Όλα όσα δεν άγγιξαν οι λέξεις (σου) | ✓

Η αρχή.

Κάποτε ήμουν κάποια, ήσουν κάποια και κάποιος και κάτι άλλο και αυτό και εκείνο και το επόμενο από το άπειρο.

Κάποτε θυμάμαι μπορούσες να με αγγίξεις και να νιώσω ζέστη, εκείνη τη ζέστη που βγάζει η ομορφιά του ονείρου και το χάος του εφιάλτη.

Αλλά τώρα μπορείς να αγγίξεις μόνο την επιφάνεια. Δες μπαίνεις κάτω από το δέρμα μου, να μυρίσεις τα χιλιοστά που με κάνουν ολόκληρη και τα μικρά πράγματα που με κάνουν ατρόμητη μπροστά σου. Με κοιτάς αλλά δεν με βλέπεις. Με ακούς αλλά δεν ακούγομαι. Αναρωτιέμαι αν πλέον νιώθεις κάτι ή και τίποτα απολύτως. 

Εκεί που ήμουν πολλά, εκεί που κατείχα πολλά, τώρα είμαι ένα μπροστά σου, αιμορραγώ και κρατιέμαι με δυσκολία. Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πώς με άλλαξες. Ή γιατί όταν με παράτησες με θυμήθηκες. Ίσως τελικά νιώθεις κάτι. Ίσως τελικά θυμήθηκες πως νιώθεις κάτι και πήρες εμένα και το ένα πράγμα που είχα και θέλησες να γνωρίσεις ξανά το παρελθόν χωρίς να δέχεσαι πως υπήρξε.

Και γυρίζω, και γυρίζεις, και γυρίζουμε δίχως αύριο.

Αλλά δεν πειράζει, αν είναι να σε έχω έτσι δίπλα μου, ας είναι. Ας είναι ό, τι θέλει και ό, τι ποθεί. Τώρα σε έχω μπροστά μου, με κοιτάς, σε κοιτώ και ο κόσμος γύρω δεν υπάρχει.

Μόνο εγώ και εσύ.

Ένας τρόμος και μια ελπίδα, άραγε θα γίνω πάλι το όνειρο σου; Ή οι λέξεις σου θα με θάψουν κάτω από τη γη;

Και γυρνάω.

Και γυρνάω.