The Blind Light

Prologue

Disclaimer:

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

-----

Disappointment. Failure. Weak. Not good enough. Should die.

Those are the words that I have been hearing ever since I was born. Paulit-ulit na lang na ganoon ang naririnig ko.

Simula bata pa lang ako ay 'yan na ang nakatatak sa isipan ko. I may be a princess pero hindi ko talaga maramdaman.

May prinsesa bang mahina? May prinsesa bang hindi magamit ng maayos ang kapangyarihan niya?

I've been training myself when I was four— hanggang ngayon, pero bakit hindi ko pa rin makontrol ang kapangyarihan ko?

Ganito na ba talaga ako kamalas? Bakit pa ako nabuhay bilang prinsesa? Wala rin naman akong kwenta.

This kingdom doesn't need me. Not at all. Not in the slightest. Pakiramdam ko nga ay hinihiling ng lahat na sana ay mawala na lang ako.

Hindi naman nila kailangan ng isang katulad ko. Wala naman akong magawang tama.

I'm tired. I always train, I am always trying to control my magic pero wala pa rin. Araw-araw, gabi-gabi, 'yan lang ang palaging ginagawa ko but in the end, there is no progress at all.

Pagod na ako. Pagod na akong pagtawanan ng lahat, pagod na akong makarinig ng mga masasakit na salita galing sa ina ko, sa mga kapatid ko at sa mga nasasakupan namin.

Kahit na sabihin ko pa sa sarili ko na sanay na ako sa mga paulit-ulit nilang salita, hindi pa rin mawala 'yong sakit na dulot no'n saakin.

It's just getting worse every day. Palaki nang palaki ang sugat sa puso ko every time they look down on me.

I am always trying to mask the pain but it just won't work. Ang hirap din kasi, e. Wala kang masandalan, wala kang malapitan kasi 'yong karamay mo dati ay bigla ka na lang ding tinalikuran.

My kuya, we were so close back then. He was always defending me whenever others would try to mock me. He was always there for me whenever I'm feeling down. He was always ready to wipe my tears. He was my greatest companion. Yeah, he was.

Isang araw ay nagising na lang ako na hindi na niya nilalapitan. He wouldn't talk to me, kapag sinusubukan ko namang lumapit sa kanya ay lumalayo siya saakin.

That time, pakiramdam ko ay tinalikuran na ako ng buong mundo. I felt lost, empty, and disappointed.

Until this day, I finally decided to walk away from the things that are hurting me.

Gusto kong talikuran at iwanan ang mga bagay na wala namang naidulot saakin kundi sakit. I wanted to turn my back on myself too, but I decided not to.

Sarili ko na lang ang mayroon ako, tatalikuran ko pa? Kaya ko pa naman. Kakayanin ko.

Wala naman sigurong problema kapag umalis ako rito saamin. Para lang din naman akong wala sa kanila.

Pakiramdam ko nga ay matutuwa pa sila sa gagawin kong 'to.

I smiled bitterly and arranged my things properly. I only brought few clothes. Bibili na lang siguro ko.

Agaw pansin din ang damit na ito. Ayaw kong may makakilala saakin. I wanted to start a new life away from the pain.

Hindi ko 'yon magagawa kapag patuloy akong hahabulin ng sakit. Maliit na bagay lang itong gagawin ko, alam kong hindi nito kaagad maaalis itong nararamdaman ko but at least I made a move.

At least I decided to take a step forward. Every little step matters.

Nang matapos na ako sa pag-aayos ng gamit ko ay dahan-dahan akong lumabas ng kwarto ko.

Ininom ko ang invisibility potion na kinuha ko sa laboratory ng kastilyo. It'll give me a 10-minute invisibility.

Sakto na 'yong upang tuluyan akong makalabas sa kastilyong ito.

Naglakad ako ng mabilis and I concealed my presence too. Due to my years of training ay nalaman ko kung paano gawin ito. Iyon nga lang, hindi pa sapat ang bagay na 'to para maging malakas ako.

I continued walking hanggang sa tuluyan akong makalabas sa kastilyo namin. I smiled widely and welcomed the darkness of the cold night.

Lumapit ako sa kabayo kong inihanda ko kanina. Sumakay ako roon at naging invisible din iyon.

I smiled bitterly as I looked up at the mighty castle.

"I will be leaving for I know this is for the best. This is the best for me— not for you. Hindi ko na kayo magawang isipin kasi hindi niyo rin naman ako iniisip. Goodbye, my family."

Tumalikod na ako. Sinimulan ko na ang paglalakbay ko patungo sa daan na may liwanag, patungo sa bagong bukas.