You are my wind

1 පරිච්ඡේදය

සවස් වරුව හෙමින් හෙමින් ගෙවී යමින් තිබුනා. මාපෝ පාලම උඩින් නින්දෙන් වගේ ඇවිදගෙන ආපු Bo hee පාලම උඩට ගොඩ වුනා. වටේ පිටේ කවුද ඉන්නේ කියලවත් එයාට ගානක් තිබ්බේ නෑ. මාපෝ පාලම යටින් ගලා යන නිසල ජල කද දිහා ටික වෙලාවක් බලාගෙන හිටපු ඇය, හිතට වද දෙන කිසිම සිතුවිල්ලකට ඉඩ නොතියා වතුරට පැන්නා.

💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔

ලොකූ හිසේ කැක්කුමත් එක්ක ඇස් ඇරපු Bo hee මුලින් වටපිට බැලුවා. තමන්ම තමන්ගේ මරණය තෝරගත්තා වුනත් ඒ වෙද්දි තමන් ඉන්නේ හොස්පිට්ල් එකක කියලා තේරෙන්න Bo heeට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ. පුරුදු වේදනාබර හැගීම් ආයෙත් Bo hee ගේ හිතට එන්න පටන් ගත්තා. ඒත් එක්කම ඩොක්ටර් Bo hee ගේ වාට්ටුවට ඇතුලු වුනා.
ආහ්, ඔයා ඇහැරුනාද? ඔයාව බොහොම අමාරුවෙන් තමයි බේරගත්තේ. තව විනාඩි 10 ක් එහා මෙහා වුනානම් ඔයාව බේරගන්න වෙන්නෙ නෑ.

ඇයි මාව බේරගත්තේ? මට මැරෙන්න ඕනි.

වෛරය පිරුනු ඇස්වලින් Bo hee ඇහුවා.

දරුවෝ ඔයා දන්නවද ජීවිතයක වටිනාකම? දවසට කී දෙනෙක් අපෙන් ජීවිතේ බේරලා දෙන්න කියලා ඉල්ලනවද? ඔයාලා ඒ වටින ජීවිතේ නැති කරගන්න හදනවා.

Bo hee ඇහුනේ නෑ වගේ හිටියා.

ඔයාට භෞතිකව නම් වැඩි හානියක් නෑ. ඒ උනාට ඔයාට කවුන්සලින් සෙශන් වලට යන්න වෙනවා. සූසයිඩ් කරගන්න ට්‍රයි කරපු අයට අනිවාර්යයෙන්ම ඒ සෙශන් වලට යන්න වෙනවා.

  තමන්ගේ ජීවිතයට කවුන්සලින් වලින් කිසිම වැඩක් වෙන්නෙ නැති බව Bo hee දැනන් හිටියා. එයාට ඕනි වුනේ පුලුවන් තරම් හොස්පිට්ල් එකෙන් ගිහින් තමන්ට කරන්න බැරි වුන දේ ආපහු කරන්න. ඒ කියන්නේ මේ ජීවිතෙන් ඈත් වෙන්න.
ඒත් කවුසලින් සෙශන් එක Bo hee ගේ ජීවිතේ සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් කලා. ජීවිතේ ඉල්ලලා අඩන මිනිස්සු එයා එයාගේ ඇස් දෙකෙන්ම දැක්කා. ඒ Bo hee කවදාවත් නොදැකපු දෙයක්. මෙච්චර කල් Bo hee දැකලා තිබ්බේ තමන්ව විනාස කරපු, තමන්ව රවට්ටපු මිනිස්සු විතරයි. ඒත් තමන්ගේ වටිනාකම දන්න, තමන්ව ඕනි මිනිස්සු ඉන්නවා කියලා Bo hee දැනගත්තේ හොස්පිට්ල් එකේ අසරණ වුනු, වයසගත අයට උදව් කරලා.
සති දෙකක් යද්දි Bo hee ගේ කවුන්සලින් සෙශන් එකත් ඉවර වුනා.