BLOOD // WATER (TR)

Ön söz

Acı, yaşamanın ödülüdür. Acı çektiren de vardır, çekende. Yeni gelenler acı çeker, eskiler... eskiler kral olarak sayılır.

Ben kralım

                                            .......

Bir insanın ilk ve son hatırladığı şey acıdır. Kan içinde doğarlar, ve eğer yeterince şanslılarsa bu acıya çok uzun süre katlanmak zorunda kalmazlar.

İlk anımda yaşadığım duygu acıydı. Benden büyük öğrencilerin yüzlerindeki o pişkin gülümsemeleriyle beni yere itmeleri. Onların alaycı hareketleri benim kaldırabileceğimden çok daha fazlaydı. Gözyaşlarımın biriktiğini hissettim, yüzümde ve kollarımda olan kesiklerin acısını hissettim.

İşte o zaman anladım, ben kan içinde boğularak ölecektim. 7 yaşındaki bi çocuk için çok hastalıklı bir düşünce. Ama o an o gerçekliği kemiklerimin derinliklerinde hissettim.

Nerdeyse bir yıl sonra kendime söz verdim kanadığımdan daha çok kan döktürecektim.

Sokakları kanla boyayacaktım. Benim karşıma geçen herkes ikincil hasardan başka bişey değildi.

Kimseye güvenme. Benim deyimim buydu, birine güvenmek demek ona sırtımı yaslayabileceğim anlamına gelirdi. Ve bunun işe yaramadığını çok iyi biliyorum. İnsanlar kör kütük güvenince saçma kararlar veriyorlar. Ve bu da birinin beni tenha bir köşede ölesiye bir şekilde dövmesi için olan bedava bi bilet gibiydi. Son bir düşünceyle sinirimin kızıştığını hissettim "siktiğimin insanlarına güvenmemeliydim."

Onların geldiğini ben bile görmedim, bir kişiyken bi anda yedi oldum, altı fazlalık vardı. Onlara güvendim, ve bunu isteyerek yaptım.

Şimşek gibi geldiler yanıma, onların varlığı beni sersemletiyordu. Onların yanında olmak şimdiye kadar tek başıma hayal ettiğim her şeyden çok daha güzeldi.

Ama o altı kişiden sadece birini heryere takip ederdim, onun beni ölüme götürmesine bile memnuniyetle izin verirdim. Bunun benim aptal olduğumu belli ettiğini biliyorum, ama onunla olmak bana dünyadaki tüm uyuşturuculardan daha iyi kafa yapıyordu.

Belki kendimi tuttuğum içindir. Mantıklı bi seçim yaptığımı, kendimi koruduğunu düşünmüştüm.

Ama nihayetinde bu karar ilerde en pişman olduğum karar oldu.

Korku arttığında ve kanımız donduğunda dokunulmaz olduğumuzu düşünürdük. Dünyanın en tepesinde, oyunun en ilerisinde olduğunuzu düşünürdük. Herkezi ve herşeyi yönetmek, karar vermek ve hevesimizi almak, kendi gücümüzle sarhoş olmak.

Yenilmez hissettik, kurşun geçirmez.
Krallar gibi hissettik.
Hayır.
Tanrı gibi hissettik.

Tam o andaydım, gururumuzun ve aç gözlülüğümüzün en yüksekte olduğu o andaydık. Her şey mahvoluyordu. Kraliyetimiz sanki kum gibi ufalanıp kayboldu. 2 yıl boyunca çok çalıştığımız her şey duman gibi kayboldu.

"Zamanı gelince artık varolmayacağız.
"O ne zaman olacak."
"Ne zaman olduğunu biz biliceceğiz."
" o zaman..... tam olarak nasıl oluyor? Yok mu olucaz"

Sigara gibi.

Puf.
Puf.
Daha zamanımız gelmedi, daha zamanınız gelmedi.

_________

Yazarın notu:

Merhaba arkadaşlar! Ben red. Önelikle bu mükemmel hikayeyi yazmanın nasıl  bi ayrıcalık olduğunu size söyleyemiyorum bile. Orjinal çete Au'sunun hikayesinden çıkmayı düşünmüyorum. Orjinal hikayeyi ve MarieTB'nin videolarını  çok yakından takip ediyorum. Bu projede birlikte çalışıyoruz, umarız bitirdiğimizde herkesin hoşuna gidebilecek bi proje olur. Bu çete Au'sunu takip eden çok fazla kişi var bu yüzden biraz endişeliyim. Gerçekten hepinizin bunu sevmesini istiyorum. Neyse, hikayenin başlangıçı böyle. Her cuma aynı saatte yeni bölüm paylaşacağım. Mutlu başlangıçlar. Umarım hepinizin hoşuna gider. Lütfen düşüncelerinizi yazın.

Çevirme'nin notu
Orjinal hikaye yazarı: LifeOfRed
marietb_ nin çete AU'sundan uyarlanılmıştır.
Türkçe çevirmeni: @illybra

Lütfen düşüncelerinizi yorumlara yazın<3