It's all about blood... I mean love

Hoofdstuk 1

Ash

Ik rende over het veld. Mijn voeten vlogen bijna over het gras. 'Damian ik sta vrij!' Riep ik naar mn teamgenoot. Hij speelde de bal over en ik nam hem aan. Ik rende en rende, ontweek de ene tegenstander na de andere. Nog tien meter, nog vijf... toen stond ik oog in oog met de keeper; een grote, stevige jongen met blonde stekeltjes. Hij keek me aan, vastbesloten om deze bal te stoppen. De tijd leek te vertragen en het gejuich van de supporters werd zachter. Ik concentreerde me op de bal en het doel. Toen haalde ik uit. De bal vloog door de lucht, de keeper dook... mis. De bal vloog vol in de kruising. Even was het stil. Daarna barste het gejuich los. Het eindsignaal klonk: de wedstrijd was afgelopen. En we hadden gewonnen! Ik werd door mn teamleden opgetild en toen ik weer op de grond stond viel Anissa me om de hals. Haar lippen streken vluchtig langs mijn wang. 'Goed gedaan!' Zei ze terwijl ze een lok haar om haar vinger wikkelde. Ik wilde haar bedanken maar ik werd door mn teamleden meegesleurd naar de kleedkamer.

Toen ik mijn shirt over mn hoofd getrokken had, stond Damian ineens voor me. 'Hoe is die Anissa nou eigenlijk?' vroeg hij terwijl hij me veelbetekenend aankeek. Ik gaf hem een mep voor zijn hoofd met mijn shirt. 'Doe normaal man.' Damian begon te lachen. 'De hele school weet het al, komop. Het is zo overduidelijk.' Ik begon te lachen. 'Is het echt zo duidelijk?' Het hele team knikte. Ron kwam de kleedkamer binnen sloeg me op mn schouder. 'Sup gasten.' Ron was onze verdediger en een van mijn beste vrienden. 'Gaan jullie mee wat drinken?' Dat aanbod werd met veel enthousiasme ontvangen. Binnen no time stond iedereen buiten en gingen we opweg naar onze stamkroeg De Polo.

Met veel lawaai kwamen we binnen. Vrolijk keek Marco, de barman, op van de toog. 'Gewonnen zeker?' Damian knikte heftig. 'Dankzij Ash. Die knalde de bal op het laatste moment loeihard in de kruising.' Marco knikte goedkeurend.

Toen we allemaal wat te drinken hadden en aan een tafeltje zaten, wees David naar de hoek bij het raam. 'Kijk eens wie daar zit.' Het hele team draaide zich om naar het meisje dat bij het raam zat. Ze was volledig in het zwart gekleed en ze grote zilveren oorringen in. Haar ogen waren donker opgemaakt. Ze nam kleine slokjes koffie terwijl ze ondertussen op het scherm van haar laptop keek.

'Ik snap niet hoe je zo over straat kunt gaan.' De rest van het team knikte een beetje. 'Hoe heet ze eigenlijk? Het zal vast geen mooie naam zijn want dat past niet bij haar uiterlijk,' vervolgde David. Iemand wist te vertellen dat ze Emily heette. David moest daar smakelijk om lachen. Onderling werden een aantal opmerkingen over Emily uitgewisseld. Iemand zei dat het gerucht rondging dat ze een vampier is. Iedereen vond dat erg grappig en de meest idiote vampierimitaties werden uit de kast gehaald. Ik deed vrolijk mee maar ergens zat het me niet lekker. De meeste geruchten bevatten toch wel een kern van waarheid?

De deur van het café ging open en Anissa kwam binnen. Ze liep linea recta naar het tafeltje waar we aan zaten en liet zich op mijn schoot zakken. Haar ene arm sloeg ze over mn schouder, de andere legde ze nonchalant op tafel. De jongens begonnen te joelen. Ik duwde haar van mijn schoot af. Verwonderd keek ze me aan. 'Anis', begon ik, 'dit gaat niet werken. Dat weet jij ook. Ik vind je aardig en dat is het. Het wordt niets tussen ons.' 'Au. Dat deed vast pijn,' mompelde Ron. Anissa schonk hem een dodelijke blik. Toen draaide ze zich om en wandelde heupwiegend het café uit.

De jongens keken me vol bewondering aan. 'Shit gozer, waarom deed je dat? Anissa is bloedmooi!' Damian zijn gezicht sprak boekdelen; hij had het wel geweten. Ik leunde achterover en grijnsde. 'Soms moet je ze even laten wachten. En geloof me, daar wordt alles alleen maar beter van,' voegde ik er met een knipoog aan toe. De jongens begonnen te lachen en David sloeg me op de schouder. 'Van jou kunnen we nog wat leren.'

Emily

Ik zat gewoon rustig aan een tafeltje toen zij binnen kwamen. De "populaire kids". Ze dachten waarschijnlijk dat ik ze niet kon horen, maar ik heb elk woord verstaan. Ze hadden het over mij. Ze noemden me een vampier. En ik maar denken dat alleen meisjes dat soort dingen zeiden... Ik heb me vergist. Ik snap nu niet meer hoe ik übehaupt heb kunnen denken dat ze me met rust zouden laten. Ze vinden me anders. Misschien hebben ze wel gelijk. Maar het gaat hen geen klap aan. Ze moeten uit mijn leven blijven. Het gaat ze niet aan wie of wat ik ben.