It's all about blood... I mean love

Hoofdstuk 2

Emily

Zorgvuldig stiftte ik mijn lippen zwart. Toen ik klaar was keek ik in de spiegel en knikte goedkeurend naar het meisje dat met donker opgemaakte ogen terugkeek. Ik schoof een ring met een glanzende steen om mijn middelvinger. Ik had mijn oortjes in en playbackte de tekst mee. De muziek stond keihard, dus had ik niet door dat mijn moeder binnenkwam. Mijn ma zei later dat ze wel vijf keer mijn naam geschreeuwd had voordat ik me omdraaide en haar zag. Ze bekeek me van top tot teen en zuchtte. "Emily, waarom al dat zwart? Je lijkt wel een geest, voeg eens wat kleur toe aan je uiterlijk." Ik rolde met mijn ogen. "Ik draag toch wel eens donkerrode lippenstift dus wat zeik je nou!?"

Mijn moeder was een bekende modejournaliste en dus eiste ze dat ik er altijd tiptop volgens de laatste mode bij liep. Om haar een plezier te doen had ik de kleren die zij klaar had gelegd wel eens aangetrokken maar daar voelde ik me vreselijk in. Al die kleuren en motiefjes... nee, vriendelijk bedankt.

Ik smeet mijn boeken in mijn tas. Ik had helemaal geen zin in school. Iedereen is zo oppervlakkig en hetzelfde. Niemand durft zijn mond open te trekken en zijn eigen mening te geven. Ik kleede me anders en mensen vonden dat raar. Ik was meer dan eens gepest en de rare opmerking vlogen we me nog vaak zat om de oren. In het begin werd ik daar erg verdrietig van, maar ik heb mezelf geleerd om me daar niet meer zoveel van aan te trekken. Dat wil niet zeggen dat het me niet raakt, maar dat ik er beter mee om kan gaan. Ik deed mijn rugzak om en keek op mijn horloge. Shit, ik was te laat. Vliegensvlug rende ik de trap af en fietste op mijn allerhardst naar school.

Twintig minuten te laat kwam ik het klaslokaal binnenrennen.

Met gefronsde wenkbrauwen keek mijn docent me aan. "Kun je ons vertellen waarom je zo laat bent?" Ik dacht even na. "Iemand zei tegen me dat ik naar de hel kon lopen. Eerst kon ik het niet vinden, maar nu ben ik hier. En ik denk dat dit behoorlijk in de buurt komt." Het gezicht van de leraar werd langzaam rood. Gelijk kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom moest ik altijd van dit soort domme dingen zeggen. "Ga je maar melden. Ik heb geen zin in een grote mond van mijn leerlingen."

Een aantal klasgenoten lachten zachtjes. Ik voelde hoe mijn wangen kleurden. "Stoerdoenertje" hoorde ik iemand fluisteren. Ik het lokaal rond en zag hoe Ash zijn grijns achter zijn hand probeerde te verbergen. Ik rolde met mijn ogen. Als een van ons twee een stoerdoenertje is dan is hij het wel, dacht ik. Met zijn dure kleren en grote mond. Ik had een hekel aan dat soort mensen.

Mijn docent keek me afwachtend aan. "Waar wacht je op?" Ik keek hem recht aan, maar toen ik de blik in zijn ogen zag sloeg ik snel mijn ogen neer. Ik draaide me om en liep snel het lokaal uit.

Zachtjes klopte ik op de deur van het kantoor van de rector. "Binnen" klonk het gedempt. Ik stapte naar binnen en de rector keek op. "Hallo Emily, wat kan ik voor je doen?" Zijn stem was niet onvriendelijk. "Ik moest me melden van meneer Blok. Ik was te laat in zijn les en hij vond me brutaal toen ik antwoord gaf op zijn vraag waarom ik te laat was."

"Wat zei je dan?"

"Nou hij vroeg dus waarom ik te laat was, en ik zei dat iemand tegen me gezegd had dat ik naar de hel kon lopen. En dat ik het eerst niet kon vinden, maar dat ik nu ergens was wat redelijk in de buurt kwam." De rector begon te lachen. Onzeker keek ik naar hem. Had ik iets verkeerd gedaan ofzo? Toen hij uitgelachen was keek hij me verontschuldigend aan. "Sorry maar ik ben blij te horen dat je een keer niet over je heen hebt laten lopen. Bedankt Emily. Je mag weer gaan." "Ik krijg dus geen straf?" Ik voelde de opluchting door me heen stromen. "Je krijgt geen straf. Maar dit blijft wel tussen ons he?" De rector knipoogde. Ik knikte heftig. "Je kunt gaan Emily. Fijne dag verder."