The Fate's Game [On Hold]

Ten.

[Warning: short chapter ahead]

Ashley's POV

Fear.

Ano nga ba ang fear para sa'kin? Ano nga ba ang mga kinatatakutan ko?

Masiraan ng phone? Daga? Maiwan mag-isa? Tumanda nang walang kasama? Malaman na lahat ng taong mahal ko, galit sa'kin?

"I see, walang sumasagot. Gusto kong malaman ninyo na ang mga bagay na naiisip niyo ngayon ay nagpapatunay lamang na totoo kayong tao," tila natawa ang mga kaklase ko sa sinabi niya kaya't napangiti rin siya. "Tao kayo kasi nakakaramdam kayo. Kasi nararanasan niyo -- natin na matakot."

"So, class, what is fear?" Tanong niya pero ang totoong tanong dito,

"Eh miss, ano pong kinalaman ng fear sa naging debate kanina?" Ayan na nga. Naunahan na ko.

"Wala, kailangan ba may koneksyon?

"Pero syempre, joke lang." HA HA HA, tatlong tawa para sa'yo. "Gusto ko lang makita kung pa'no niyo haharapin ang sitwasyong ganun. Fourth year na kayo, alam niyong hindi lahat ng tao magugustuhan mo. At hindi lahat ng tao magugustuhan ka.

"Dahil din doon, may natuklasan ako." Nanatili akong nakikinig sa kanya dahil.. bakit nga ba? "Nalaman kong may mga estudyante akong takot makasakit ng kapwa pero mayroon ding handang talikuran ang takot para maitama ang mali. Sa pagkakataong ito, ang mali ay ang hindi magandang pag-uugali ng taong iyon diba? Pero ano nga ba ang tama?"

Tumayo si Tristan at nagsalita, "Kung tama at tama lang rin ang itatanong niyo, isasagot ko na tama ang sabihin nalang sa kanya ang mali despite hurting his or her feelings. Pero mahihirapan akong gawin ito. It's easier said than done kasi sino nga namang hindi takot makasakit ng damdamin, diba?"

"Good point, Mr. Guevarra. Anybody else?"

"You are right but won't choosing the latter makes the situation better?" Sabi ni Yan. "Ay bongga, rhyming." She chuckled. Kakaiba rin talaga tong kaibigan ko.

Well that is kung tinuturing niya pa rin akong kaibigan.

I shaked that thought off my head. Ano pa nga bang magagawa ko?

This lesson was supposed to let us know about fear. And it did. As my classmate was speaking, I thought of what I fear the most. Losing someone important. Losing people who are certainly close to my heart. So if I were you, I'd swallow my pride and face my fears before it's too late.

Binasa ko ulit ang huling paragraph ng essay ko bago ito ipinasa sa teacher. Akalain mo, sa hinaba haba ng discussion, sa essay lang pala ang bagsak namin?

"Thank you, Ms. Choi. You may go home now."

Siguro iniisip niyo kung bakit ang drama ko sa essay no? Nevermind about it. Wala lang yun, pampaganda. Pampataas ng grade.

Or is it?