"Ben acının ta kendisiyim"
Uçuruma gidiyorum.Aşağı bakıyorum ama,bunun bir sonu yok.Heryer karanlık.Sadece ay ve yıldılar çok parlak.Beynimin içinde bir şeyler dönüyor.Neden burdayım bilmiyorum.Sadece rüzgar çok sert esiyor.Sert rüzgar iliklerime kadar beni dondururken,aşağı kendimi bırakma hissi daha fazla geliyor.Bu hissin daha önce ne olduğunu bilmiyordum.Ama şu an ihtiyacım olan tek şey buydu.Yok olmak...Vücudumda bilmediğim keskin bir ağrı var.Bedenim benim ruhuma o kadar ağır ki,Her an düşecekmiş gibi hissediyorum.Arkama baktığımda ağaçların kökünden çıkıp savrulduğu görüyorum.İçimdeki fırtına kadar sert ve hırçın.Artık daha fazla soğuğa dayanamayan bedenim yavaş yavaş gevşiyor.Her şeyi,herkesi geride bırakıp aşağı bırakıyorum kendimi...Eğer en son bir şey isteyecek olsaydım,onu görmek isterdim.onu...Haketmiyordum. Onu görmeyi.Ama çok geçti.Şimdi tek hissettiğim artık melek olduğumdu.Hafif,duygusuz,güzel,Sakin,Mutlu...Yıkık Yada her zaman üzgün olan değil....
"Ben acıdan doğdum..."
"Ben onu seviyorum"
Nehir kendi halinde,dalgın bir şekilde yolda giderken,dikkatsizliğinden gelen arabayı görmedi.Ama orda yalnız değildi.Yanında duran genç adamla yol kenarına savrulup gelen Arabadan sıyrılınca o zaman anlamıştı İşte.O ölmek istese bile,uzaklarda bir yerlerde birileri bile yaşamasını isterdi.Kafasını kaldırıp beraber düştüğü adamın gözlerine baktığında anladı ki o an o da ölmek istemiyordu....
"Biliyorsun dimi Ateş,ben öleceğim..."
"Hayır nehir...ben biliyorum ki sen yeniden doğacaksın...hemde kendi intikam küllerinden..."
Bu hikaye bir intikam ve Tutku'nun hikayesi...şimdi hazır mısınız başlamaya...
-Serrakahya-
-Siyaha karışan beyaz-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Siyaha karışan beyaz
Teen FictionNehir ve ateş birbirinden farklı iki insanlar ama aynı kalpleri taşıyorlar bedenlerinde.İkisi ne ayrılabiliyorlar ne de ayrı kalabiliyorlar.Birbirlerinin ilaçlarılar ama farkında değiller.Su kendini bildi bileli ne kadar yıkıksa,Ateşte kendini bildi...
