Όλα όσα δεν άγγιξαν οι λέξεις (σου) | ✓

Μια κάποια (α)συνέχεια.

Μια κάποια συνέχεια στην ασυνέχεια μου γιατί όπως είπες κάποτε, είμαι ένας τέλειος κύκλος, πηγαίνεις γύρω μου και δεν μπορείς να βρεις το τέλος της πρότασης. Έχει και άλλο, και άλλο, και οι λέξεις πληθαίνουν, και τα νοήματα μικραίνουν γιατί χάνεσαι, χάνεσαι μέσα μου, και οι σκέψεις που νόμιζες πως είχες γίνονται δικές μου.

Κάθομαι τώρα και σε κοιτώ με ένα χαμόγελο γιατί με κρατάς ξανά στα χέρια σου και ας μη το καταλαβαίνεις. Χαμογελάω, γιατί ξέρω πως σε αγαπάω, όπου και αν με αφήσεις, θα τρέξεις να με βρεις. Θα πας στην επόμενη λέξη, θα πεις την επόμενη αλήθεια, το ψέμα σου να στάζει στην άκρη των χειλιών σου, σαν να φοβάται τον κεραυνό μου.

Κοίτα με, δεν κλαίω, πλέον δεν έχω δάκρυα, τα πήραν όλα τα γράμματα σου. Το πώς αγγίζεις το στυλό πάνω μου, να ζωγραφίσεις το μέλλον σου, με εμένα, με εκείνη, με εκείνον, προπάντων χωρίς τον εαυτό σου.

Μου είπες «Έλα» και σηκώθηκα, ήρθα, σε έπιασα και σε άφησα να με πετάξεις. Σου φωνάζω, πονάω, ραγίζω και σπάω. Αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ, κρατιέμαι από τη τελευταία σταγόνα του αίματος σου, τη τελευταία κλωστή της χάρης σου, το τελευταίο σημείο του κύκλου μου αντέχει, λίγο ακόμα, είμαστε εκεί.

Και φτάνει το τέλος. Με κοιτάς. Σε κοιτώ.

Αλλά κανείς δεν λέει αντίο. Κανείς δεν λέει κάτι. Εσύ χαμένος, εγώ τελειωμένη.

Και πάλι από την αρχή.

Και γυρνάω.

Και γυρνάω.