Star

Chapter One

"This is an announcement for passengers on 9j906 bound to Philippines; the boarding gate has been changed from Gate 22 to Gate 25."

          I sighed then stood up; my grip on the trolley tightens with every step I take. I'm finally going back to the Philippines.

After three years of working in states, a lot had happened; I learned new things, visited new places, climbed higher mountains, and I also suffered from loss.  After the accident, I knew I had to get away. Kung hindi ay baka nasa mental health institution na ko. I would've suffered even more if I stayed.

          Natatakot ako sa kung anong mga panibagong bagay ang bigla na lang gugulat sa akin. Kung mamarapatin, kaunting panahon lang ang isang taon pero kahit naman ako nagbago din, paano pa ang mga taong kilala ko?

          Ang mga pamilya ko, gaano kaya nila ako na miss? Tinatawagan naman nila ako noong nasa states pa ko. Lagi din silang nangagamusta.

          Ang mga kaibigan ko kaya? Malimit lang kaming mag usap, busy din kami sa kaniya kaniya naming buhay pero excited parin ba sila sa pag uwi ko?

          Naalala ko tuloy ang mga kalokohang pinagagagawa namin noon. The memories we shared nung bago pa ko lumipad papuntang states. It had been three long years and I miss hanging out with them. Kaka graduate lang namin ng college when I left, galit siguro ang mga iyon sa akin. But I knew I had to leave.

          Nang maka akyat ako ng eroplano, napansin ko na kakaunti lang ang mga taong nakasakay. I quickly found my seat and was happy to know it was near the window. Kahit ganito lang masaya na ako.

          Ilang minuto na lang at mag ti-take off na pero wala paring nakaupo sa tabi ko. Nasiyahan tuloy ako. Sino ba naman ang hindi? I won't have to deal sitting with a stranger throughout a long flight.

          But to my demise, mayroong lalaking naglagay ng bag nya sa tabing upuan ko. I couldn't see his face because he was trying to squeeze in his big ass trolley bag sa storage bins and weirdly enough I was watching his every move.

          Sya yung tipo ng lalaki na parang nakatira na sa gym sa sobrang batak ng muscles nya. Really not my type. Medyo natatagalan na syang ipasok yung bag sa compartment kaya na bored na ko't umayos ng upo.

           Bago pa man makalipad ang eroplano, nakatanggap ako ng tawag galing sa parents ko. Nagtatanong kung nasaan na daw ba ako. Dama ko na masaya sila dahil sa pag uwi ko pero alam kong nag aalala din sila kasi nga paglapag ko ng Manila ay mag isa akong uuwi papuntang probinsya namin.

          Hindi mayaman ang pamilya ko, hindi din kami kilala. Isa iyon sa dahilan kung bakit nagsusumikap akong maabot ang mga pangarap ko.

I want to reach my dreams, gusto kong makilala at determinado akong gawin iyon sa paraang kaya ko. Gusto kong gumawa ng sarili kong pangalan, maging isang kilalang lawyer at higit sa lahat I will shine and continue to shine like a star.

Competitiveness, competency and confidence, mga bagay na dapat mayroon ang isang tao para makuha ang anomang gusto nya. And I have all three.

I am competitive enough to win, competent enough to be chosen and confident enough to support my opinions.

Well, not until one faithful day when all my confidence went down the drain.

"Do you have earbuds?"

My thoughts were drawn back when I heard the man beside me speak.

I looked at him confused. Halos mahigit ko ang hininga ko ng mapagtanto kung gaano ka gandang tao ang nasa harap ko. Ayy, lalaki nga pala sya pero bat ganto? Napaka feminine naman ng mukha. Mukha pa siyang may lahi dahil sa amo ng mukha niya at tangos ng ilong. Nag English pa nga eh. Kung hindi lang talaga ako in love sa career ko, baka naglaway na ako sa kagandahan ay este ka gwapuhan niya. At teka nga, ear buds? As in yung panlinis? Aanohin nya kaya yun? Pilit kong inalala kung saan ko nga ba nilagay ang ear buds ko