En son delice ağladığımı hatırlıyorum, ağlamaktan yorgun düşen vücudum kendini yavaşça uykuya bırakmış.Gözlerim şişmiş ve enerjim yok denecek kadar az.
Kendimi biraz zor da olsa toplayıp lavaboya yöneldim,yüzümü yıkadım.
Ev çok sessizdi,bende bu sessizlikten yararlanıp hızlı bir şekilde sokağa atıverdim kendimi.Bugün'ün cumartesi olması beni sevindirdi çünkü bu psikolojiye okula gidebileceğimi sanmazdım.
Yürürken içimden şarkılar mırıldandım ve yavaş yavaş düşüncelerime boğuldum.
Neden bunları yaşadığımı sorguladım,
"neden benim üzüleceğimi bile bile doğum günümü kutlarlar ki?"derken bir köpek sesi beni düşüncelerimden ayırdı, yolun yanında epey küçük beyaz bir köpek gördüm.
Yüzümde tatlı bir ifadeyle yanına koştum,
heyecandan kuyruğunu sallayan bu yavrucağı kucağıma aldım ve bir köşeye oturdum.
Fazlasıyla sevgiye aç bir köpek sevilmek için nasıl da kendini tatlı bir hale sokuyor.
Bir sokak ötedeki bakkaldan süt aldım ve köpeğe verdim, içimden "ismini ne koyabilirim" diye düşündüm.
"Mantar!" işte buldum!
Akşama kadar Mantar ile ilgilendiğim için saatin kaç olduğunun bile farkına varmamışım."Çok geç,oldu eve gitmeliyim" derken Mantar'ı ne yapacağımı düşündüm. Küçücük köpek ruh halimi bir anda değiştirivermişti.
Biraz düşündükten sonra bahçeye koymanın mantıklı olacağını düşündüm ve eve doğru yol aldım.
Yolda anneme haber vermek için elimi telefona uzattım, sonra"ne gereği var?"
diyerek yoluna devam ettim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Cam duvarlar
Novela JuvenilAttığım kahkahalara bakmayın,onların arkasında derin bir yalnızlık ve sancı var....
