The shadow clawn[ON HOLD]

6. My new mysterious 'friend'

Langzamerhand begin ik me bekeken te voelen. Ik weet niet waar het aan ligt maar elke keer dat ik me omdraai voelt het alsof iets of iemand snel de schaduw in duikt, letterlijk het ene moment staat er iemand het andere lost diegene op in de schaduw. Ik weet niet of het mijn verbeelding is of ik gewoon gek word. De laatste tijd kom ik Ellian vaak tegen, zomaar op random plekken. Ik begon al te denken dat hij mij aan het volgen was. Maar.... das toch onmogelijk? Waarom zou hij mij volgen? Ik heb mijn vaders dagboek ook al een tijdje niet gelezen. Ik raak er nogal overstuur door, alsof ik zijn paniek kon voelen toen hij het opschreef. Weird. Zal ik ook een dagboek gaan bijhouden? Nee daar ben ik veel te vergeetachtig voor. Ik laat het hierbij als ik niet snel wat slaap krijg mag ik mezelf waarschijnlijk weer gaan melden. Met een hoofd vol vragen val ik in slaap.

***

'Sta op!' fluistert een stem in m'n oor. Ik hoor een lichte knal. 'shit... Luïs alsjeblieft sta op!' door een tweede knal, die dichterbij leek sprong ik overeind. 'sheesh Luïs je bent een diepe slaper zeg' hoor ik een geïrriteerde stem zeggen. Ik draai me om naar m'n rechter Kant. Naast me staat een gedaante die niet goed te onderscheiden is van je schaduwen. Voor ik ook maar iets kan zeggen wordt m'n arm vast gegrepen en word ik hard meegetrokken naar beneden. 'hey! Laat me los! Wie ben je?!' zeg ik. 'ssssst... Niet zo luid straks hoort iemand je! Ik ben een vriend'. Wat?! En dat moet ik geloven. Voor ik mijn mond nog is kan openen om een hoop onaardigheden te kunnen roepen, is er nog een knal. Harder en veel dichter bij. 'shit!' ik wordt tegen de muur aangedrukt door mijn 'vriend' en zie niks meer. 'we zijn er bijna uit...' fluistert ie meer tegen zichzelf dan tegen mij. We zijn weer in beweging en bijna bij de voordeur. Hij geeft me m'n jas aan en laat me m'n schoenen aantrekken. Veel geduld heeft ie niet blijft maar herhalen dat ik moet opschieten. Wacht.... Waarom vertrouw ik deze vreemdeling ook alweer? Ohja omdat ik een gestoorde idioot ben ja. Ik kan niks onrealistischer voorstellen dan wat er in m'n vaders dagboek stond. 'klaar'. Hij bevestigd niet eens dat ie me gehoord heeft maar trekt me gewoon de deur uit. 'onbeschoft..' mompel ik. 'Zei je wat?' 'Nee, zeg waar gaan we nou heen?'. Knal. Hij beantwoord m'n vraag met een vaag gemurmel. Heb ik wat aan ja! Dus zo hervatten het meisje en haar 'vriend' hun weg naar I don't know waar. Knal. Wat zijn die knallen? Ik probeer om me heen te kijken maar kan niks van elkaar onderscheiden. 'je hoort ze alleen voor het geval je het niet gemerkt had, ze zijn niet zichbaar zonder...' hierbij denkt hij diep na. Ten slotte antwoord hij: 'iets 'speciaals' zeg maar'. Knal. Ik snap er niks van maar wil er ook niet verder op ingaan. Dit gaat me allemaal een beetje te snel. Zodra we een krap straatje in rennen trek ik me met een ruk los uit zijn greep. 'Nu luister je even naar mij, vriend. Je wekt me midden in de nacht, zegt dat je een vriend bent en dan ontvoer je me gewoon! Wie de freaking hell ben je en waarom, dit is het belangrijkste gedeelte dus luister goed, ONTVOER JE ME?!?!'. Hij kijkt me sprakeloos aan. Nu ik is nadenk heb ik niet de tijd gehad om mijn vriend hier te kunnen onderscheiden van de schaduwen. Hmm.... Ziet er niet slecht uit, op Z'n vage kleding na dan. 'Ten eerste, wow ik wist niet dat iemand zolang achter elkaar zonder adem te halen kon door praten. En ten tweede, hallo aangenaam mijn naam is Damian, ik ben 19 en hoor bij een super awesome geheimzinnige squad die je wilt beschermen'. Dit allemaal zei hij met een grijnzend gezicht. 'En ten slotte, we hebben hier geen tijd voor brooke, je bent in gevaar. Je vader had ons opgedragen je onopvallend te beschermen zolang het mogelijk was. Aangezien de tijden is dat niet meer mogelijk dus moet ik je nu in veiligheid brengen door je hier weg te halen'. Toen sleurde hij me weer met zich mee. Dit allemaal kon me niet veel meer schelen. Het kon me niet schelen dat hij me Brooke had genoemd alsof hij één of andere generaal was. Het kon me niet schelen wat hij had gezegd na de woorden, je vader had ons opgedragen... Versuft door deze nieuwe ontdekking stap ik in een auto die uit het niets tevoorschijn kwam. De hele tijd denkend aan dat mijn vader stiekem een geheim leven heeft geleid waar ik en de rest van de familie niks van af wisten. Hoe hij het heeft geflikt, geen idee. Door die gedachte schiet m'n familie me weer binnen. Geschrokken spring ik op en stoot m'n hoofd in de auto. 'Mijn familie en vrienden! Wat gebeurt er met hun? Ze denken vast dat ik vermist wordt of zoiets! Laat me m'n moeder bellen!' dit allemaal verlaat m'n mond in één ademteug en het laatste als een bevel.