Let's talk about you and me -Zayn Malik

30.Ashton

Δύο βδομάδες.

Δύο ηλίθιες, κουραστικές βδομάδες.

Δεν έχουμε μιλήσει καθόλου..δεν απαντάει στα μηνύματα μου, ούτε στα τηλεφωνήματα μου. Δεν έχει τύχει να τον δω έξω, προφανώς επειδή βγαίνει όλη μέρα, και ίσως με την Lora. Κοντεύουν να τελειώσουν οι Πανελλήνιες μου, και ακόμα δεν έχουμε μιλήσει. Έχω κλάψει λίγο, όχι για τον Zayn, αλλά για το ζόρι των μαθημάτων. Είναι πολύ δύσκολο να αποστηθίζεις ένα ολόκληρο βιβλίο, για τον θεό, γιατί το κάνουν αυτό;  Έχω ακόμα ένα μάθημα να δώσω, το δίνω αύριο, και επιτέλους τελειώνω.

Αλλά ας γυρίσω στο κύριο θέμα.. Σίγουρα είναι νευριασμένος, και εγώ θα ήμουν! Αλλά να μην με πάρει ένα τηλέφωνο για να του δώσω εξηγήσεις; Ή έστω να ρωτήσει πως τα πάω με τις εξετάσεις! Δεν τον νοιάζει, είμαι σίγουρη γι’ αυτό, απλά περίμενα μια πιο ώριμη στάση. Θα μπορούσε να μείνει εκείνη την μέρα, να μου κάνει ολόκληρη ανάκριση αν θέλει, αλλά αντί αυτού, έφυγε χωρίς να ξέρει τίποτα. Και αυτός ο Ben…

Τον είχα πάρει τηλέφωνο, ήμουν χάλια εκείνη την στιγμή, και ο David ήταν με το μέρος του Zayn, οπότε η Emily και ο Ben ήταν οι μόνοι που ήταν δίπλα μου. Με τον David, είμαστε σαν άγνωστοι. Δεν μιλάει ο ένας στον άλλον, δεν ανασαίνει ο ένας δίπλα στον άλλο, δεν τρώμε στο ίδιο τραπέζι, δεν καθόμαστε μαζί..και καλύτερα έτσι!  Λύσαμε το θέμα μας με τον Ben, μου ζήτησε και συγγνώμη, αλλά ούτε σε αυτό το μήνυμα δεν απάντησε ο Zayn. Δεν ξέρω γιατί τρέχω από πίσω του, πραγματικά..

‘’Διαβάζεις;’’ Με ρωτάει η μαμά μου ενώ μπαίνει στο δωμάτιο μου. Φυσικά και τους μιλούσα απότομα από εκείνη την μέρα, δεν υπήρχε περίπτωση να τους αφήσω να με κάνουν ότι θέλουν επειδή είναι ‘’’’’γονείς μου’’’’’.

‘’Όχι, θα πάω στο σχολείο.’’ Της πετάω, και την προσπερνάω αφού παίρνω την τσάντα μου.

Ευτυχώς για όλους μας, το σχολείο μας παρέχει κάτι καλό.. Η αίθουσα χορού είναι πάντα ανοιχτή τα απογεύματα σε περίπτωση που κάποιος μαθητής θέλει να κάνει πρόβα. Χαιρετάω τον υπεύθυνο με ένα χαμόγελο, και αφού με ενημερώσει πως είναι ανοιχτά, μπαίνω μέσα γρήγορα. Πετάω την τσάντα μου στο πάτωμα, και βάζω το CD να παίζει.

Too close.

Ότι πρέπει για την ώρα.

‘’And it feels like I am just too close to love you…’’

Παίζει το ρεφρέν για τουλάχιστον 10η φορά, αλλά δεν σταματάω. Θέλω να αναπνεύσω, και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος. Κάνω όσες πιο ανοιχτές κινήσεις, κάνω ότι μπορώ για να πονέσω. Με τον πόνο μαθαίνεις, έτσι λένε τουλάχιστον.. Τα πόδια μου με κρατάνε για τουλάχιστον άλλα δέκα λεπτά, αλλά δεν με νοιάζει, θέλω να το τερματίσω.

Τελειώνει ξανά το τραγούδι, και ενώ είμαι έτοιμη να το ξανά βάλω, μια φωνή με σταματάει.

‘’Ει, νομίζω ότι χρειάζεσαι ένα διάλειμμα.’’ Λέει χαμογελαστά το αγόρι

‘’Είμαι καλά, ευχαριστώ.’’ Ανταποδίδω στο χαμόγελο

‘’Όντως είσαι; Χορεύεις σίγουρα 1 ώρα χωρίς σταματημό. Στην θέση σου θα είχα γίνει ένα με το πάτωμα.’’ Συνεχίζει χαμογελαστά, και δεν μπορώ παρά να γελάσω.

‘’Με παρακολουθείς;’’ Λέει παριστάνοντας την έκπληκτη

‘’Όχι ακριβώς… Ashton.’’ Μου συστήνεται και δίνει το χέρι του