BEAUTIFUL ✧ LuQi

✧ 1.8 ✧

Yuqi: Yeminle salaksın.

Lucas: Biliyorum.

Yuqi: Bak... Güzelce
söylüyorken sil o resimi.

Gerzek herif senin yüzünden
gün boyu herkes bana baktı.

Lucas: Üzgünüm.

Sadece hesabımda senin de
olmanı istedim.

Yuqi: Bu hareketlerini kesmeni sana daha dün söylemiştim...

Rol yaptığının farkındayım.

Her neyse.

Ödev📌

Artık konuşmamız için bir sebep olduğunu
sanmıyorum.

Lucas: Basketbol maçına
da gelmedin.

Yuqi: Aynen,

Gelseydim de tüm söylentiler onaylansaydı
değil mi?

Lucas: Neden?

Güzel olmaz mıydı?

Sen ve ben

Yuqi: Sen ve ben mi?

O sen ve diğerleri olacak
sanırım.

Lucas: Çok zorsun cidden.

Daha ne yapmam gerekiyor?

Yuqi: Bir şey yapmana
gerek yok.

İlla ki bir şey yapman
gerekiyorsa,

Benimle neden yakın olmaya çalıştığını söyle.

Bana güvenilir gelmiyorsun.

Her gün bir başkasıylasın...

Lucas: Bir başkası?

Bir başkası yok.

Ben seni seviyorum Yuqi.

Sadece, kısa bir an bütün bedenimin karıncalandığını hissetmiştim. Ancak bu çok uzun sürmemişti.

Lucas: Buna inanmadın değil mi...

Her neyse, beni yakaladın.

Öncelikle ilk sorunu cevaplamam gerekiyorsa,

Beraber yaşadığın kadınla
konuşmam gerekiyor.

Yuqi: Ne?

Lucas: Bildiği ancak
sustuğu şeyler var.

Buna eminim.

Ona ihtiyacım var.

Yuqi: Ne yani,

Teyzemle konuşman gerekiyordu,

Ve sırf bu yüzden benimle
bir bağ mı kurmaya
çalıştın?

Lucas: Ne?

Bir dakika...

Yuqi: Pekala, artık ikincisini cevaplamana gerek
kalmadı.

Hatta daha fazla açıklama yapmana bile gerek yok.

Ve son olarak sen
tam bir şerefsizsin.

Tekrar görüşmemek
üzere.

Ellerimin titrediğini hissediyordum. Uzun zamandır ilk defa, bütün bedenimin karıncalandığını hissetmiştim. Ben kendime ne yapmıştım böyle?

Zaten Lucas'ın bu yaptıklarının arkasında bir şeyler olduğunun farkındaydım ancak bu durum daha çok kalbimi kırmıştı. Daha önce hiç böyle hissettiğimi hatırlamıyordum. Birkaç saniye öncesine kadar seni seviyorum dediğinde hissettiğim duygular ve şu anki duygularım tamamen birbirine karışmıştı. Şimdi de otobüsten inmiş ve eve doğru ilerliyordum.

Lucas: Yuqi

Buluşalım.

Birkaç dakika buluşalım lütfen.

Evde misin?

Şu an evinizin önündeyim.

Yuqi: Sen..

Sen cidden ne yapmaya
çalışıyorsun?

Lucas: Bak...

Beni yanlış anlıyorsun.

Yuqi: Evimden
uzak dur Lucas.

Adımını atmayı bile
aklından geçirme.

Korkuyordum. Bu yüzden dizlerimde bulduğum tüm güçle koşmaya başlamıştım. Teyzem bu tarz şeylerden çok çabuk etkilenen biriydi. Belki de Lucas'la önceden karşılaşmış ve geçmiş hakkında konuşmuşlardı. Belki de teyzem bu yüzden gittikçe kötüleşmiști.

Evimin önüne geldiğimde nefes nefese kalmıştım. Lucas bana bakarken, ben de hareketsiz bir şekilde ona bakıyordum.

Çok kısa bir an, gerçekten çok kısa bir an benden hoşlandığını sanmıştım. O andan itibaren, artık tamamen yabancı olduğumuza göre, daha fazla konușmamızın da bir anlamı yoktu.

En sonunda gözlerimi ondan kaçırdım ve onu görmezden gelerek evin bahçesinin kapısına doğru yöneldim ancak kolumdan tutarak beni durdurmuştu.

"Yuqi bekle."

"Sorunun ne bilmiyorum ama lütfen başka birinden yardım iste Lucas."

Kırgındım ve bu gece çok daha kırılmıştım. Lucas'ın hareketlerinin rol olduğunu çok önceden sezmiștim zaten. Ama kısa bir an, her şeyin gerçek olmasını dilemiștim. En azından resmimi paylaştığı anda, samimi olmasını dilemiștim.

Gözlerimin dolmaması için elimden geleni yaparken, Lucas yanında taşıdığı fotoğrafı bana göstererek umutla, gözyaşlarıyla dolmak üzere olan gözlerime bakmıştı.

"Bu kişiyi daha önce görmüş olabilir misin?"

Fotoğrafta iki çocuk vardı. Biri Lucas'tı, diğeri ise belki ondan birkaç yaş büyük bir çocuktu. Daha önce görmediğime emindim ancak önemli olan o değildi. Lucas'ın sırf bu sebeple bana yaklaşmaya çalışmış olmasıydı. Belki de bu kadar çabuk etkileneceğimi hesaba katmamıștı.

"Sen hep kendi doğruların için başkalarına yalan mı söylersin?"

Lucas sessiz bir şekilde bana bakmayı sürdürürken, az önce tuttuğu kolumu kendime çekerek bahçeden içeri girdim ve demir kapıyı kapatarak arkamı döndüm. Bir daha onu hiçbir şekilde görmek istemiyordum. O da bunu anlamış olmalı ki daha fazla üstlememiș ve ben eve girene kadar arkamdan bakmıştı.