absentis | vhope

son

Hoseok hastanedeki ilk gününü ağlayarak ve öfke nöbetleri geçirerek geçirmişti. Tüm bedenini uyuşturan o ilaçları almaya başladığından beri daha sakin, daha mahsun biri olup çıkmıştı. 

Kaç gündür burda olduğunun farkında bile değildi. Belki bir hafta belki de bir ay...

İlaçlar onu sürekli uyutup zaman kavramını yitirmesine sebep olsa da bir şeyin hala farkındaydı. Taehyung gitmişti. Belki de gerçekten hiç geri gelmemişti.

Gerçek doktorlara ve ona göre olmak üzere ikiye ayrılsa da şu anın tek doğrusu onun yanında olmadığıydı.

Hoseok bir süre önce kendisine verilen tüm ilaçları yanağının bir köşesine saklayıp içmemeye karar vermişti. 

Tedaviyi reddetmişti. Fakat bunu sadece kendisi biliyordu.

Hemşire ilk birkaç gün verdiği ilaçların hepsinin yutulduğuna emin olduğu için kalan günlerde kontrol etmek aklının ucuna bile gelmemişti.

Hoseok hepsini yastık kılıfında saklamıştı oysa ki.

Şimdi hastanedeki kaçıncı günüydü bilmiyordu ama elinde ona yetecek kadar ilaç olduğuna emindi.

Bir gün hemşireden kağıt ve kalem isteyerek günlük tutacağından bahsetti.

Hemşire bunun bir gelişme olduğunu düşünerek hemen temin etmişti Hoseok'un istediklerini.

Oysa ki yazılanlar bir intihar notuydu.

"Onun benden gidişi, benim de kendimden gidişim oldu. Affet beni Yujin teyze."

İlaçları hiç düşünmeden ağzına atıp yuttuğunda mutluydu.

Bakıcıları şu an onu uyuyor olarak bilse de Hoseok sonsuz bir uykuya dalmak üzereydi.

Bulanıklaşan düşünceleri ve görüşü ile yatakta öylece uzanırken aklından geçen tek bir şey vardı.

"Sonunda kavuşuyoruz sevgilim.

Bir daha hiç ayrılmamak üzere."

----

Benim için yazması biraz zor olsa da ne kadar kısa bir şekilde anlatabilirsem o kadar iyi olur diye düşündüm. Okuduğunuz için teşekkür ederim. Umarım bu minik hüzünlü hikayemi beğenmişsinizdir. Eğer bölümler hoşunuza gittiyse oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. 💛

~zey