paar dagen maakte ik een afspraak met bijna iedereen van de klas, een afspraak die ik ook had met mijn klas op mijn oude school. De afspraak is dat wanneer 1 van ons er uit gestuurd wordt, we allemaal opstaan en in een kring op het gras gaan zitten. We gingen ons niet melden bij de directeur, zoals eigenlijk zou moeten. Nee, gewoon lekker met z'n allen in de zon zitten en hetzelfde doen als wanneer we spijbelen. Dit ging een week zo door en de leraren lieten ons gewoon, maar toen bedacht ik me dat ze natuurlijk gewoon doorgingen met de les omdat er nog vijf kinderen in de klas zaten. Na mijn geniale ingeving ben ik toen meteen naar de bibliotheek gerend waar de nerdjes zaten te leren (wanneer ook niet). Ik heb ze het hele verhaal uitgelegd en ze gevraagd of ze mee deden. Nou ja, gevraagd is misschien niet het juiste woord. Laten we zeggen dat ik onze nerdjes een beetje gechanteerd heb, maar als de directeur het vraagt, houden we het erbij dat ik het gevraagd heb. Nadat de nerdjes ook meededen zijn we er nooit meer uitgestuurd en konden we doen wat we wilden in de les. Maar okee, back to the point, ik ben dus nog lang geen good girl. Verre van zelfs! 

Ik kijk op de klok en reken uit dat mijn taxi hier is over een uur. Dus besluit ik om maar eens naar de directeur te gaan. Ik trek mijn schoenen aan en kijk nog 1 keer in de spiegel. Mijn tassen laat ik hier nog maar even staan, want dan heb ik een reden om Mark, mijn beste vriend, nog even mee naar boven te nemen. Vat het niet verkeerd op, we doen geen vieze dingen of zo. Hij weet gewoon dingen over mij die niemand anders weet en andersom. Ik wil hem gewoon nog even persoonlijk spreken en een knuffel geven. Maar omdat ik weet dat ik dan moet huilen, wil ik niet dat er iemand anders bij is. Ik zal niemand gaan missen, ik zal om niemand moeten huilen... Behalve om Mark.       Terwijl ik door de school loop, denk ik bij elke plek aan een leuk moment dat ik daar heb beleefd. Dit voelt goed, dit moment voelt niet als een afscheid, maar als een afsluiting van een hoofdstuk. En dat voelt fijn. Voor ik op de deur van het kantoor klop, ben ik heel even zenuwachtig. Ik ben nooit het lievelingetje van de directeur geweest, dus toen hij vanochtend bloed serieus en met een somber gezicht zei dat ik nog even langs moest komen, wist ik niet wat ik moest denken. Na ongeveer een minuut nadenken, klop ik uiteindelijk toch op de deur. "Binnen!" hoor ik de directeur roepen. Ik open de deur en loop naar binnen. De directeur kijkt niet op dus loop ik door naar het bankje in de kamer. Ja, onze directeur heeft nogal rare gewoontes. Wanneer hij niet meteen opkijkt, maar daarna wel, moet je tegenover zijn bureau gaan zitten. Als dit het geval is, wordt het gesprek vrij neutraal. Wanneer hij meteen opkijt als je binnen komt, is het gesprek of heel formeel (met ouders of de politie of zoiets) of je zit tot aan je nek in de shit. Dat opkijken is dus geen goed teken. Wanneer hij, net als nu, niet opkijkt maar gewoon doorgaat, mag je nog best blij zijn. In dit geval krijg je gewoon straf, is het gesprek informeel, gaat de directeur je geen straf geven of, en dit is altijd mijn rede, hij kent me gewoon te goed. De eerste keer dat hij me hier liet zitten, vroeg ik na het gesprek waarom we op de bank zaten. Hij zei: "Je komt hier nu zo vaak, ik wil niet dat jou lekkere kont verpest wordt door houten stoelen. En daarbij, ik zit ook liever op deze bank." Sinds dien heb ik het altijd een vieze man gevonden. Na een paar minuten komt de directeur naast me zitten en kan het gesprek beginnen.